รักเธอได้ไง ยัยรุ่นน้อง

ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะต้องมาเป็นสายรหัสให้ ใคร~ก็งี้แหละครับ ชีวิตมหาลัย ว่าแต่น้องรหัสผมคือใครล่ะ?

พูดแล้วก็พรางเดินไปดูที่บอร์ดประชาสัมพันธ์

ของคณะนิเทศ

“ภีม~ทางนี้” (นั่นยิปซีเรียกผมน่ะผมเดินเข้าไปหาเธอ)

“ภีมฉันไปดูชื่อน้องรหัสมาให้นายแล้วนะ”

(แล้วเธอจะดูให้ผมทำไม แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินไกล)

“อืม~ขอบใจ ว่าแต่น้องรหัสฉันคือใครล่ะยิปซี”

“เห็นว่าชื่อมามินะ มนัชนัญ อะไรสักอย่างนี่แหละ

อะนี่รูปน้อง"

“อืม..ขอบใจ”

พอผมพูดเสร็จผมก็เดินตามหาตัวน้องทันที

หวังว่ายิปซีคงไม่ตามมาหรอกนะ

ผมก้มหน้ามองดูรูปของน้องรหัสผมว่าน้องเค้า

หน้าคุ้นๆนะ เหมือนผมเคยเห็นที่ไหน

ปั่ก~~โอ้ยยยยยย

“นี่นาย!! เป็นใครเนี่ย มาเดินชนฉันทำไม” T_T

“ขอโทษครับ คือผมไม่ได้ตั้งใจ”

(ผมขอโทษเธอไปแล้วนะเธอจะรับหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ)

“หึ!! หรอย้ะ!! แกล้งเดินไม่ดูทางอย่างนี้ ตั้งใจแกล้งกันชัดๆเลย ฉันไม่ให้อภัยนายหรอก”

“ก็ขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรอีกว้ะ!!”

(ผมพูดไปก้มมองรูปน้องรหัสในมือ เฮ้ย!!เธอคือน้องรหัสผม หึ! ดีล่ะ มามิ พี่จะแกล้งน้องให้สาสมเลย!!)

“นี่มองหน้าฉันทำไม อยากหาเรื่องหรอ!!”

“ป่าว...ไอ้น้องรหัส” (ผมยิ้มอย่างมีเลศนัย)

“ฮ้ะ!! นายว่าไงนะ นายคือพี่รหัสฉัน พี่ภีม นายเนี่ยนะ”(｡ŏ_ŏ)

“ใช่ อ้อ~ไม่ต้องขอโทษพี่นะ เพราะ พี่ไม่ให้อภัย”

ช่วงกิจกรรมรับน้อง เอาล่ะถึงตาผมแล้ว โอ้ย~แค่คิดก็สนุกแล้ว//>_

“เริมจากอะไรก่อนดีคิดออกล้ะยืนกระต่าย

ขาเดียว 3 นาที แล้วกระโดดตบต่ออีก 20 ครั้ง ถ้าไม่ทำไม่ต้องมาเอาลายเซ็น โอเค้!!!”

“โห~โหดว่ะ” (อย่าให้ถึงตาฉันบ้างก็แล้วกัน)

“สู้ๆนะน้องรหัส” (ผมพูดพลางหัวเราะ)

“เออรู้แล้วน่า”ヽ(｀⌒´)ノ

เสร็จกิจกรรมรับน้องผมก็เซ็นลายเซ็นให้มามิ

แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมว่านันนี้มามิคงเคล็ดขัดยอกแน่ๆ พรุ่งนี้คงมาเรียยไม่ได้ (~หัวเราะ~)