“พวกมันไปกันรึยังคะ”
“ไม่แน่ใจ อาจจะยังรอดูท่าทีเราอยู่”
เมื่ออยู่กับคนที่สามารถปกป้องคุ้มครองเธอได้ หัวใจพราวพิรุณก็ผ่อนคลายลง แต่แล้วก็ต้องเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อสังเกตเห็นว่าร่างของผู้ชายที่ยังคงโอบรัดรอบเอวเธอไว้ มีแค่กางเกงยีนสวมติดกายเพียงตัวเดียว
แล้วเสื้อของเขาหายไปไหน!
เจ้าของร่างอวบอิ่มไซน์มินิรีบขยับออกห่างจาก
แผงเนื้อแน่นไร้ซึ่งไขมันส่วนเกิน ที่มีระลอกคลื่นเรียงตัวกันสวมงามด้วยความตกใจ ทำให้เผลอสะดุดเข้ากับขาตัวเอง แต่ติณวัตรคว้าร่างเธอไว้ได้ทัน
“อยู่นิ่งๆ ที่มันแคบ”
มันยากเหลือเกินที่จะบังคับร่างกายและหัวใจไม่ให้สั่นได้ เมื่อเธอและเขายังเบียดกายแนบชิดกันแบบนี้
“แต่”
เมื่อเธออ้าปากจะปฏิเสธ อ้อมแขนแข็งแกร่งก็ยกร่างเธอขึ้นมายืนบนเบาะเล็กๆ สีดำ เพราะคิดว่าเธอจะยืนได้สบายขึ้น แต่ยิ่งหนักกว่าเดิมเพราะตอนนี้ใบหน้าหวานฝังอยู่ที่ซอกคอของเขาพอดิบพอดี
“แบบนี้สบายขึ้นไหม”
นอกจากไม่ดีขึ้นแล้ว ใบหน้าพราวพิรุณยังร้อนผ่าว เมื่อรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของเขากับเธอบดเบียดแนบชิด แต่ก็ไม่กล้าขยับไปไหนอีก ...ทำไมห้องลองเสื้อผ้าที่นี่ถึงได้แคบขนาดนี้นะ หรืออาจเป็นเพราะเขาตัวใหญ่เกินไป
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา ก็พบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว
“อย่าทำหน้าแบบนั้น” หญิงสาวมองเขาอย่างงงๆ แต่ยังไม่ทันได้ถามกลับ เสียงห้าวก็ย้ำชัดมาอีกครั้ง “บอกว่าอย่าทำไง”
เสียงติณวัตรแหบพร่าลงจนรู้สึกได้ และก่อนที่เธอจะได้รู้ความหมายในคำพูดของเขา สะโพกอวบก็ถูกช้อนขึ้น เพื่อยกตัวเธอให้สูงขึ้นระดับเดียวกับเขาอีกนิด แล้วริมฝีปากร้อนๆ ก็ฉกลงมาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ!
Guest
