พ่อปู่สายเบิร์น

ฟู่นั่งอยู่บนเตียง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกขัดเขินไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงในห้องนอนตัวเอง 

         “เรื่องที่จะเกิดขึ้น ผมสาบานว่าจะอยู่กับผมไปจนตาย จะไม่มีใครได้รับรู้มัน ขอแค่เจ๊ให้โอกาสคนต่ำต้อยแบบผมได้เชยชมเจ๊สักครั้งได้ไหม ผมแอบชอบเจ๊มานานแล้ว ทั้งชื่นชอบและชื่นชม เจ๊ทั้งสวยทั้งเก่ง แข็งแกร่งแต่ก็อ่อนโยน” 

         “จริงเหรอ” สิ่งที่ฟู่ต้องการมาตอลดชีวิตคือคำชม แม้เพียงเล็กน้อยก็พอใจไม่ต้องมาเป็นชุดแบบนี้ก็ได้ 

         เธอไม่เคยได้รับคำชมจากคนในบ้านแม้จะทำงานหนัก เสียสละแค่ไหน 

         เธอไม่เคยได้รับคำชมจากสามี ทั้งที่ดูแลเขาเยี่ยงคนรับใช้ 

         แต่ผู้ชายคนนี้ชื่นชมเธอด้วยถ้อยคำซื่อๆ ไม่ได้สวยหรูประดิดประดอยแต่เธอรู้สึกได้ถึงความจริงใจ 

         “จริงครับ เจ๊เก่งมากที่คุมงานคุมบริษัทอยู่หมัดแต่ผมอยากให้เจ๊ได้สัมผัสความสุขบ้าง ผมสัญญาจะตั้งใจทำจะทำให้เจ๊ขึ้นสวรรค์ให้ได้” 

         “แค่นี้ฉันก็ขึ้นสวรรค์แล้วบุญ ไม่มีใครชมฉันแบบนี้เลย” 

“นี่มันแค่บันไดไปสวรรค์ครับเจ๊แค่ขั้นแรกด้วย ผมจะพาเจ๊ไต่ขึ้นไปเอง”...