ยัยตัวแสบครับ ผมเอารักมาเสริฟ

........จุดเริ่มต้น.............

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งได้จัดกิจกรรมเข้าค่ายพักแรมวิชาลูกเสือเนตรนารีขึ้น

"ทำไงดีอ่ะ แฟ้มก็หาย รองหัวหน้าก็ไม่อยู่"

หญิงคนหนึ่งกำลังโว้ยวายอยุ่กับเพื่อนสนิท

"ใจเย็นดิ มียา มาๆเดี๋ยวช่วยหา" สวัสดีเรามีนามตามนั้นเรยเราชื่อมียา เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ ในการพักแรมครั้งนี้ก็อยุ่ในความดูแลของเราเอง

"มียา มึงลืมไว้ที่ไหนป่าว"เพื่อนเราไอ้เต้ย หลังจากที่มันค้นทุกซอกทุกมุมที่อยุ่ในห้องสภานักเรียน

"กูนึกออกละ ต้องอยุ่ในห้องเรียนแน่เรย" ใข่ต้องใช่แน่ๆเพราะที่สุดท้ายที่เราเอาแฟ้มไปวางคือ ที่ห้องเรียน

"งั้นมึงรีบไปเลย"ไอ้เต้ยพูดด้วยความเหนื่อยใจกับการขี้หลงขี้ลืมของฉันละ

สิ้นสุดจากเสียงที่ไอ้เต้ยพูด กูก็วิ่งสิค่ะจะรอไรละ วิ่งจนไม่มองทาง เลยทำให้ไปกระแทกกับใครคนหนึ่งที่กำลังเดินออกมาจากห้อง

ตุ้บ!!!!!!!

"เจ็บว่ะ"เราพูดออกไปด้วยความโมโห แมร่งเอยเดินไม่มองทาง(มึงหรือมันห๊ะไอ้มียา:ผู้เขียน)

"นิเธอเป็นผู้หญิง มาวงมาว่ะมันไม่สุภาพเลย พ่อแม่สั่งสอนอบรมมาหรือเปล่าเนี้ย"ไอ้บ้านิใครว่ะ อยุ่ๆมาด่ากูซะงั้น เดะเหอะมึง คงยังไม่รู้จักกู เดะมึงดูๆ

"สอนนะ แต่แค่ไม่จำ"เราพูดกวนตีนใส่มัน

"น่าสงสารพ่อแม่ที่มีลูกแบบนี้"คราวนี้กูชักเริ่มทนไม่ไหวแหละ ไอ้บ้านิต้องโดนกูด่าซะบ้าง

"และมึงเป็นใครอยู่ๆวิ่งออกมาไม่มองซ้าย มองขวา หน้าตาก็ยังกะโจร์ใต้ ผู้ช้ายห่ารัยปากดีชิบหาย"เราด่าอย่างเหลืออด จนทำให้ไอ้ใบหน้าหล่อๆของมันแดงด้วยความโกรธจัด

"ด่ากันขนาดนี้ รู้ม่ะว่าพี่เป็นใคร"กูจะไปรู้หรอกูไม่ใช่อับดุลเราคิดอยุ่ในใจ

"ไม่รุ้แระไม่อยากรุ้ด้วย จบป่ะ"ง่ายแต่ได้ใจความ

"แล้วเดี๋ยวเราได้เห็นดีกัน"