ผัวเถื่อน
อี๊ดดดดดด....
เสียงเบรครถอย่างกระทันหันทำให้พริมตะวันที่นั่งอยู่ด้านหลังหัวคะมำไปชนเบาะด้านหลังคนขับ
"เกิดอะไรขึ้นค่ะ"
"มีคนขับรถมาปาดหน้ารถเราครับ"
คนขับแท๊กซี่หันไปพูดกับพริมตะวันที่เป็นผู้โดยสารอยู่ทางตอนหลัง ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ถามอะไรต่อ ประตูรถด้านข้างฝั่งของเธอก็ถูกกระชากออก
"ลงมาเดี๋ยวนี้"
เสียงเข้มพร้อมกับมือหนาของชายหนุ่มที่ใบหน้าคุ้นตารูปร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาคว้าแขนของเธอเอาไว้แล้วฉุดกระชากลากร่างบางให้ลงจากรถ
"ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน ฉันจะกลับบ้าน"
พริมตะวันกรี๊ดร้อง ใช้กำปั้นทุบลงไปบนมือหนาเพื่อให้ชายหนุ่มปล่อยแขนของเธอ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รู้สึกรู้สารู้สมกับกำลังอันน้อยนิดของหญิงสาวเข้ายังคงลากเธอไปยังรถอีกคันที่กำลังจอดรออยู่
"ลุงสมไปเอากระเป๋าบนรถแท็กซี่ของคุณพริมตะวันมาใส่ท้ายรถ"
ชายหนุ่มสั่งคนขับรถวัยกลางคนที่ยืนรอเขาอยู่ เมื่อได้ยินชื่อตัวเองจากปากเขาทำให้พริมตะวันหันไปมองหน้าชายหนุ่มเพื่อสังเกตุใบหน้าของเขาอีกครั้ง ภาพความทรงจำในอดีตที่เธอพยายามจะลืมมันย้อนกลับมา
"นายดิน"
"จำได้แล้วละสิ และจำได้ด้วยไหมว่าคุณทำให้ลูกของผมต้องตาย คุณต้องชดใช้พริมตะวัน"
ปถวีพูดเสียงกร้าว จับร่างบางของหญิงสาหันมาเผชิญหน้าสายตาของเขาที่มองเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง
"ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ"
"ผมปล่อยคุณไปแน่ แต่หลังจากคุณมีลูกให้ผมแล้ว"
พริมตะวันไม่ทันจะได้พูดอะไรริมฝีปากของปถวีก็กดลงมาปิดปากของหญิงสาวเอาไว้ก่อน ทำให้ลุงบุญสมกับคนขับแท็กซี่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อสองหนุ่มสาวจูบกันบนถนนไม่แคร์สายตาคนที่ผ่านไปมา ลุงสมจึงถือโอกาสพูดแก้สถานการณ์ให้เจ้านายเพราะแท็กซี่กำลังจะโทรแจ้งความจับพวกเขาข้อหาลักพาตัว
"ผัวเมียทะเลาะกัน เห็นไหม ไม่ใช่การลักพาตงลักพาตัวอย่างที่น้องชายเข้าใจผิดหรอก"
"ไรท์ฝากเรื่องผัวเถื่อนด้วยนร้าๆๆๆ รับร้องความแซ่บของปถวีกับพริมตะวันจะไม่ทำให้รีดผิดหวังแน่นอน