ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
หญิงสาวคนหนึ่งกำลังลากกระเป๋าใบใหญ่จากช่องผู้โดยสารขาเข้าด้วยสีหน้าแช่มชื่นเมื่อพบหน้าบุพการี
"ยัยนรีทางนี้ลูก" คุณหญิงสุดาเรียกลูกสาวด้วยความคิดถึง
"คุณแม่ คุณพ่อสวัสดีค่ะ ไม่น่าเสียเวลามารับนรีเลยนะคะให้น้าสมานมารับก็ได้" ปัณฑารีย์ ไพศาลวัฒนา ลูกสาวคนเดียวของคุณวัฒนาและคุณหญิงสุดากล่าวทักทายพ่อแม่ของตนและแนะนำให้คนขับรถที่บ้านมารับแทน
“แม่เขาคิดถึงเราน่ะสิ ให้รออยู่บ้านก็ไม่ยอม” วัฒนาไขข้อข้องใจให้ลูกสาว
“นรีก็คิดถึงคุณแม่แล้วก็คุณพ่อที่สุดเลยค่ะ ตอนนี้นรีกลับมาอยู่บ้านถาวรแล้วจะอยู่ให้คุณแม่หายคิดถึงเลยดีไหมคะ” ปัณฑารีย์กอดพ่อและแม่พลางเอ่ยเย้าทั้งสองให้หายคิดถึง
“พ่อว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า” วัฒนาเอ่ยชวนทุกคนกลับบ้านไพศาลวัฒนา
ในเวลาเดียวกันชายหนุ่มรูปร่างดี สูงกว่า 180 ซ.ม. กำลังเดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้าเหมือนกัน
“ลูกพี่จ๋า ลูกพี่ทางนี้ เม่นมารับแล้วจ้ะ” เม่น เด็กหนุ่มผมเกรียนตะโกนเรียกเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินมา
“เอา!! ยกกระเป๋าไปไว้ที่รถ” ชายหนุ่มเอ่ยให้เม่นยกกระเป๋าไปเก็บเพื่อเดินทางกลับบ้าน หลังจากเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศเมื่อสัปดาห์ก่อน
“พ่อกับแม่ฉันเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มถามเม่นถึงพ่อและแม่ของเขา
“โอ๊ย!! พ่อกำนันน่ะเหรอจ๊ะ กินอิ่มนอนกก เอ้ย กินอิ่มนอนหลับ แม่จันทร์ดูแลอย่างดีเลยจ้ะ” เม่นเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแต่ไม่ได้สังเกตสายตาชายหนุ่มสักนิดว่าตนจะเดือดร้อนแล้ว
“เดี๋ยวเอ็งโดนไอ้เม่น ทะลึ่งแล้วนะเอ็งขับรถไป ข้าจะนอนถึงบ้านแล้วเรียกด้วยล่ะ” ชายหนุ่มสั่งเสร็จก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเพลียจากการเดินทาง พลันฝันถึงดวงหน้าหวานที่แอบมองบนเครื่องบิน
‘ผู้หญิงอะไรน่ารักจัง’
ปัณฑารีย์ ไพศาลวัฒนาทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังออดอ้อนพ่อและแม่ทันทีหลังจากกลับมาจากสนามบิน ก่อนหน้านี้เธอศึกษาปริญญาโทเพิ่มเติมด้านการสอนอยู่ที่อังกฤษเมื่อจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพและตอนนี้เธอเรียนจบและจะมาเป็นครูของนักเรียนน้อยๆ ถึงแม้ว่าระดับการศึกษาของเธอจะสามารถเป็นอาจารย์ในระดับอุดมศึกษาเลยก็ได้ แต่เพราะเธอชอบเด็กนักเรียนตัวเล็กๆ มากกว่าจึงเลือกกลับมาเป็นครูบ้านนอกตามชนบทซึ่งคืออุดมคติของเธอ
แม้ครอบครัวของเธอจะมีธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทหลายแห่งแต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอมีความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กว่าจะเป็นคุณครูสอนหนังสือให้กับเด็กตัวน้อยๆ ตอนเด็กเธอเคยรู้จักคนๆ หนึ่ง เขาสอนให้เธอเห็นคุณค่าของการศึกษา ตอนนี้การศึกษาของเด็กที่อยู่ตามชนบทนั้นห่างไกลจากเด็กที่อยู่ในเมืองมากนัก เธอจึงนำความคิดนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจให้เธอตั้งใจศึกาาเล่าเรียนเพื่อนำความรู้ทั้งหลายมีถ่ายทอดให้กับเด็กๆ ที่ยังด้อยโอกาสด้านการศึกษา
"จะกลับมาอยู่บ้านเรานานไหมลูก" วัฒนาเอ่ยถามลูกสาว
"นรีว่าน่าจะแค่อาทิตย์เดียวค่ะ เพราะว่ามีหนังสือจากสพฐ.มาแล้วค่ะ ว่าให้นรีย้ายไปอยู่ที่โรงเรียนบ้านหนองโดน" ปัณฑารีย์กล่าวเสียงเศร้าๆ เพราะเธอมัวแต่จัดการเรื่องเอกสารจบการศึกษาทำให้มีเวลาอยู่กับครอบครัวเพียงแค่สัปดาห์เดียว
"คิดดีแล้วเหรอลูก แม่ว่าย้ายมาสอนในกรุงเทพก็ได้นะอีกอย่างหนูเองก็พึ่งกลับมา พักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนดีไหม" คุณหญิงสุดาถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เธอไม่เคยให้ลูกทำงานหนักเพราะที่คฤหาสน์จะมีคนรับใช้คอยดูแลตลอด เธอจะทำใจได้อย่างไรที่เห็นลูกสาวต้องไปอยู่บ้านนอกบ้านนาแบบนั้น
"นรีคิดดีแล้วค่ะ ทางสพฐ.มีคำสั่งมาด้วย แต่เดี๋ยวนรีจะโทรมาคุยด้วยบ่อยๆ นะคะ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงนรีนะคะ นรีโตแล้วอีกอย่างนรีก็เคยอยู่คนเดียวที่อังกฤษตั้งสองปีนะคะ แค่นี้สบายมากค่ะ" หญิงสาวพยายามพูดให้พ่อและแม่ของเธอหายห่วงและเลิกคิดว่าเธอเป็นเด็กเสียที
ทุกวันปัณฑารีย์จะคอยวนเวียนอยู่รอบๆ ตัววัฒนาและคุณหญิงสุดา เธอคิดว่าอาทิตย์หน้าเธอต้องย้ายไปอยู่ในหมู่บ้านที่เธอไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าทุกคนที่นั่นจะดีกับเธอหรือไม่ตอนนี้เธอจึงอยากจะอยู่ครอบครัวให้นานที่สุดเพราะเธอยังไม่รู้ว่าวันไหนจะได้มีโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านอีก
--------------------------------------------------------
สพฐ. คือ สำนักงานคณะกรรมการศึกษาขั้นพื้นฐาน
อย่าลืมกดติดตาม + คอมเม้นกันด้วยนร้าาาา
Guest
