*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง มิได้มีเจตนาจะลบหลู่วิชาชีพใดๆ ทั้งสิ้น สถานที่รวมทั้งบุคคลในเนื้อเรื่องไม่มีอยู่จริง*
เป็นเมียหมอต้องไม่บ่น สามีซนต้องทนให้มันเอา
ปืน VS เพลงขิม
ตอนที่ยังคบกันฉันทั้งรักและทะนุถนอมเธอ
สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกัน หึ..ครั้งนี้ฉันไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกแล้ว!!
"อย่าดื้อ เดี๋ยวให้หมอดูก่อน"
"ฉันก็เป็นหมอ!"
"แต่เธอตรวจภายในเองไม่ได้นะ ให้ฉันตรวจให้ดีกว่า.."
"ปืน!!"
ปืน
ผมเลือกเรียนหมอไม่ใช่แค่เพราะว่าชอบ แต่คิดว่าการเรียนหนักมันจะทำให้ผมลืมเธอได้เร็วๆ
แต่เปล่าเลย
ผมรู้ดีว่าไม่มีทางลืมยัยตัวแสบนั่นได้ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม
และเมื่อโชคชะตาวนกลับมาให้เจอกันอีกครั้ง แทนที่ผมจะโกรธจะเกลียดเธอ
ทำไมกลายเป็นว่าผมคิดแต่จะ 'กิน' เธอวะ!!
เพิ่งรู้เหมือนกันว่าความต้องการที่มีต่อเพลงขิมมันไม่ใช่เรื่องตลกเลย ..
"เรียกทำไม อยากโดนยิงเหรอ เอากี่นัดอ่ะคืนนี้ :)"
เพลงขิม
ฉันทิ้งเขาไปก็เพราะว่าฉันมีเหตุผลนะ!
ทำไมต้องมาทำเป็นโกรธขนาดนั้นด้วยก็ในเมื่อเขาเองไม่เคยพยายามตามหากันสักครั้ง :(
อีกอย่าง ใช่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันจะลืมเขาเสียหน่อย
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะจำคนนิสัยไม่ดีแบบหมอนั่นไปทำไม
เพียงแค่สมองมันก็ไม่เคยลืม แต่เอ๊ะ ตอนคบกันเขายังไม่หื่นขนาดนี้นี่!
"นายมันหื่นชะมัด น่าสงสารคนที่จะมาเป็นเมียนายจริงๆ!"
หยุด อย่าดิ้น ไม่งั้นจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นจนคนไข้ถามหาไปทั้งอาทิตย์!
-------
ฝากติดตามด้วยจ้า
cr: image // son hwamin // ulzzang boy
Yellowpostit: กระดาษโพสต์อิทสีเหลือง
Yellowpostit: กระดาษโพสต์อิทสีเหลือง
Guest
