ไป๋ ฮวาหลัน ยอดบุพผาแดนสวรรค์

ท่านพ่อ เมื่อใดลูกจะเลิกฝึกได้ซักที่เจ้าค่ะ ลูกเหนื่อยเหลือเกิน  เสียงเล็กๆของนางกล่าวอ้อนวอนผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ตั้งแต่จำความได้นางก็ฝึกฝนทั้งเวทคาถา  ฝึกทั้งร่างกายและควบคุม พลังที่นางมี

"ท่านมหาเทพ   เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"  เทพชะตาผู้ซึ่งอยู่ข้างกายบิดาของนางวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น " มหาเทพ ไป๋หลง  รีบถามทันทีด้วยความร้อนใจ

"ตอนนี้ ราชาปีศาจได้บุกขึ้นมาจนถึงเขาฮั่วหลันแล้ว  ท่านมหาเทพรีบไปสมทบเถิด    เด็กน้อยไป๋ฮวาหลันได้ฟังก็ยิ่งทวีความสงสัย ด้วยตั้งแต่นางเติบใหญ่ก็มิเคยมีครั้งใดที่จะได้ยินเรื่องราวการบุกสวรรค์ของเผ่าปีศาจ

"ท่านพ่อ  "   เด็กน้อยเรียกพ่อของตนด้วยความหวาดกลัวนางรับรู้ถึงความหนักใจของผู้เป็นบิดา

" หลันหลัน  พ่อต้องไปช่วงเผ่าสวรรค์เราสู้  เจ้าเข้าไปหลบอยู่ในบงกต อัคคีก่อน ถ้ามิใช่พ่อ เจ้าห้ามออกมาจากบงกตอัคคีเป็นอันขาด"   มหาเทพไป๋หลงรู้ดีว่าบุตรสาวคนเดียวของตนเป็นคนอย่างไรจึงสั่งกำชับนางเรื่องนี้อย่างหนัก  เพราะเขามิอาจรู้ได้ว่าการสู้รบครั้งนี้จะจบลงเช่นไร

"   ไม่  ท่านพ่อ  ข้าขอตามท่านไปด้วย ท่านแม่จากข้าไปตอนสงครามเมื่อหนึ่งพันปีก่อน แล้วท่านจะทิ้งข้าไปอีกคนอย่างนั้นหรือ"  เด็กสาวพูดไปร้องไห้ไป ด้วยดวงใจที่แตกสลาย  เพราะถ้าต้องสูญเสียอีกครั้งนางคงมิอาจรับไหว

" หลันหลันเจ้าจงเชื่อพ่อ อยู่ในบงกตอัคคี "  มหาเทพ ไป๋หลงพูดจบก็ใช้พลังกักนางไว้ในบงกตเพลิง  เข้าได้แค่ยิ้มอาลัย  มาเด็กสาวที่ตอนนี้นางได้แต่นั่งร้องให้อยู่ในนั้น

สงครามยืดเยื่อมาจนเจ็ดพันปี กว่าเหล่าเทพจะปราบปีศาจ และกำหราบลงได้ ด้วยเพราะมหาเทพไป๋หลงได้ใช้พลังของตนในการผนึกราชาปีศาจเอาไว้ ส่วนดวงจิตที่เหลือก็ดับสูญ ไปพร้อมกับความอาลัย

เด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่ในบงกตอัคคี  นางรับรู้ถึงการจากไปของบิดา  ด้วยความเสียใจ อย่างมิอาจคาดได้ นางได้ทำลายบงกตอัคคี และหายตัวไปจากสวรรค์  โดยที่นางใช้มนตรากลบกลิ่นอายและรัศมีของเซียนเพื่อหลบหนีจากเทพและมาร