(Change)เปลี่ยนทอมบึกเป็นสาวน้อยโลลิ (ไม่ติดเหรียญ&แจ)

(Change)เปลี่ยนทอมบึกเป็นสาวน้อยโลลิ

เมื่อต้า ทอมหล่อผู้ผ่านมีดหมอเกือบเป็นชายหนุ่มเต็มตัวถูกลูกหลงเหตุวิวาทของสองกลุ่มอริโดยบังเอิญ ครั้งสุดท้ายที่เขา(ต้า)เห็นก่อนที่กระสุนจะอกเป็นรูโบ๋ ไอ้หน้าเหี้ยมตัวใหญ่ที่เล็งปืนที่เขา(ต้า) แต่ไฉนอยู่ดีๆถึงฟื้นในร่างคุณหนูแสนบางตัวเล็กขี้โรคนี้ด้วยเล่า หมดกันตังค์ที่เสียไป! แถม!แถม! มีไอ้หน้าเหี้ยมตัวโตที่ยิงเขา(ต้า)ตายเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวอีก มหกรรมการเอาคืนที่แสนน่ารักจึงบังเกิดขึ้น...

• • • • •

........คำกล่าวที่ว่ามนุษย์นั้นมีเกิด,แก่,เจ็บและตายเป็นเหมือนอารัมภบทแห่งชีวิตที่ปรกติ แต่ที่ไม่ปรกติคือกรูตายทั้งๆที่ยังไม่แก่

ปัง!

อ๊อกกก!

โอ้โห้!รูโบ๋เต็มอกกูเลย ....เลือดค่อยๆไหลย้อนกลับขึ้นสู่ลำคอขย้อนพุ่งออกจากปากและความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านทั่วร่างทำให้เขา(เธอ)ต้องค่อยๆทรุดลงไปบนทางเดินริมฟุตบาทช้าๆ

กูแค่ออกมาซื้อแป้งข้าวโพดจะไปทำขนมแดกแท้ๆ ทำไมต้องยิงกูด้วย!!

เขา(เธอ)ได้แต่สบถออกมาในใจเนื่องจากไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดปากพูดออกไป ก่อนที่ดวงตาสีนิลจะพร่ามัวและหมดสติไป ภายในครรลองสายตาปรากฏกลุ่มเด็กวัยรุ่นในเสื้อช๊อปสีเทากับสีน้ำเงินกำลังวิ่งแตกกระจายเพราะเสียงปืนและ....เพราะมีคนตายโดยบังเอิญ

และเหนือสิ่งอื่นใด....ไอ้เอี้ยหน้าหนวดที่กำลังมองมาทางเขาตาค้างชี่ปากปล้องปืนกลางอากาศโดยไม่มีทีท่าว่าจะวางมันลง

จะยิงกูซ้ำไงสาสส...!

และโลกของเขาก็ดำดิ่งมลายหายไปกับความเจ็บปวดและอัตราการเต้นของหัวใจ

อีกด้าน.............

ร่างบางตัวเล็กประมาณ 155 เซนติเมตรในวัย17ปีกำลังเริงร่ากับการนั่งกินไอศครีมรสวานิลลาถ้วยโปรดและบัตเตอร์เค้กชิ้นสวยในจานตรงหน้า

"ปะป๋าขา อันนี้อร่อยจัง ซื้อให้หนูฟ้าอีกกล่องได้ไหมคะ หนูฟ้าจะเอาไฟฝากพี่นันท์ที่บ้าน"

เจ้าสัวจรณณ์ผู้เป็นประมุขตระกูลปานทัชน์หรือหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในไทยจากสิบอันดับพยักหน้ายินยอมกับคำขอของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนผู้เป็นที่รัก สายตาสีรัตติกาลมองดูลูกสาวด้วยความสงสาร

เนื่องด้วยเด็กสาวตรงหน้าป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่เกิด ผู้เป็นบิดามารดาและพี่ชายคนโตจึงเฝ้าตามใจประคบประหงมเท่าที่พวกเขาจะมีเวลาได้ แทบจะไม่เคยขัดใจอะไรเลย แต่ยังดีที่ลูกสาวของเขาเป็นเด็กอารมณ์ดีไม่ค่อยเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจ ถึงจะพูดแบบนั้นพอถึงวันที่เธออารมณ์ไม่ได้ คนในครอบครัวก็ร้อนใจเป็นใหนๆนั้นก็เพราะกลัวว่าอาการเธอจะกำเริบ

ซักพักนึงก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาไกล้ๆกับร้านเบเกอรี่ที่พวกเขานั่งอยู่

"เกิดอะไรขึ้นไอ้แจ็ค?!"

เจ้าสัวจรณณ์ถามด้วยความสงสัยแกมระอา แจ็คโค้งตัวออกไปดูให้แต่ก็มีลูกค้าบางรายในร้านที่เริ่มจะซุบซิบกันได้ความว่าวัยรุนตีกัน ร่างสูงของมือขวาคนสนิทเดินมารายงานเสียงนิ่ง

"เป็นพวกเด็กๆตีกันครับ"

เด็กสาวร่างบางได้ยินก็เกิดอาการหน้าซีดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

"ปะป๋าขา กลับกันเถอะคะ หนูกลัว!"

เจ้าสัวจรณณ์ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังแต่อย่างได้ พยักหน้ายิ้มๆดึงมือลูกสาวลุกจากโต๊ะโดยที่แจ๊คเป็นคนไปจ่ายค่าขนมให้คุณหนูด้วยตัวเอง

ปัง!

เสียงปืนกำปนาทสะท้อนการได้ยินของทุกคนจนคนในร้านหวีดร้องเสียงแหลมพากันกระโดดจากเก้าอี้คู้ตัวใต้โต๊ะกันจ้าละหวั่น

กรี้ดดดด

หนูฟ้าเกิดอาการช็อคตาเหลือกเธอกรีดร้องเสียงดังจนเจ้าสัวและลูกน้องตกใจ

"หนูฟ้า หนูฟ้า!ระยำเอ้ย ไปลากไอ้บัดซบที่ยิงปืนมาให้กู ใครก็ได้ประจำที่เร็ว ฉันจะพาลูกไปโรง'บาล เร็วๆสิวะไอ้พวกลูกเต่า"

ผู้เป็นพ่ออย่างจรณณ์สั่งเสียงเฉียบแทบไม่อ้อยอิงให้เสียเวลา อุ้มร่างบอบบางขาวซีดของลูกสาวแนบอกวิ่งฝ่าฝูงชนขึ้นรถโดยมีโลมา หนุ่มหน้าสวยมือซ้ายคนสนิทประจำที่คนขับ

ส่วนแจ็คนั้นลากลูกน้องอีกสี่ห้าคนฝ่าเด็กเวรในเสื้อช็อปพุ่งไปยังหนุ่มหน้าหนวดที่กำลังยืนค้างถือปืนในมือ ชายชุดดำกัดฟันกรอดที่บังอาจทำให้คุณหนูของพวกตนตกใจ

"เห้ย จัดมันแล้วลากไปให้นาย!!"

• • • • •

มาแล้ว บทนำก่อนนะ ไรท์มาเปิดเรื่องนี้รอไปก่อน พอเรื่องของโดนัทกับชีสเค้กจบแล้วจะมาเขียนเรื่องนี่นะครับ คงอีกไม่นานแล้วละ

ประวัติตัวละครกับตัวอักษรเดี๋ยวไรท์มาลงให้ทีหลังนะคร้าบ

เต่าน้อยอารมณ์ดี

เปิดเรื่อง 20/04/60