หวีทองคำ เพียงอันเดียว
กระชากชะตาชีวิตของวิลเลียมให้เปลี่ยนไปตลอดกาล...
ไปตามคำเรียกร้อง...
ไปตามความคิดถึง...
ไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ...
‘คิดให้ดีก่อนนะ เกาะร้างนั่นมันมีอาถรรพ์ ต้องคำสาป ผมขอเตือนด้วยความหวังดี ถ้าคุณอยากมีชีวิตต่อก็อย่าไปเหยียบที่นั่นเลย’
‘เกาะนั่นอาถรรพ์ยังไง?’ เขาถามอย่างสนใจ
‘มีคนเล่าให้ผมฟัง ว่ากันว่าคืนที่พระจันทร์เต็มดวงจะมีสาวงามขึ้นจากทะเลมาอาบแสงจันทร์ พวกเธอไม่ใช่คน แต่เป็นนางเงือก...” คนขับเรือเล่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกเธอจะร้องเพลง หลอกล่อชาวประมงเข้าไปหา’
‘จริงเหรอ’ วิลเลียมแกล้งถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่เขาก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อเลยสักนิด ก็นี่มันนิทานหลอกเด็ก
ทว่าเมื่อเหยียบมาที่เกาะ เขาก็เจอหญิงสาวที่สวยราวกับนางฟ้าเข้า
เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
เขารู้เพียงว่า ทั้งร่างกาย และจิตใจ ต้องการแต่เธอเท่านั้น ‘นางฟ้าแห่งท้องทะเล’
. . . . . .
เขาตอบรับจุมพิตของหญิงสาวทันที มันเป็นกลไกที่เกิดขึ้น พอเขาเป็นฝ่ายรุกบ้าง ร่างนุ่มก็เบียดเข้าหาเขาจนแนบชิด ทำเอาเขาร้อนผ่าวขึ้นมา
ยิ่งได้สูดกลิ่นหอมเย้ายวน เป็นกลิ่นเฉพาะก็ยิ่งกระตุ้นความต้องการ มันกระตุ้นเขาได้ดีเหลือเกิน แน่นอนว่ามันเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคยเพียงแต่เขาบอกไม่ได้เท่านั้นว่าเขารู้จักกลิ่นหอมแบบนี้จากที่ไหน
“อืมม์...” วิลเลียมครางในลำคออย่างพึงพอใจ
มือบางที่วางอยู่บนแผงอกเลื่อนมาลูบไล้สีข้างของเขาเบา ๆ ก่อนไต่มายังหน้าท้อง ลูบไล้ขนอ่อนบริเวณนั้น
“อู้ว์...” ชายหนุ่มครางเบา ๆ กับความอุ่นซ่านที่กอบกุมส่วนอ่อนไหว