บทนำ
“ฮึบ!..ทำไมกระเป๋ามันหนักงี้ว่ะ” ผมบ่นกระปอดกระแปดในขณะที่ลากกระเป๋ากับกล่องสัมภาระจากชั้นหนึ่งขึ้นมาชั้นห้า “เหนื่อยชิบเลย” กระดูกกรระเดี้ยวหักเป็นเสี่ยงๆหมดแล้วมั้งเนี่ย
“ถึงซักทีชั้นห้า” ผมยกมือขึ้นปาดเหงื่อพร้อมกับควานหาการ์ดเพื่อดูเบอร์ห้อง
แป๊ก!
เอ้า ซุ่มซ่ามอีกผมทำการ์ดตกลงไปนี่คือยังทำให้ตัวเองเหนื่อยไม่พออีกหรอว่ะ ผมยีหัวตัวเองแรงๆก่อนจะค่อยๆเดินลงบันไดไปเก็บมันขึ้นมาแต่ก่อนที่ผมจะเก็บการ์ดขึ้นมาก็มีมือใครซักคนเก็บขึ้นมาซะก่อน
“นี่ครับ..”
ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วหยิบการ์ดจากมือเขามา ผมเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่สายตาที่เขามองมาที่ผม เขาดูน่าจะโตกว่าผมนิดนึง หน้าตาดีเลยทีเดียวจมูกโด่ง ปากแดงๆพูดได้ว่าออร่าจับมากแต่ที่คอมีรอยสักด้วยดูเถื่อนๆออกไปทางสายโหด พี่เขาใส่เสื้อสีดำกางเกงยีนส์เป็นชุดที่ดูสบายๆแต่พออยู่บนตัวพี่เขานี่เท่ห์ชิบ
“น้องครับ..เป็นอะไรรึเปล่า”พี่เขาเลิกคิ้วมองหน้าผม
“อ๋อ เปล่าครับๆ ขอบคุณนะครับเมื่อกี้” ผมชูการ์ดในมือโบกไปมาเบาๆ พล่างยิ้มแล้ววิ่งขึ้นห้องไป
“เฮ้อ เหนื่อยฉิบหายเลย” ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วนอนมองเพดานไปเรื่อยๆ…จนผลอยหลับไป…
ก๊อกๆๆ! ตึงๆๆ!!
“โอ๊ย เชี่ยเอ้ย!! ใครแม่งมาเสียงดังแต่เช้าวะไม่เกรงใจคนจะหลับจะนอน” ผมงัวเงียปนหงุดหงิดลุกจากเตียงเพราะเสียงไอ้ห่าตัวไหนก็ไม่รู้ ผมเปิดประตูออกไปสุดแรงเพื่อหาตัวการของเสียง
ตึงๆๆ!!
ผมเปิดประตูออกไปก็เห็นแผ่นหลังผู้ชายคนนึงตัวสูงกว่าผมประมาณ10กว่าเซ็นเห็นจะได้อยู่ในชุดเสื้อช้อบสีเลือดหมูดูไม่ยากเลยว่าเรียนคณะอะไร นี่แม่งคนหรือเปรตว่ะผมว่าตัวเองก็สูงแล้วนะ ตั้ง176 แต่มันไม่ใช่ประเด็นไอ้ห่านี่แม่งดังบกวนชาวบ้าน
“อะแฮ่ม!” ผมยืนมองอยู่หน้าประตูกระแอมสียงดังให้คนตัวสูงหันมอง ซึ่งมันก็ได้ผลคนตัวสูงหันมาช้าๆ ใบหน้าของเขานั้นขาวเนียนตาโตแต่ในดวงตาแฝงไปด้วยความดุแล้วก็โหดจมูกโด่งเป็นสันรับกับปากอิ่มเป็นกระจับนั่น เขาช่างดูดีเพอร์เฟ็คก์ เขาค่อยๆหันตัวมาตรงๆก่อนจะเลิกคิ้วมองหน้าผมเชิงถามว่ามีอะไร
“คุณช่วยเงียบๆหน่อยจะได้มั๊ยครับเสียงดังแบบนี้มันไม่มีมารยาทนะครับ” ผมยืนกอดอกทำเป็นใจดีสู้เสือทั้งๆที่ตอนนี้แม้แต่ตาเขาผมก็ไม่กล้ามอง
“แล้วมึงเสือกไรด้วย” เขาพูดแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาผม จ้องผมด้วยตาที่พร้อมมมีเรื่องได้ทุกเวลา
“ก็…ก็คนอื่นเขาพักผ่อนกันอยู่นะครับ”คราวนี้ผมเริ่มถอยหลังแล้วก้มหน้างุดๆ
“ก็เรื่องของคนอื่นสิ กูมีธุระของกู”เขาตอบเสียงเย็น “แล้วนี่ก้มหน้าทำไมเมื่อกี้มึงยังด่ากูอยู่เลยหรือว่า…” เขาเว้นเสียงไว้ระยะนึงก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ชิบหายแล้วไงสัสเอ้ยไม่น่าปากดีเลยผม “กลัวกูงั้นหรอ หึ” เขายิ้มมุมปาก
“กูไม่ได้กลัว!”ผมสวนกลับไปอย่างทันควัน เชี่ยเอ้ย ปากไวอีกแล้วกู
“ปากดีนักนะมึง” เขาพูดแล้วยิ้มมุมปากพร้อมกับเค้นหัวเราะเบาๆ คิดว่าหล่อมากมั้งทำงี้ เออหล่อหล่อมากด้วย ขนาดดุแม่งยังออร่ากระจายมีเสน่ห์จังวะ
“มึงเด็กใหม่งั้นหรอ” เขาถามผมทั้งๆที่มองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แล้วมึงเสือกไรด้วย” ผมได้ทีพูดคืนเขา ผมยิ้มกวนที่สุดเท่าที่จะกวนได้ แต่สิ่งที่ผมทำอาจจะผิดอย่างรุนแรงเพราะเขาชักสีหน้าแล้วเดินเข้ามาหาผมอย่างไว ผมนี่ถอยหลังกรูหลบไปในห้องอย่างเร็วก่อนที่กำลังจะปิดประตูด้วยความไวแสงอยู่ๆประตูห้องตรงข้ามถัดจากห้องผมไปสองห้องก็เปิดขึ้น
“ดิน ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ โทษทีนะมาเปิดช้าพอดีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ” ผู้หญิงในชุดนักศึกษาสวยมากผิวขาวจั๊วเปิดประตูออกมาช่วยชีวิตผมแท้ๆ นางฟ้าชัดๆ
“ไม่เป็นไรหรอกข้าว พอดีดินว่าจะมารับไปมหาลัยด้วยกัน เห็นเคาะตั้งนานไม่เปิดนึกว่าเป็นอะไร” เขาเปลี่ยนสีหน้าแล้วเดินไปหาพี่นางฟ้าคนนั้นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ แหม่ นี่เชื่อเลยผู้ชายก็แบบนี้ ผมส่ายหัวดูการกระทำอยู่หลังประตู
“งั้นไปกันเลยมั๊ยเดี๋ยวจะสาย” พี่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาไอ้สูงโย่งนั่นก็ยิ้มแป้นแล้นต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ
“ธุระ ที่แท้ก็ม่อสาว ไอ้ห่าเอ้ย” ผมพูดกับตัวเองเบาๆแต่ไอ้สูงนั้นกลับได้ยินแล้วหันมาเขม็งตาใส่ผม แล้วพูดแบบไม่มีเสียง ‘มึงเจอกูแน่ ไอ้เด็กเวร’
ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบไปเหมือนกัน…วันแรกก็มีอริซะแล้ว ต่อไปจะอยู่รอดมั๊ยเนี่ย!!.....
Guest
