ลูกสาว​มาเฟียขอเคลียร์​ต่าง​โลก​ 'รอยสักทวิราชันย์'​

ซ่า ซ่า ซ่า..... เสียงหยาดน้ำฝนหล่นพรมทั่วทั้งท้องฟ้าในเวลายามเย็นกลางเมืองกรุง ฝนยังคงตกอยู่อย่างต่อเนื่องไม่มีท่าทีที่จะหยุดตกแม้แต่น้อยแต่ผู้คนยังคึกคักต่างสัญจรกันมาต่างคนต่างเร่งรีบซึ่งเป็นภาพที่ชินตาในเมืองหลวงแห่งนี้ ณ ตึกสูงแห่งหนึ่งท่ามกลางสายฝนและความจอแจของผู้คนยังมีสายตาคู่สวยคมของหญิงสาวคนหนึ่งยืนกอดอกทอดสายตามองวิวของเมืองกรุงท่ามกลางสายฝนเรือนผมของเธอเป็นสีน้ำตาลแดงปล่อยทิ้งไปด้านหลังมีบางส่วนตกมาเคลียแก้มของใบหน้าขาวอมชมพูที่เล็กเรียวสวยได้รูปประกอบกับริมฝีปากตาและจมูกที่สวยลงตัว ดูเหมือนว่าท่าทางเธอกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจไม่มีใครรู้ได้...

"คุณหนูอริสาค่ะ...." เสียงเรียกชื่อเต็มของเธอทำให้หญิงสาวที่ยืนชมวิวพร้อมกันคิดอะไรอยู่นั้นหลุดออกจากห้วงความคิดก่อนจะค่อยๆหันมาตามเสียงเรียกนั้น "ขาา.. พี่พริมโรส" หญิงสาวขานรับเสียงหวาน

"ได้เวลาแล้วค่ะคุณหนู" เจ้าเสียงเรียกโค้งศีรษะเล็กน้อยเธอเป็นสาวฝรั่งผมทองตาสีฟ้าหน้าตาสวยคมจมูกโด่งออกไปทางยุโรปแต่กลับพูดไทยชัดแจ๋วหุ่นสวยเซ็กซี่เข้ากับชุดทำงานรัดรูปแบบเลขาหน้าห้องในฝัน

"โด่วว...นี่มันวันหยุดนะแถมฝนตกแบบนี้ทำไมหนูต้องออกไปทำงานด้วยล่ะค้าา.. ต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสิถึงจะถูก" อริสาหันอดมาตะแง้วๆใส่พริมโรสอย่างเสียไม่ได้แก้มป่องๆบวกกับผิวขาวๆอมชมพูตัวเล็กๆน่ารักเกือบทำให้พริมโรสเก็บอาการอดพุ่งเข้าไปฟัดไม่ได้ได้แต่อดยิ้มน้อยๆ

"แต่เอ...คุณหนูอริสาก็พร้อมแล้วนี่ค่ะ?" พริมโรสเหลือบมองชุดที่อนิสาใส่เป็นชุดทำงานสบายๆเสื้อตัวในสีขาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อน กางเกงขายาวสีขาวเข้ารูป รองเท้าสีน้ำตาลพร้อมออกลุยทุกเมื่อ

"หึ ก็หนูมีทางเลือกเหรอค่ะ แล้วก็เลิกเรียกชื่อเต็มของหนูซักทีเรียกนิสาก็พอค่ะไม่งั้นงอนด้วยนะ" อริสาเชิดหน้าหันไปอีกทางทำแก้มป่องๆ ทำให้พริมโรสปิดปากหัวเราะเบาๆ "ก็ได้ค่ะคุณหนูริสา.."

"แล้ววันนี้หนูต้องทำอะไรบ้างจ้ะคนสวย" อริสาหันมาถามพริมโรสที่หยิบแท็ปเลตขึ้นมาเช็คทันที

"อืม.. ไม่มากมายอะไรนะค่ะก็มี..... ไปสมาคมอาคิโดในตอนเช้า  ตอนบ่ายก็ไปสมาคมยิงปืน ตอนเย็นมีประชุมกับคณะกรรมการของโรงพยาบาลในเครือ หัวค่ำก็มีททนอาหารกับประธานบริษัทยาค่ะ.. "  พริมโรสเงยหน้ามายิ้มสบตากับอนิสาที่มุ่ยหน้าไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่

"เฮ้อ.. งืมมมพี่พริมโรสจ๋า.. หนูไม่อยากไปเลย" อริสาเดินหมดเรี่ยวแรงเข้าไปกอดเอวพริมโรสเหมือนน้องสาวอ้อนพี่สาวไม่มีผิด

"ลูกเสือกลายเป็นลูกแมวได้ยังไงกันค่ะเนี่ย" พริมโรสลูบหัวอริสาอย่างอ่อนโยนยิ้มบางๆด้วยความเคยชินที่เด็กคนนี้มักเข้ามาอ้อนเสมอ "ไปกันได้หรือยังค่ะเดี๋ยวอาจารย์เขาจะรอนะ" พริสถามขึ้น

"ได้แล้ว มีพลังล่ะลุยเลยค้าา" อริสาชูแขนขึ้นสุดแขนคล้ายบิดขี้เกียจ

ภาพแบบนี้เป็นกิจวัตรประวันไปเสียแล้วสำหรับคุณหนูอริสาและเลขาสุดสวยผู้ดูแลใกล้ชิด ใครจะคิดว่าหญิงสาววัย 19 ปี ตัวเล็กๆคนนี้จะต้องมาทำงานหนักในวันหยุดทั้งที่ทุกคนได้หยุดกัน ด้วยภาระหน้าที่จำเป็นเธอจึงต้องสืบทอดการทำงานของผู้เป็นพ่อซึ่งตระกูลของเธอนั้นเป็นตระกูลใหญ่ที่ทรงอิทธิพลของประเทศเลยทีเดียว โดยปกติผู้ชายมักจะได้รับหน้าที่นี้แต่ด้วยความที่พี่ชายของเธอนั้นค่อนข้างขี้โรค เธอจึงตัดสินใจรับตำแหน่งนี้ด้วยหัวใจที่เข้มแข็งด้วยวัยเพียง 12 ปี ยอมเสียสละเวลาในวัยเด็กเพื่อพี่ชายของเธอเอง

ด้วยความเป็นคนหัวดีหรือเรียกได้ว่าอัจฉริยะไม่ว่าอริสาจะทำอะไรก็ดีไปหมดไม่มีติดแม้แต่น้อยและไม่เคยปริปากบ่อยเลยซักครั้ง ตั้งแต่ อายุ 12 เธอถูกส่งฝึกศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวแทบทุกแขนง การบริหาร แม้แต่มารยาททางสังคม ถูกปลูกฝังแนวคิดการเอาตัวรอดสารพัด เป็นหญิงสาวตัวเล็กที่แม้แต่ผู้ใหญ่ที่อาวุโสกว่ายังไม่ค่อยกล้าจะสบตานัก อริสามักถูกรุมจีบจากผู้คนในสาขาต่างๆมากมายแต่ทุกครั้งต้องถูกไล่ออกไปอย่างเสียไม่ได้ ด้านกีฬาเธอมีความสามารถติดทีมชาติได้สบายๆแต่เธอกับไม่สนใจ ชีวิตของเธอมีเพียงตระกูลและครอบครัวของเธอเท่านั้น คนภายนอกมักเห็นเธอและพ่อของเธอเป็นผู้มีอิทธิพลจนคนส่วนใหญ่เรียกว่า 'มาเฟีย' และต่างตั้งฉายาอริสาว่า 'นางฟ้ามาเฟีย' เพราะหน้าตาที่สวยน่ารักชวนหลงไหลแต่ตัดดวงตาคมที่เย็นเยียบที่ใครเผลอไปสบตาเข้าต้องการขาสั่นสวยและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

"เฮ้อ... พี่พริสโรสหนูอยากนั่งกินข้าวครบครอบครัวแบบนั้นบ้างจนเลย" อริสานั่งเท้าคางเหม่อมองภาพสามคนพ่อแม่ลูกนั่งกินข้าวกันในร้านเปิดโล่งยิ้มอย่างมีความสุข ภายในรถเบนซ์คันหรูที่ค่อยๆขับเคลื่อนผ่านย่านชุมชนโดยมีอริสากับพริมโรสนั่งคู่กันมา

"คุณท่านกับคุณผู้หญิงเองทำงานเป็นกับคุณหนูอริสานี่คะจะมีเวลาได้ไง"  พริมโรสยิ้มบางๆตอบกลับ

"นั่นสินะคะ" อริสายิ้มตอบกลับไปเป็นรอยยิ้มที่เหงาอย่างบอกไม่ถูกมีเพียงพริมโรสที่เป็นทั้งพี่สาวและเพื่อนเท่านั้นที่รู้ว่าคุณหนูของเธอเหงาเพียงใด

"ลุงแถวนี้ช่วยขับเบาๆหน่อยนะคะ" พริมโรสบอกคุณลุงคนขับเราเก่าแก่ประจำตระกูลที่อนิสาไม่ไว้ใครให้ทำหน้าที่นี้นอกจากลุงคนนี้ "ครับคุณพริมโรส"

คนในระแวกนี้ที่ปกติมักจะวุ่นวายเพราะติดกับตลาดสดที่มีผู้คนพลุกพล่านแต่พอรถของคุณหนูอนิสาขับผ่านมานั้นทุกคนต่างพากันหลบทางบ้างกุลีกุจอหลบแทบไม่ทันเพราะเกรงกลัวอิทธิพลของตระกูลใหญ่  "เฮ้อ.. ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนี้ด้วยนะ" อริสาได้แต่ถอนหายใจเพราะเธอไม่ได้อยากให้ใครกลัวเธอถึงขนาดนี้ บางครั้งเธออยากจะทักทายบ้างแต่ก็ติดที่ภาพพจน์และหน้าที่ของเธอเอง

"ดีแล้วละค่ะคุณหนู......วันนี้ตอนเที่ยงอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมค่ะ"  พริสโรสพูดเปลี่ยนเรื่องในทันทีเพื่อไม่ให้อนิสาต้องคิดมาก "ไม่มีค่ะ.... " อริสาตอบสั้นๆเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

การเดินทางเหมือนจะราบรื่นดีอย่างที่คิดไว้.....แต่ก็ไม่ได้ดั่งใจไปซะทุกอย่างเพราะคนเรานั้นไม่เหมือนกัน...

ปริ๊น  เอี๊ยด โครม!!!..........