Daisy on the street
พิวใจดี - ใช่
พิวฉลาด - ใช่
พิวไม่กลัวสัตว์เลื้อยคลาน – ใช่
พิวแพ้ของน่ารัก - ใช่
ด้วยคุณสมบัติที่ผ่านมาทำให้พิวตัดสินใจผิดพลาดที่สุดในชีวิต
“หมอว่า นี่เป็นงูที่แปลกมาก อาจจะเป็นงูสายพันธุ์ใหม่เลยก็ได้”
พิวมองหน้าคุณหมอ แล้วหันมามองงูสีขาวตัวสวยที่แผงคอสีแดงลู่ลง ดวงตากลมเล็กสีชมพูแวววาวด้วยหยาดน้ำหันมองคนนั้นทีคนนี้ที
แปลกตรงไหน พิวว่างูตัวนี้ก็เป็นงูเลี้ยง(?)สวยงามที่ ‘น่ารัก’ ดีออก
หลังจากรักษางูน้อยจนหายพิวก็ตัดสินใจพามันกลับมาเลี้ยงที่บ้านด้วย
แต่การเลี้ยงงูสักตัวก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“เชี่ย!!” ในขณะที่กำลังล้มตัวนอนบนเตียงก็ต้องเด้งตัวขึ้นเมื่อแผ่นหลังสัมผัสถึงสิ่งมีชีวิตนุ่มนิ่มเรียวยาวที่แอบนอนอยู่
เจ้างูน้อยผงกหัวขึ้นมองแล้วแลบลิ้นเล็กสีชมพูออกมา เสียงครืดคราดเฉพาะตัวเปล่งออกมาเหมือนอยากคุย
แต่คนกับงูนะครับ จะคุยกันได้ยังไง
แต่ที่มหัศจรรย์ยิ่งกว่างูเปิดโทรทัศน์เอง หรือเข้าไปในตู้เย็นเพื่อขโมยเนื้อหมูก็คือ
“มนุษย์ใจดี กลับมาแล้วหรอ” ขณะที่พิวกำลังร่างเดินเข้าบ้านหลังจากไปดื่มกับรุ่นพี่มาเป็นอันต้องสร่าง เมื่อสัมผัสนุ่มนิ่มกอดรัดเข้าที่แขนพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ยิ้มแป้นมาให้
ดวงตาสีชมพูใสเป็นประกายนั่นพิวจำได้ดีขึ้นใจ
นี่มัน...เรื่องตลกอะไรกัน?
แถมเจ้างูเลี้ยงจอมยุ่งยังสรรหาอะไรมาให้เจ้าของหนักใจไม่ขาดด้วย
“มนุษย์ใจดี พิว พิว”เสียงหวานเรียกรบกวนการนอนแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
“อือ อย่าเพิ่งกวนนะ”
“แต่พิวกวนเราก่อน”
“อะไร”
“นี่อะ มันสะกิดเราตั้งนานแล้ว”สีแดงลามเลียไปทั่วใบหน้าคมเมื่อรับรู้แรงจิ้มจากอีกคน จนต้องรีบปัดมือเล็กออก
พิวรู้สึกว่าพิวอยากจะกรอกยาแก้ไมเกรนเข้าปากแล้วโดดลงหน้าต่างไปเลย
เรื่องราวเลิฟคอเมดี้(?)ของมนุษย์ใจดีกับงูน้อยน่ารักในอุปการะ
เริ่มขึ้นแล้ว
TALK 170512
แอบมาเปิดอีกเรื่อง เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่พิวกับงูของเขานะคะ แต่ว่าจะอัพอีกเรื่องไปอีกสักพักก่อน เพราะไทม์ไลน์สองเรื่องนี้ค่อนข้างใกล้กันมาก เหมือนเกิดเหลื่อมๆกันน่ะค่ะ แต่ใครจะไม่อ่าน lisianthus in rains ก็ได้นะคะ เนื้อเรื่องค่อนข้างแยกกัน
ยังไงก็ขอฝากพี่พิวกับงูน้อยไว้ก่อนเลย แล้วเราจะรีบอัพอีกเรื่องแล้วมาแต่งเรื่องนี้(และเรื่องต่อๆไปนะ) นี่มีพล็อตในหัวประมาณสามแสนพล็อตได้ แต่ดันไม่ค่อยมีเวลาแต่งซะงั้น เหอๆ