พายแอปเปิ้ล

ซุปเปอร์บอยหรือคอนเนอร์ เคนท์ กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่เม้าจัสติสบ้านหลังที่สองของเค้าต่อจากแคดมัส คอนเนอร์ชายรูปร่างเพอร์เฟคหน้าตาพอใช้และมักสวมเสื้อตัวSตามความชอบส่วนตัว ชอบที่จะเอาเวลาที่ไม่ได้ทำอะไรมานั่งคลุกอยู่กับห้องสมุดในภูเขาและศูนย์ใหญ่ที่D.C จนโรบินอดแซวไม่ได้ว่าเค้ากลายเป็นหนอนหนังสือแบบเต็มตัวและวันนี้ก็เช่นกัน ไม่มีภารกิจ ไม่มีเรียนและเป็นวันหยุด

“นายอ่านหนังสืออีกแล้ว?”เสียงทุ้มแหบของชายใส่ชุดสีแดงมีสายฟ้าที่ใบหูเท้าเอวพร้อมกับมองคอนเนอร์ด้วยความแห้วใจ

“แล้วนายจะให้ฉันไปทำอะไรล่ะ? ดูทีวี? เล่นเกม? บอกไว้ก่อนเลยนะว่าทีวีมันใช้ไม่ได้แล้วสัญญาณไม่มีและฉันก็ไม่มีวิดีโอเกมส์”คอนเนอร์เอ่ยดักหลังจากเห็นเดอะเฟรชกำลังจะเสนอหาทางให้เค้าหลุดจากกองหนังสือ เดอะเฟรชถอนหายใจยอมแพ้แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคอนเนอร์

“นายอ่านจนนายจำหนังสือได้ทุกเล่มแล้วนะ=___=^”แฟรชบ่นเล็กน้อยขณะที่อ่านปกหนังสือของคอนเนอร์

“พีชคณิต? นายอ่านเรื่องน่าปวดหัวตลอดเลยรึป่าว?”แฟรชเบ้ปากอย่างขยาดหนังสือเล่มหนา คอนเนอร์เลิกคิ้วแล้วมองหน้าแฟรช

“แบรี่คุณเป็นนักวิทยาศาสตร์”คอนเนอร์พูดจี้ใจดำแฟรช ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อย

“มันก็ยังเป็นเรื่องที่ฉันเกลียดที่สุดอยู่ดี”บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้นผ่านไปประมาณ30นาที คอนเนอร์ก็วางหนังสือลง

“มีธุระอะไร?”คอนเนอร์เอ่ยประสามือไว้ใต้คางมองหน้าแฟรชที่นั่งอ่านหนังสือรอเค้า

“ทำไมนายไม่ทำอะไรที่มันสมกับวัยรุ่นหน่อย อย่างแบบออกไปเที่ยว เล่นน้ำ หรือไปดูหนัง ไรงี้”แฟรชเสนอความคิดเห็น คอนเนอร์เลิกคิ้ว

“ฉันทำหมดแล้ว”แฟรชชะงักเมื่อโดนคอนเนอร์สวนอย่างรวดเร็วชนิดไปไม่เป็น

“แล้วนายไม่คิดจะพิสูจน์ความสามรถหรือแสดงถึงการมีตัวตนให้ซุปเปอร์แมนเห็นหน่อยล่ะ”ได้ผลคอนเนอร์ขมวดคิ้วแล้ววางมือลงบนโต๊ะพร้อมถอนหายใจ

“เค้าไม่สนใจฉัน”คอนเนอร์เอ่ยอย่างใจเย็น ดูเหมือนการอ่านหนังสือจะทำให้คอนเนอร์ใจเย็นขึ้นแบบไม่น่าเชื่อและยังสามารถทำให้คนใจร้อนอย่างเค้ากลายเป็นคนมีเหตุผลและเงียบลงคล้ายอควอแลดได้ แต่ปัญหาใหญ่สุดในชีวิตนี้คงเป็นการที่ซุปเปอร์แมนไม่ยอมรับในตัวซุปเปอร์บอยผู้เป็นร่างโคลนของตัวเอง

“ใช่ไง!!!!นายต้องพิสูจน์ตัวเอง!!! นายสุดยอดขึ้นมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องการควบคุมอารมณ์หรือสติปัญญา!!”แฟรชเอ่ยอย่างกระตือรือร้นและมั่นใจว่าในห้องสมุดมีเพียงแค่พวกเค้าเท่านั้น ร่างโปร่งถอนหายใจแล้วรวบหนังสือพร้อมลุกขึ้นเอามันไปเก็บ

“ให้เวลาพิสูจน์ดีกว่า”คอนเนอร์เอ่ยแล้วเดินออกจากห้องสมุดไป ระหว่างทางคำพูดของแฟรชก็ตีกันในหัวไปมา นั้นสิ....ทำไมเค้าไม่พยายามให้ซุปเปอร์แมนมาสนใจเหมือนเมื่อก่อน ทั้งที่ตอนนี้ก็มีความน้อยใจอยู่ในตัว ขณะกำลังคิดเพลินๆก็เดินมาถึงห้องครัวเรียบร้อย คอนเนอร์เลิกคิ้วเมื่อไม่เห็นแฟนสาวตัวเขียวของตน

“เมแกน?”คอนเนอร์กวาดสายตาไปรอบๆแต่ไม่เจอใครนอกจากวูฟที่นอนหมอบอยู่ข้างโซฟา ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปที่เคาร์เตอร์ทำอาหารและพบกับน็ตใบหนึ่ง

‘ออกไปกับลุงจอนกลับดึกทำอาหารกินเองเลยนะ’เยี่ยมเลยเมแกน ฉันทำอาหารไม่เป็น คอนเนอร์ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปที่ห้องสมุดแล้วหยิบหนังสือสอนทำอาหารสักเล่มเลือกเมนูสักหน่อยแล้วเปิดตู้หาวัตถุดิบ

“พายแอปเปิ้ลล่ะกัน”เมื่อเลือกเมนูเสร็จคอนเนอร์ก็เริ่มลงมือทำอาหาร

ผ่านไป20นาที

หลังจากทำพลาดมาสองรอบพายแอปเปิ้ลหอมกรุ่นก็เสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มมองผลงานตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจเล็กน้อยแล้ววางไว้ที่เคาร์เตอร์ก่อนจะกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะตัวเค้านั้นเปื้อนแป้งและแยมเต็มไปหมด แต่เมื่อกลับมาถึงห้องครัวอีกครั้ง....

“.....จำได้ว่าวางเอาไว้ตรงนี้นิ-*-“คอนเนอร์ขมวดคิ้วพูดกับตัวเองหลังจากพบว่าพายที่ลำบากทำมาหายไป

“เออ...ซีเรียลก็ได้ว่ะ”คอนเนอร์เอ่ยอย่างหัวเสียแล้วคว้าเอาซีเรียลของโรบินมาเทใส่จานและเติมนมตามพร้อมกับความสงสัยแบบสุดๆว่าพายของตนหายไปไหน

2-3วันต่อมา

ช่วงนี้เมแกนมีภารกิจกับมาเชียลแมนฮันเตอร์บ่อยขึ้นและนั้นทำให้คอนเนอร์ต้องทำอาหารกินเองจนสามารถอยู่ได้แม้ไม่มีเมแกน วันนี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มทำอาหารเย็นกินเองอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้มีแขกกินด้วยนั้นคือ โรบินและคิดแฟรช เมนูง่ายๆอย่างข้าวไข่เจียวถูกหยิบยกมาเป็นมื่อค่ำในวันนี้

“นายบอกว่า นายทำอาหารไว้แล้วไปเปลี่ยนเสื้อ พอนายกลับมานายก็จะเห็นมันหายไปนิดนึงหรือไม่ก็หายไปหมดเลย ใช่ไหม?”โรบินทวนเรื่องเล่าของเพื่อนเค้าที่ได้ฟังขณะนั่งรอข้าวไข่เจียว คอนเนอร์พยักหน้าแล้วทอดไข่ต่อ นั้นทำให้โรบินหันไปมองคิดแฟรชทันที เมื่อเห็นสายตาเพื่อนสนิทคิดแฟรชรีบปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่ฉัน!!!!! ฉันกินข้าวก่อนมาตลอดนายไม่เห็นรึไง!!!!”คิดแฟรชปฏิเสธอย่างรวดเร็วเมื่อเจอสายตาจับผิดจากโรบิน

“ฉันไม่คิดว่าเป็นวอลลี่”คอนเนอร์เอ่ยแล้ววางจานข้าวลงบนโต๊ะ

“ทำไม? วอลลี่ก็สายแ___กนะ”โรบินเอ่ยติดตลกแล้วรับหมอนที่ปามาจากคิดแฟรชได้อย่างสวยงาม

“ปกติ วอลลี่ไม่ล้างจานเอง”คอนเนอร์ตอบแล้วตักข้าวเข้าปาก เมื่อเห็นดังนั้นทั้งสองจึงทำตามบ้างแต่แล้ว...

“ช่างเถอะ ฉันสงสารคนกินมากกว่า ไม่รู้กินได้ป่าว”คอนเนอร์กล่าวอย่างไม่ใส่ใจแล้วกินต่อ ส่วนเพื่อนอีกสองคนถึงกับชะงักอย่างตัดสินใจว่าจะยัดมันเข้าปากหรือจะวางมันไว้ที่เดิมสุดท้ายก็เอาเข้าปากก่อนจะตาโต

“อร่อย!!!!”ทั้งสองพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย คอนเนอร์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วยกน้ำขึ้นจิบ

“ขอบคุณสำหรับคำปลอบใจ”คอนเนอร์เอ่ยเรียบๆแล้วกินข้าวต่อ

“ไม่ๆนี้พูดจริง!!!”คิดแฟรชพูดอีกครั้งแล้วเริ่มนึกถึงพายแอปเปิ้ลของเพื่อนตัวเอง

“ซุปปี้ นายชอบพายแอปเปิ้ลเหรอ?”คอนเนอร์เลิกคิ้วให้กับคำถามแล้วพยักหน้ารับ ส่วนโรบินที่เข้าใจความหมายก็เอ่ยขึ้นว่า

“ทำให้กินหน่อยสิ”โรบินพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ผ่านหน้ากากเพราะเค้ารู้ดีว่าอีกฝ่ายมองเห็น คนถูกขอร้องชั่งใจเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ

“พรุ่งนี้ล่ะกัน”เมื่อได้ยินนกน้อย(?)กับวอลแมนก็ยิ้มเป็นนัยที่รู้กันแค่สองคนคอนเนอร์มองสายตาที่ส่งหากันของทั้งสองแล้วเกิดอาการใจคอไม่ดีขึ้นมาแปลกๆแต่ก็ปล่อยมันไปเพราะไม่ได้สนใจอะไรมากนักและที่สำคัญเค้าก็โดนสองคนนี้แกล้งจนชิน(ควรภูมิใจ?)

“พรุ่งนี้ทำไม?”เสียงทุ้มต่ำของอควอแลดดังขึ้นจากหน้าประตู ชายหนุ่มผิวสีเดินเข้ามาแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างซุปเปอร์บอย

“ทำพายแอปเปิ้ล มากินด้วยกันสิ”วอลลี่เอ่ยยิ้มๆอย่างอารมณ์ดีแล้วส่งสายตาเป็นนัยให้เพื่อนผู้มาใหม่ อควอแลดนั่งงงประมาณ 1 นาที ก่อนจะร้อง “อ่อ” ออกมานั้นทำให้คอนเนอร์ต้องเอ่ยปากถามในที่สุด

“นี่ฉันพลาดอะไรไปรึป่าว?”คอนเนอร์เอ่ยแล้วขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนของตัวเอง

“เปล่า^[]^”ทั้งสามเอ่ยพร้อมกันแล้วยิ้มปล่อยให้คอนเนอร์นั่งงงอยู่ที่เดิม

วันต่อมา

วันนี้เมแกนถูกกันจากห้องครัวด้วยฝีมือของอควอแมนและโรบินโดยที่ทั้งสองเพียงแค่พูดว่า “พายแอปเปิ้ล” เท่านั้น ทั้งเมแกน อาร์เทมิสและซาทาน่าก็เข้าใจทันที แต่ที่น่าตกใจกว่าคือการที่แบทแมนมาหาอะไรกินที่เม้าจัสติสทั้งที่ปกติพี่แกกินมาก่อนเสมอ!!!

“เอิ่ม.....กาแฟไหม?”คอนเนอร์ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเห็นแบทแมนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องครัว แบทแมนมองหน้าคอนเนอร์สักพักแล้วพยัก เมื่ออีกฝ่ายตอบตกลงคอนเนอร์ก็ชงกาแฟแล้ววางไว้บนโต๊ะ เมื่อแบทแมนเห็นกำลังจะยกขึ้นจิบแต่ก็ชะงักไป

“.........”คอนเนอร์มองพฤติกรรมนั้นสักพักแล้วพูดว่า

“ผมไม่บอกอัลเฟรดหรอกนะ”เท่านั้นแหละพี่แบทก็ยกกาแฟขึ้นจิบทันทีและบรรยากาศโดยรอบก็เปลี่ยนไปกลายเป็นบรรยากาศสบายๆไปแบบไม่รู้ตัว

“คุณโดนอัลเฟรดสั่งห้ามกาแฟ?”คอนเนอร์เปิดบทสนทนาเล็กๆขึ้นระหว่างทำพาย

“ใช่”แบทแมนตอบสั้นๆแล้วหันไปสนใจคนทำพายแทนหนังสือพิมพ์

“2-3วันก่อนเป็นนายรึป่าวที่ทำพายแอปเปิ้ลวางไว้ที่เคาร์เตอร์?”แบทแมนบอกอีกฝ่ายที่พยักหน้าแล้วเงียบไปและเข้าใจถึงสาเหตุที่วันนี้พวกโรบินไม่มาก่อกวนซุปเปอร์บอย

“คุณรู้?”คอนเนอร์เลิกคิ้วขณะนวดแป้งถามแบทแมนที่นั่งดูตัวเงอทำอาหารต่อไป

“คิดว่า”พี่แบทตอบสั้นๆแล้ววางแก้วกาแฟที่หมดแล้วลง

“คิดว่า? มีคนต้องสังสัยเหรอ?”คอนเนอร์เอ่ยอีกครั้งหลังจากเอาพายเข้าเตาอบแล้วหันมามองหน้าคู่สนทนา แบทแมนยิ้มมุมปากเล็กน้อยจนซุปเปอร์บอยไม่ทันสังเกตเห็น

“ทำไมวันนี้ทำพาย?”แบทแมนเปลี่ยนหัวข้อสนทนากระทันหันทำให้คอนเนอร์งงแล้วเล็กน้อยแต่ก็ตอบ

“โรบินกับคิดแฟรชขอ แต่เจ้าพวกนั้นบอกมีประชุมกับกลุ่มนิดหน่อยเดี๋ยวตามมากิน”คอนเนอร์ตอบไปด้วยความไม่คิดอะไร

‘ซื่อบื่อกว่าที่คิดแหะ=__=^’แบทแมนลอบคิดในใจหลังจากเห็นคอนเนอร์ตอบคำถามของตนเองแบบไม่คิดสงสัยเพื่อนสักนิด

“งั้นเดี๋ยวฉันเฝ้าพายไว้ให้ นายก็ไปตามล่ะกัน”อยู่ดีๆพี่แบทก็เสนอตัวช่วยจนคอนเนอร์ยังงงแต่ก็งงได้ไม่นานเตาอบก็ส่งเสียงเรียกให้เอาพายออกไป เมื่อวางจานพายขนาดกลางไว้บนเคาร์เตอร์ก็หันไปมองหน้าแบทแมนนิ่งๆ

“ถือซะว่าตอบแทนกาแฟ”แบทแมนตอบแล้วคอนเนอร์ก็เดินออกไป

10นาทีต่อมา

แบทแมนยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพิ่มเติมคือมีเพื่อนร่วมโต๊ะที่กำลังนั่งกินพายสบายใจอยู่ตรงข้ามเค้า

“อร่อยน่าดู”แบทแมนมองบุรุษเหล็กที่ทานพายแอปเปิ้ลสบายใจ

“อ่าใช่...อร่อยกว่าของเมื่อสองวันก่อนอีก”ซุปเปอร์แมนตอบหลังจากกินชิ้นสุดท้ายหมดแล้ว เสียงเดินก็เข้ามาถึงห้อง พวกเด็กๆนั้นเอง

“ซุปเปอร์แมนคุณขโมยพายของพวกผม!!!!!!!”โรบินมองซุปเปอร์และทำท่าโวยวายตามด้วยคิดแฟรชที่แสดงสีหน้าเศร้าผสมโรงเข้าไปอีก

“คุณนิสัยเสียมากซุปเปอร์แมน....ทำไมคุณไม่รู้จักขอกันก่อน”คิดแฟรชเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังแบบสุดๆทำให้ซุปเปอร์แมนถึงกับเหงื่อตกรู้สึกผิดขั้นรุนแรงแต่คงไม่มีใครช็อคได้เท่าคนทำ

“ซุปเปอร์แมน....คุณกินพายผม?”คอนเนอร์สตั้นไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่พยายามหลบหน้าเค้าจะมากินข้าวที่ตนเองทำเอาไว้ ซุปเปอร์แมนเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะตลอดมานึกว่าเมแกนทำทิ้งไว้

“โธ่...อุตสาห์รอกิร”เสียงที่โครตจะผิดหวังจากสองฮีโร่เด็กดังขึ้นและนั้นทำให้คอนเนอร์จับสงสัยได้

“พวกนายรู้อยู่แล้ว?”คอนเนอร์พูดเสียงสูงแล้วหันควับไปดูเพื่อนตัวเอง

“เอิ่ม......ฉันนึกว่านายรู้ว่าซุปเปอร์แมนชอบพายแอปเปิ้ล”อควอแลดตอบเมื่อเห็นรังสีอำมหิตลอยมาจากซุปเปอร์บอยและคราวนี้เป็นพี่ซุปที่หันควับไปมองแบทแมนที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“อะไร? เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว”แบทแมนยกไหล่แล้วมองจานพายที่ว่างเปล่า

“แต่ก็อร่อยไม่ใช่เหรอ?”แบทแมนแซวแล้วรีบลุกเดินฝ่าพวกเด็กๆออกไป

“ฉันเกลียดพาย-/////////-/=////////=”