Hide and Seek ซ่อน และ หา [ตอนเดียวจบ]

Hide and Seek ซ่อน และ หา

ติ๊กต่อก

‘นายได้ยินฉันไหม? เปิดประตูหน่อยสิ ฉันอยากจะเล่นกับนายนะ’

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

“นี่ๆ เลิกเรียนแล้วไปเล่นที่บ้านฉันมั้ย” เด็กสาวน่าตาน่ารัก ฮิเมโกะ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เธอจ้องมองแล้วเอ่ยคำถามไปที่เด็กชายเพื่อนสนิทของเธอ

“ไปสิ” คำตอบของ มารุกะ เด็กหนุ่มหน้าหวานทำให้ฮิเมโกะยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“เอาล่ะนักเรียนนั่งที่ได้แล้ว”

.

.

.

ณ บ้านของฮิเมโกะ

“คุณพ่อคุณแม่ดูสิวันนี้หนูพาใครมาล่ะ” ฮิเมโกะเดินจูงมือมารุกะมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ”

“อ้าวมารุกะสวัสดีจ๊ะ” แม่ของฮิเมโกะยิ้มอย่างเป็นมิตรและอ่อนโยน เธอมีอายุมากแล้วแต่ก็ยังคงความสวยและความงดงามอยู่เสมอ

“วันนี้มารุกะจะมาค้างที่บ้านเรานะคะ”

“แล้วพ่อแม่ของมารุกะไม่ว่าหรอจ๊ะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและยิ้มแย้มให้กับมารุกะ

“วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะไม่กลับบ้านครับ ท่านบอกว่าจะไปทำงานต่างจังหวัดเลยให้อยู่กับคุณน้าไปก่อน”

“งั้นก็อยู่ห้องเดียวกับฮิเมโกะละกันนะจ๊ะ”

“ครับ”

.

.

.

15 นาฬิกา 30 นาที

ณ ห้องของฮิเมโกะ

“นี่ๆมารุมาเล่นซ่อนแอบกันมั้ย” น้ำเสียงหวานของเด็กสาวเอ่ยถ้อยคำออกมาหลังขึ้นมาข้างบนห้อง

“เอาสิ” เด็กชายไม่รอช้าที่จะตอบตกลงเนื่องจากเบื่อที่จะนั่งอยู่เฉยๆ

“งั้นมาเป่ายิงฉุบกัน” ทั้งสองได้หันหน้าเข้าหากันพร้อมยื่นมือขวาออกมา ปรากฏว่าฮิเมโกะออกกระดาษ มารุกะออกกรรไกร

“เธอหา” มารุกะยิ้มออกมาอย่างสนุกเนื่องจากได้เป็นผู้ซ่อน

มารุกะเลือกที่จะซ่อนในห้องเก็บของที่ไม่ได้สกปรกมากเขานั่งอยู่ในนั้นประมาณ 10 นาที

“เธอหาฉันไม่เจอแน่ คิกคิก”

แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

“กรี๊ดดดดด!” มารุกะตกใจจนสะดุ้งตัวโหยงเขากำลังจะลุกขึ้นทว่า

“นี่ เธออยู่ในนั้นใช่มั้ยเปิดประตูหน่อยสิ”           เสียงนั่นคือเสียงของฮิเมโกะแต่มารุกะมั่นใจว่านั่นไม่ใช่เธอเขาพยายามเก็บเสียงให้เงียบและปิดตาแน่นพร้อมกับต้องทนฟังประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา

จนกระทั่งเสียงเงียบลงมารุกะพยายามลุกจากที่ซ่อนช้าๆแล้วเดินไปที่ประตูเขาเห็นบรรไดชั้นล่างเขาต้องรีบลงไปข้างล่างแล้วไปหาคุณน้ากับคุณอาให้เร็วที่สุด

“นี่...เธอยังเล่นซ่อนหากับฉันไม่จบเลยนะ” มารุกะสะดุ้งตัวโหยงเขาค่อยๆหันหลังกลับไปดูพบกับฮิเมโกะแต่ดวงตาของเธอเป็นดำสนิทเธอยิ้มขยะแขยงแล้วมองมาที่มารุกะ

“ออกไปนะ!” มารุกะวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเขารีบวิ่งลงไปข้างล่างแต่น่าแปลกที่ยิ่งวิ่งยิ่งรู้สึกว่ามันหมุนเวียนมายังจุดๆเดิม

“เธอจะไปไหนไม่ได้จนกว่าจะเล่นซ่อนแอบกับฉัน” จู่ๆฮิเมโกะ...เด็กหญิงคนนั้นก็พูดขึ้นมา

“ฉันไม่เล่น! ออกไป!!” มารุกะคล้ายคนสติแตกเขาใช้มือปัดป่ายไล่เด็กหญิงคนนั้นออกไป

“ฉันให้เวลาเธอ 10 วินาทีในการซ่อนนะ” เธอยิ้มและร่างของเธอก็หายไป

“มะ..ไม่..”

“หนึ่ง!!” เสียงของเด็กสาวร้องดังจนคล้ายกับประชดประชัน..

มารุกะไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าห้องของฮิเมโกะแล้วไปซ่อนที่ใต้เตียง

“หนึ่ง...สิบ ฮิฮิ” หลังจากที่มารุกะกังวลอยู่นั้นจู่ๆก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

“นี่...เธอไปซ่อนอยู่ที่ไหนนะ ใต้...เก้าโต๊ะนี่รึเปล่า!” เธอยิ้มอย่างสยดสยองพร้อมกับเดิมไปที่โต๊ะแล้วดึงเก้าอี้ออกมาอย่างแรง

“เอ๋...ไม่อยู่งั้นหรอ” เธอทำหน้าอย่างเสียดายเมื่อไม่พบเป้าหมายหลังจากนั้นไม่นานก็เดินออกจากห้องไป

“ต้องทำอะไรซักอย่าง...” มารุกะคิดอยู่คนเดียวทางเดียวที่จะซ่อนได้คงต้องเป็นห้องคุณน้ากับคุณอา

มารุกะไม่รอช้าตรงไปที่ห้องนอนของพ่อแม่ฮิเมโกะทันที เมื่อไปถึงเขาเลือกที่จะซ่อนหลังตู้ถึงแม้มันจะดูหวิวๆแต่ก็ไม่มีอะไรจะหวิวไม่กว่าการที่โดนเธอจับได้ แต่ระหว่างที่เดินนั้นมารุกะเผลอทำแจกันแตกเขาไม่สนแจกันนั่นอีกแต่เลือกที่จะวิ่งวิ่งให้เร็วที่สุด

“มารุกะ~” นั่นคือเสียงที่มารุกะไม่อยากได้ยินที่สุดในชีวิตเธอมาแล้ว...

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนี้นะ~” เสียงยี่ยวนกวนประสาทนี้มันอะไรกันในหัวของมารุกะตอนนี้ปั่นป่วนไปหมดทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น...

“...อ๋า... ฉันเห็นแล้ว... ฉันเห็นแล้ว! ฉันเจอเธอแล้ว!!” เสียงของเธอเริ่มน่ากลัวมากขึ้นเธอตะคอกเสียงพร้อมกับมองมาที่ตู้ตู้หนึ่ง

ปัง!!

“มารุกะ…ฉันเจอเธอแล้ว..”เธอดึงตู้ออกอย่างแรงจนกำแพงห้องเป็นรอยร้าว

“มะ..ไม่ ฮึก”น้ำตาไหลอาบแก้มของเด็กชายมารุกะอย่างบ้าคลั่ง

“เธอนี่เล่นซ่อนหาไม่ได้เรื่องเลยนะ”เด็กสาวบอกพร้อมกับทำหน้าผิดหวัง

“ฮะ..ฮึก”

“งั้น เรามาเล่นกันอีกรอบเถอะ! J”

======================

เป็นเนื้อหา intro ที่ตัดให้เหลือสั้นๆค่ะ เนื้อหาหลักอยู่ใน VN นะคะ