นาย...ชาเย็นสักแก้วมั้ย?

แนะนำตัวละคร

พีค เป็นคนกรุงเทพ ลูกครึ่งไต้หวัน สูง185 น้ำหนัก65 เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยชอบสูงสิงกับใคร แต่กะล่อนใช่ย่อย

คิงด้อม เป็นคนขอนแก่น สูง175 น้ำหนัก60 เป็นคนใจอ่อน ใจง่าย แต่ปากก็ใช่ย่อยเหมือนกัน

EP.1 ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

สวัสดีครับ ผมชื่อ"คิงส์ด้อม"แต่เพื่อนเรียกคิง เป็นคนเชียงใหม่ ผมอยู่มอหก เรียนอยู่โรงเรียนดังแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น(ชายล้วน) ผมย้ายตามพ่อ เพราะพ่อต้องมาทำงานอยู่นี่

ผมเพิ่งย้ายมาตอนมอสี่ ครั้งแรกที่ก้าวเข้ามาโรงเรียนนี้ ทำให้ผมตื่นเต้นกับการมาเจอสิ่งใหม่ๆ เพื่อนคนแรกที่ผมรู้จัก

"เฮ้ย! ไอ่คิงรอกูด้วย" นั่นแหละครับ มันชื่อ"ไดม่อน"ผมเรียกมันสั้นๆว่าไอ่ม่อน มันเป็นคนกวนๆ พูดมาก แต่นิสัยมันดีนะ

เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มอสี่ ปีนี้ก็ย่างเข้าปีที่3ละ ที่รู้จักกับมัน

-โรงเรียน-

"มึงรีบเดินดิ๊ สายละเนี่ย" ผมตอบกลับมันพร้อมทำหน้าเหวี่ยงๆเล็กน้อย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของมอหก(สายตั้งแต่วันแรกเลย-_-")

ผมกับมันรีบวิ่งหอบขึ้นห้องเรียน ห้องก็อยู่สูงเหลือเกิน(ชั้น4) ขึ้นบันไดก็หอบละ

"ขออนุญาติครับ" ผมกับมันพูดพร้อมกัน คุณครูก็เห็นมาพยักหน้าว่าเข้ามาได้ และผมกับมันก็หาที่นั่ง มีว่างอยู่สองโต๊ะพอดี

แต่ดันเป็นโต๊ะที่แยกกัน มันเลยชิงวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆไอ่เอิร์ธก่อน เพราะมันก็พอสนิทกับเอิร์ธอยู่บ้าง

ผมเลยมองไปอีกโต๊ะนึง ซึ่งอยู่เกือบหลังห้อง เหมาะกับผมเหลือเกิน

แต่เดี๋ยวก่อน 'ไอ่หนุ่มหน้าหล่อนี่ใครหว่า? ทำไมกูไม่เคยเห็นหน้า'ผมคิดในใจ แต่ก็เดินไปนั่งเฉยๆ

"เอาล่ะนักเรียน เทอมนี้มีเพื่อนย้ายเข้ามาใหม่ เดี๋ยวให้เพื่อนแนะนำตัวก่อนเนาะ เชิญเลยจ่ะ" ครูพูดพร้อมเบี่ยงมือมาทางผม และไอ่หนุ่มหน้าหล่อข้างๆก็ลุกขึ้นเดินไปหน้าห้อง

"สวัสดี ชื่อพีคนะ มาจากกรุงเทพ" พูดแค่เนี๊ยะ!! ตามนั้นแหละฮะ ฟังจากคำพูดห้วนๆของมันเนี่ย น่าจะดื้อไม่เบาเลยนะ มันพูดแค่นั้น แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

"เฮ้ย! หวัดดี เราชื่อคิงส์ด้อมนะ หรือเรียกสั้นๆว่าคิงก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมพูดแนะนำตัวยิ้มๆ พร้อมยื่นมือไปทำความรู้จัก แต่สิ่งที่ผมได้กลับมานั้น

"อืม" แค่นี้? จะพูดแค่นี้จริงๆหรอ? ไม่ยื่นมือมาจับด้วย ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆและเก็บมือกลับแทบไม่ทัน ทีนี้ผมรู้แล้วครับ ว่าผมจะไม่ทักมันอีก!!

-พักเที่ยง-

กริ๊งงงงงง!!!

เสียงกริ่งส่งสัญญาณว่าพักเที่ยงแล้ว

"มึงแดกข้าวกัน" ไอ่ม่อนพูดชวนผมพร้อมเดินมาหา

"เฮ้ย! หวัดดี เราชื่อไดม่อน กินข้าวกันปะ" ไอ่ม่อนทักชวนเพื่อนใหม่ด้วยรอยยิ้มที่สดใสมาก เดี๋ยวมึงเจอมึงจะรู้ว่ามึงคิดผิดที่ทักมัน

"ไม่อ่ะ" กูว่าแล้ว ไอ่ม่อนก็อารมณ์เดียวกับกูเลย ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ แล้วเดินออกจากห้องไป

"ไอ่นั่นมันชื่อไรนะ ไอ่เด็กใหม่อ่ะ กูทักแม่งทำหยิ่ง" ไอ่ม่อนบ่นระหว่างเดินทางไปโรงอาหาร

"พีค" ผมตอบ

"เออ นั่นแแหละ ทำไมเพิ่งมาย้ายตอนมอหกวะ" ไอ่ม่อนพูด ขมวดคิ้วนิดๆอย่างสงสัย

"มึงช่างแม่งเหอะ กูหิวข้าว" ผมพูดปัด เพราะเริ่มหงุดหงิดตั้งแต่ทักไอ่พีคครั้งแรกละ ละต้องฟังไอ่ม่อนบ่นถึงมันอยู่ได้

-เลิกเรียน-

ผมกับไอ่ม่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ผมเลยเดินเอาทางไปและกลับ และไม่แปลกที่ผมจะตื่นสาย ยิ่งใกล้ยิ่งสาย5555

บ้านผมเลยสี่แยกไปอันเดียว อยู่ข้างๆคอนโด4tune(โฟร์จุน) ผมเดินไปใกล้ถึงบ้านก็ต้องชะงัก เพราะเห็นไอ่พีคเด็กใหม่เดินเข้าไปในคอนโด ผมกำลังคิดว่า'มันเข้าไปทำไรวะ'

ผมเลยลองเดินตามเข้าไป ก็เห็นมันขึ้นลิฟท์ ไปยังชั้น5 ผมเลยตามไปติดๆด้วยลิฟท์อีกอัน 'มันไม่น่าใช้คนแนวนั้นนะ'ในใจผมคิดมันคงไม่ใช่เด็กเจ๊ที่ไหนหรอก

แต่การที่เด็กมัธยมเดินเข้าคอนโดหรูๆแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กเสี่ย เด็กเจ๊ทั้งนั้น

ติ๊ง~~

เสียงลิฟท์ดังเตือนเมื่อถึงชั้น5 ผมเดินออกมาแบบระวัง แต่ดันไปชนเข้ากับบางอย่าง พอผมหันไปก็เจอกันร่างสูงราวๆ185 หน้าผมติดอยู่ตรงแผ่นอกของเขา พอเงยขึ้นไปดู

"่เชี่ย!!" ผมสบถออกมาด้วยความตกใจ และรีบดันตัวถอยออกมา

"มึงตามกูมาหรอ?" พีคพูดขึ้น มึง? เราสนิทกันแล้วหรอวะ? เออแต่ช่างมันเหอะ

"กูเปล่าตาม กูมาหาเพื่อน" ผมพูดแก้ตัวไป แต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

"ไหนเพื่อนมึง" มันเงยหน้าเล็กน้อยพร้อมถาม กูจะแถ่ว่าไงดีล่ะทีนี้

"เออๆ กูตามมึงมา" ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เลยตอบกลับตรงๆ

"แล้วมึงตามกูทำไม" พีคถามขึ้นอีกครั้ง

"ก็กูกลัวว่ามึงจะเป็นเด็กเจ๊อ่ะ" ผมพูดไปตามตรง พร้อมหันหน้าหนีเล็กน้อย

"มึงคงไม่ใช่คนแบบนั้นใช่ปะ?" ผมถามต่อ มันยื่นหน้าลงมาจนปลายจมูกจะติดกับผมละพูดขึ้นมาว่า

"เป็นห่วงกูหรอ?" เฮือก!! เป็นคำถามที่แทบจะอ้วก

"ถุ้ย!" ผมหันหน้าหนีเล็กน้อย พร้อมสบถออกมาแบบขำๆ

"ก็เหี้ยละ" พอพูดจบ ผมก็เลยย้อนคิด'เออกูตามมันมาทำไมวะ'แต่ตอนเห็นมันเดินเข้ามา เหมือนมีเซนต์บางอย่างบอกผมให้เดินตามไป

"หึ" เขาพูดในลำคอ พร้อมเดินเปิดกุญแจเข้าห้องไป ละทิ้งผมยืนอยู่ตรงนั้น ผมเดินกลับเข้าลิฟท์ไป

ในหัวยังจำใบหน้าอันแหลมคมที่ยื่นเข้ามาใกล้มาก พอนึกถึงใจมันสั่นแปลกๆ หูแดงนิดๆ'นี่กูเป็นเชี่ยไรเนี่ย'

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของชอจางน้า แต่งเล่นๆคลายเครียด

มันเลยออกมาไม่ค่อยโอเค แต่ชอจางว่างจริงๆน้า5555