สาวน้อยที่ต้องสู้ชีวิตเธอเป็นลูกสาวของคนงานขี้เมาไม่เอาไหนเเถมยังลักขโมยของจนเธอต้องถูกส่งให้มาดูเเลลูกชายคนกลางของท่านเจ้าสัวที่หน้าที่ของเธอไม่ใช่เเค่คนดูเเลเเต่เป็นเป็นทาสชีวิตของเขา
“ม้านรูดนี่แหละ ฉันไม่ไหวแล้ว”
ชายหนุ่มเลี้ยงรถเข้าโรงแรมข้างทางตรงหน้าที่ห่างจากสนามแข่งรถไม่มากคำว่าไม่ไหวของภาสกรนั้นคืออะไรเธอไม่เข้าใจเขาต้องการเธอจนไม่ไหวหรือเขาอยากจะลงโทษจนไม่ไหว ร่างกายของเธอต้องบอบช้ำอีกแค่ไหนกันในคืนนี้เธอไม่อยากจะคิดเลย
“น้องขอให้ที่มีแซ่ โซ่ ด่วนเลย”
หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยความตกใจทำไมภาสกรต้องขอห้องแบบนั้นเขาต้องการทำอะไรของพวกนั้นมันใช่สำหรับพวกชอบความรุนแรง
“ไม่ ไม่ คุณ ฉันกลัวแล้ว ยะ อย่าทำแบบนี้เลยนะ เรากลับบ้านกันเถอะ ฉันขอโทษ งื้อ ขอโทษ”