ซาตานหวานรัก

“หืม...อะไรนะ? ไหนพูดอีกทีซิ” พยัคฆ์แกล้งคนที่กำลังหน้าแดง

“อัยย์คืออัยย์...เอ่อ...อยากให้ผู้พัน...เอ่อ...บอกรัก...คือ...อัยย์อยากรู้ว่า ผู้พันรักกันบ้างหรือ...อุ๊บ!!...”

ไอยรินทร์ถึงกับตกใจที่อยู่ดีๆริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดสนิท แล้วอย่างนี้เธอจะได้ยินคำบอกรักเขาเมื่อไหร่กันล่ะนี่

พยัคฆ์รั้งร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก คำว่า รัก อย่างนั้นหรือ เขาพูดไม่เป็นหรอก ถนัดแต่แสดงออกมากว่า แต่ให้ตายเถอะ ยายเด็กบ้านี่ต้องหลอกให้เขากินอะไรเข้าไปแน่ๆ เขาถึงได้ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้

นานเนิ่นนานจนไอยรินทร์คิดว่าเธอกำลังจะขาดใจตายอยู่แล้วหากเขาไม่ปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระเสียก่อน แม้จะไม่มีคำว่ารักพูดออกมาแต่สายตาเคลิบเคลิ้มหลงไหลมันเปิดเปลือยทั้งหมดของหัวใจว่าเขา “รัก” เธอมากเพียงใด

“ยังอยากจะได้ยินอยู่ไหม” เขาถามเสียงพร่า สายตายังไม่ละจากใบหน้านวล และริมฝีปากที่แดงฉ่ำจากการกระทำของเขาเอง

“ถ้าอัยย์บอกว่ายังอยากได้ยินอยู่ล่ะค่ะ” เธอตอบเสียงสั่นก่อนจะซุกหน้าลงบนอกกว้าง ลมหายใจยังกระชั้นถี่

เขาดันตัวเธอออกจากอกแกร่งเพื่อมองหน้าเธอให้ชัด จูบที่หน้าผากและแก้มเบาๆก่อนจะกระซิบที่ข้างหู

“อาเสือก็จะไม่รับประกัน ว่าครั้งนี้มันจะจบแค่จูบน่ะสิ”