"เหตุใดมนุษย์ถึงเป็นที่นิยมกันเล่า...รสชาติก็ไม่ได้หอมหวานสู้แวมไพร์ราชนิกุลเลย!"
ในยุคที่ 'แวมไพร์' กำลังรุ่งเรือง 'มนุษย์' คือของ 'หายาก'
จะมีพวกแวมไพร์ที่ 'เห่อ' สะสมมนุษย์มาเป็นข้ารับใช้ หรือที่เรียกว่า 'อาหาร'
มนุษย์ที่ถูกจับได้ก็จะถูกนำไปประมูลให้ 'แวมไพร์สชั้นสูง'
โชคดีหน่อยก็ถูกนำไปเป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์
หากโชคร้าย..ก็ถูกนำไปเป็นทาสคอยรองรับอารมณ์
.
.................................................
"1ล้านดัล"
.
.
น้ำใสๆไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเงียบๆท่ามกลางเสียงโห่ร้องดังกระหึ่มของคนนับร้อย...ไม่สิ พวกนี้ไม่ใช่คน พวกมันคือ 'แวมไพร์' ร่างบางนอนคดตัวแน่นเพื่อบดบังร่างกายที่เสื้อผ้าถูกฉีกขาด หัวสมองขาวโพลนและคิดอะไรไม่ออกได้แต่หลับตาแน่นรอรับชะตากรรมด้วยร่างกายที่สั่นเทาจนโซ่ที่ล่ามข้อเท้าไว้กระทบพื้นระรัว
กลัว...กลัวเหลือเกิน
"3ล้านดัล!"
.
.
.
"5ล้านดัล!"
เสียงโห่ร้องชอบใจดังก้องกังวานไปทั่วห้องประมูลทันทีที่ราคาประมูลสูงขึ้นเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าจะหยุด
"20ล้านดัล!"
ทันทีที่เสียงทรงอำนาจเปล่งขึ้นจนเสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มเมื่อครู่เงียบลงอย่างไม่ได้นัดหมาย ด้วยราคาที่สูงลิ่วนั้นสร้างความสนใจให้กับแวมไพร์ที่นี่เป็นอย่างมาก....และต้องแข็งทื่อราวกับถูกสาปทันทีที่รู้ว่าเจ้าของราคาประมูลที่สูงลิ่วนั้นคือผู้ใด เพราะในที่นี้แทบไม่มีแวมไพร์ตนไหนกล้าที่จะมีปัญหากับ 'เขา' อยู่แล้ว
"ยะ..20ล้านดัล....มีผู้ใดจะเสนอราคาที่สูงกว่านี้หรือไม่"
.
.
"....หญิงมนุษย์ผู้นี้ถูกประมูลด้วยราคา 20ล้านดัล โดยเจ้าชายโอเซฮุน!"
..................................................
:: คำเตือน ::
*ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการ งานมโนของผู้แต่ง เนื้อเรื่องอาจจะย้อนยุค แต่ศัพท์ที่ใช้ส่วนมากจะไม่ย้อนยุคเวอร์วังอะไรน้า จึงเรียนมาเพื่อโปรดฉ้าบบบ