ประกาศิตรัก...จากฟ้า

ประกาศิตรัก...จากฟ้า

อีธาน  แอสตัน

ชายหนุ่มผู้เกลียดผู้หญิงเอเชียเข้าไส้ มองพวกเธอเป็นเพียงตัวพาหะนำเชื้อโรคอันตรายที่สมควรอยู่ให้ห่าง และความรู้สึกนั้นก็คงจะอยู่ไปอีกแสนนาน ถ้าเพียงแต่ชะตาไม่ลิขิตให้เขาต้องกลายเป็นคนป่วยพิการครึ่งท่อน เพื่อที่จะได้ซึมซับความอ่อนหวานของเธอเข้ามาในหัวใจ จนกำแพงอคติที่สร้างมาทั้งชีวิตค่อยๆ แตกร้าวและพังทลายลงในที่สุด

กฤติยา เทพเทวา (ฟ้าใส)

แอร์โฮสเตสสาววัยใสที่มักพกรอยยิ้มสวยติดตัวไปด้วยเสมอ ใครอยู่ใกล้ก็มักจะหลงรักดวงตาที่หวานซึ้งของเธอ ยกเว้นเขาคนนั้น ที่มักมองเธอด้วยสายตาดูถูกและตัดสินว่าผู้หญิงเอเชียอย่างเธอไม่มีค่า เจ้ามารยาและหวังรวยทางลัด ใจหนึ่งเธออยากจะหนีไปให้ไกลจากคนเจ้าอคติ แต่อีกใจก็อยากพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าผู้หญิงเอเชียไม่ได้เลวร้าย

เพราะอดีตวัยเด็กที่เลวร้ายทำให้อีธานชิงชังผู้หญิงเอเชียหัวดำทุกคน แต่ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอเมื่อน้องชายผู้ซึ่งเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเขาที่เหลืออยู่ไปแอบคบกับแอร์โฮสเตสสาวชาวไทยคนหนึ่งเข้า เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไล่ผู้หญิงอันตรายคนนั้นให้ออกห่างจากครอบครัวของเขา

“เลิกกับเธอซะ”

“แต่...เธอเป็นเพื่อนที่ดี พี่น่าจะทำความรู้จักกับเธอก่อน แล้วพี่จะต้องชอบเธอ เหมือนที่ผมชอบ”

“อีวาน ฟังพี่นะ...พี่เหลือแกแค่คนเดียว แล้วพี่จะไม่ยอมให้ผู้หญิงพวกนั้นมาทำชีวิตของแกพัง”

“แต่ผู้หญิงเอเชียไม่ได้เหมือนกันทุกคนผมไม่อยากให้พี่เอาสิ่งที่แม่เลี้ยงทำไปตัดสินคนอื่น”

“ผู้หญิงเอเชียมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่มีมารยาท เห็นแก่เงิน เอาตัวเข้าแลก” สายตาของอีธานนั้นชิงชังทุกครั้งที่เอ่ยถึงพวกผู้หญิงเอเชีย รังเกียจเสียยิ่งกว่าพวกหนูและแมลงสาบเหม็นๆในท่อน้ำสกปรก

แต่แล้วจุดเปลี่ยนชีวิตก็มาถึงเมื่ออีธานประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตก ผู้โดยสารกว่าครึ่งลำต้องจบชีวิตลง และเขาเป็นหนึ่งในห้าสิบคนที่รอดชีวิต แต่โชคร้ายที่กระดูกไขสันหลังแตกจนไปกดทับเส้นประสาททำให้สูญเสียการรับรู้ความรู้สึกตั้งแต่ช่วงลำตัวลงไป ความเครียดและความหงุดหงิดจากภาวะอัมพาตทำให้เขาแสดงอาการก้าวร้าวจนพยาบาลพิเศษต้องขอลาออกไปหลายคน แฟนสาวที่คบกันมาสามปีก็ทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี  และนอกจากน้องชายแล้ว...คนเดียวที่อดทนอยู่ข้างๆและพร้อมช่วยเหลือกลับเป็นหญิงสาวที่เขาเคยออกปากไล่ให้ออกไปจากชีวิต

“ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ กลับประเทศที่มีแต่โสเภณีของคุณไปเถอะ”

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกเหยียดพวกเราเสียที...คุณอีธาน ถ้าฉันเห็นข่าวคนอังกฤษจับมีดไล่ฆ่าคนขึ้นมา ฉันขอเหมารวมคนประเทศนี้ว่าเป็นฆาตกรบ้างได้รึเปล่า...”

“ปากดีเหมือนกันหมด!” ชายหนุ่มปัดจานข้าวทิ้งด้วยแรงอารมณ์จนแตกกระจายเต็มพื้น ทว่าหญิงสาวที่เขาแสนเกลียดกลับมีสีหน้าที่สงบ ไม่ได้แสดงอาการแตกตื่นใดๆ ราวกับว่า เธอชินชากับพฤติกรรมของเขาเสียแล้ว...

ฌามัย

ฌามัย