คำสาปมังกร

อุนดะ ภีมะ : ภีมะ

( มังกรต้องคำสาป)

ลาริสสา มาเจโล : ถังแตก

(สาวน้อยผู้ที่โชคชะตาเล่นตลก)

จะทำอย่างไรเมื่อ'ถังแตก'ไปบังเอิญเล่นพิเรนทร์ ขอแต่งงานกับรูปปั้นต้องคำสาปจนได้เรื่อง เมื่อรูปปั้นเจ้ากรรมดันมีชีวิตขึ้นมาจริงๆทั้งยังมาทวงคำสัญญาสาบานการแต่งงานบ้าบอนั่นอีก ตาย ตาย ชีวิต คงไม่มีใครซวยเท่าเธอแล้วล่ะ ที่จะต้องคอยมาร่วมรองรับชะตากรรมล้างบาปล้างคำสาปไปกับ'ภีมะ'มังกรหนุ่มเลือดร้อนต้องคำสาปยุคโบราณจูราสสิก!

"นี่... ทำไมเจ้าถึงชื่อถังแตก" เสียงนุ่มทุ้มถามหญิงสาวพลางเอานิ้วเรียวของตนไปพันเล่นกับผมสลวยของหญิงสาวที่ตนบังคับเอามานอนกอดด้วยความเพลิดเพลิน

"ก็ตอนฉันเกิด พ่อฉันดีใจมากจนกระโดดไปรอบบ้านเลย แล้วปรากฎว่ามัวแต่กระโดดไง เลยลืมดูทาง สะดุดพื้นต่างระดับล้มก้นจ้ำเบ้าทับถังใส่ของแตกหมดเลย เลยได้ชื่อ'ถังแตก'เนี่ยแหละ...แล้วนี่ปล่อยได้รึยังจะไปนอนแล้ว!"เสียงหวานกังวานตอบเหมือนทุกๆครั้งที่เคยตอบคนอื่นที่เคยถามอย่างไม่คิดอะไรมาก ทั้งยังพยายามแกะมือคนตัวใหญ่ที่ล็อคตัวเธอไว้เสียแน่นทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันออกถ้าเจ้าตัวไม่ปล่อยเอง

"ถ้าไม่หยุดแกะจะกดนะสาวน้อย"มือบางกระตุกออกทันทีอย่างโดนของร้อนเมื่อเสียงทุ้มเอ่ยปราม

"อืมมม... แปลกดี ถ้าวันนั้น พ่อเจ้าบังเอิญทับขี้ ไม่ได้ทับถัง เจ้าก็จะชื่อ 'ขี้แตก'ใช่มั้ย ฮ่าาๆ" คนตัวหนาถามหน้าทะเล้น พลางหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างถูกใจ แล้วขย้ำศีรษะหญิงสาวเข้าไปหอมแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว

"กรี๊ดดดดดด!!ไอ้บ้า! ไอ้จิ้งเหลนพ่นไฟ! ไอ้แย้บินได้! ทำไมถึงหยาบคายแบบนี้ฮะไอ้จิ้งจกตัวใหญ่!!!!" เสียงหวานแหวขึ้นอย่างเหลืออด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครล้อเธอน่าเกลียดขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วตาบ้านี่เป็นใคร ก็แค่กิ้งกือบิน เอาสิทธิอะไรมาว่าเธอเนี่ย

"โถๆนี่เจ้าเนื้อนิ่ม ก่อนจะมาหาว่าข้าหยาบคาย ตะกี้ตัวเองพ่นคำว่าอะไรออกมาบ้าง เอ..กี่คำนะ ตกลงกันแล้วนิ พูดหยาบ หรือ หลอกด่า หรือ จงใจด่าข้า คำละหนึ่งจูบ" มังกรหนุ่มพูดพลางทำตาระยิบ

"หะ! ฉันขอโทษ ฉันลืม ไม่นับๆ ฉันไม่ได้ตั้ง...อื้อ!" คนตัวหนาไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปรีบพลิกตัวขึ้นประกบปากร้อนทับปากบางสวยของเจ้าร่างน้อยตรงหน้าทันทีก่อนที่จะได้อ้ามาต่อปากต่อคำใดๆกับเขาอีก

ผิดถูกอย่างไรขออภัยนะคะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่เคยแต่งค่ะทุกคน ยังไงก็ขออภัยนะคะ