เปิ้ล x เดส
“ผมอยากจะใช้หนี้ที่พ่อผมกู้ไปครับ...”ชายหนุ่มกล่าวเพียงสั้นๆในห้องที่ความเงียบปกคลุมไปทั่ว
“จะไว้เหรอเงินขนาดนั้น?”จู่ๆชายร่างสูงอีกคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็กล่าวสั้นๆ ใช่เขารู้ดีว่าพ่อของเขากู้เงินไปเยอะมากขนาดทั้งชีวิตเขาก็คงจะจ่ายไม่หมด
“ให้ผมทำอะไรก็ได้ครับ...”ชายหนุ่มพยายามยิ้มสู้เสือสองตัวที่จ้องมองเขาเหมือนลูกแกะที่กำลังถูกเชือด
“ทำอะไรก็ได้...เหรอ”ชายร่างกำยำที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกล่าว
“ครับ...ทำอะไรก็ได้”
“งั้นเป็นเมียฉันสิ”ร่างบางถึงกับชะงักแต่พอรู้ตัวอีกทีชายคนนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว
“ว่าไง สรุปจะเป็นเมียฉันเพื่อแลกกับหนี้ที่พ่อนายยืมไปและค่ารักษาทั้งหมดของแม่เธอ...”ข้อเสนอของชายร่างสูงที่ยื่นให้เขา เขาพยักหน้ารั่วๆ จังหวะนี้ถึงถูกขายตัวเขาก็ยอมเพราะขนาดบ้านก็ไม่มีจะอยู่ พ่อก็ไปนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลไหนจะค่ารักษาที่ค้างหมอไว้อีก
“ดีมากงั้นต่อไปนี้ เธอไปเปลี่ยนนามสกุลซะ เป็น”อสุรา”นะเข้าใจไหม”คนตรงหน้าพยักหน้าตอบ
“และห้ามเรียกฉันว่า”คุณ”ให้เรียกฉันว่า”ที่รัก”เข้าใจนะ?”คนตรงหน้าลังเลอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าตอบอีกครั้ง
“จิตรา!”
“ค่ะ”หญิงสาวในชุดเครื่องแบบบอดี้การ์ดเข้ามาในห้อง
“ช่วยพาเมียฉันไปเปลี่ยนนามสกุลด้วยและก็ถ้าเสร็จธุระแล้วพาเขาไปที่บ้านฉัน และต่อจากนี้เธอมีหน้าที่ดูแลเขา”
“ค่ะรับทราบค่ะ”ก้มหนึ่งครั้งก่อนจะหันไปหาหนุ่มร่างบางที่ยืนอยู่
“เชิญค่ะคุณผู้หญิง”ก่อนจะเดินออกไปโดยที่มีหนุ่มร่างาบางเดินตามออกไปติดๆ
“ไอ้เดสมึงนี้ร้ายว่ะ”ร่างสูงที่นอนเล่นอยู่ตรงโซฟากล่าวพลางยิ้มไปมา
“ช่วยไม่ได้หมอนั้นมันน่ารักแถมมาเสนอตัวถึงที่เป็นพี่คงไม่ปล่อยไปใช่ไหมล่ะพี่ภูผา?”
“เลือดชั่วนี้ได้จากกูเยอะนะมึงนะ”
“หึ”ร่างสูงแสยะยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปอ่านเอกสารที่โต๊ะ
สไปรท์ x ภูผา
“ตามผมมาทำไม?...อยากให้ผมไปขอโทษเหรอ?...ผมเสียใจนะที่ต้องบอกว่าผมไม่มีวันไปขอโทษคนแบบนั้นแน่...”ชายร่างบางกล่าวพรางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาดั่งสายน้ำ
“ผมก็ไม่ได้มาตามเพื่อให้คุณไปขอโทษ...ผมแค่เป็นห่วง...”ชายร่างบางมองอีกฝ่ายอย่างไม่น่าเชื่อ...
“คนอย่างคุณเหรอจะห่วงผม?...ผีตัวไหนไปเข้าสิงคุณเหรอครับคุณภูผา?...คุณรู้ไหมว่าผมเกลียด...เกลียดที่ต้องก้มหัวรับใช้คนที่โคตรเห็นแก่ตัว...เกลียดที่ต้องทนฟังคนอื่นนินทาว่าลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว”รัศฎา “นั้นเอาตัวเข้าแลกเพื่อล้างหนี้...เกลียดที่ถูกมองด้วยสายตาอันย่ามเหยียด...และเกลียดที่ต้องมาทำงกๆอยู่แบบนี้ทั้งๆที่สิ่งที่ผมทำไปเพื่อล้างหนี้ให้กับครอบครัวแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือไม่มีใครให้เกียรติกับผมเลยสักคน!...”ชายร่างบางพูดขึ้นมาในความเงียบที่มีเพียงเสียงครื้นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งและเสียงสะอื้นเบาๆของชายร่างบาง...ชายร่างสูงโปร่งเม้มปากตัวเองเล็กน้อย...
“คุณรู้อะไรไหมคุณภูผา...ผมเองก็แอบคิดนะ...ว่าถ้าตัวเองลอยตายอืดอยู่ในน้ำทะเลสักวันสองวัน...มันจะมีใครรู้สึกเสียใจหรือทำศพให้ผมไหม?”
“ผมไง...”ทันทีที่ชายร่างสูงโปร่งกล่าวเขาก็คว้าตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่น...
“ถ้าคุณตาย...ผมก็จะส่งคนทั้งโรงแรมให้ไปเป็นเพื่อนคุณ...จำไว้นะคุณสไปรท์ที่คนอื่นบอกว่าผมให้คุณมาทำงานในโรงแรมเพื่อล้างหนี้แต่ความจริงให้เอาตัวคุณเข้าแลก ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมคิดแบบนั้น...แต่เชื่อไหมตอนคุณร้องไห้มันกรีดหัวใจผมมากคุณรู้ไหม?...ฟังนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...คนที่จะทำให้คุณทุกข์ทรมานจนอยากจะตายไปจากโลกนี้ได้นั้นมีแค่”ผม”คนเดียวเท่านั้น...จำไว้...ถ้ามีคนอื่นที่ทำให้คุณร้องไห้หรือเสียใจ...ผมจะฆ่ามันด้วยสองมือของผม...”คางของชายร่างบางถูกอีกฝ่ายเชยขึ้นให้มองไปที่เขา สายตาอันดุดันและน่าเกรงขามแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เขาพูดไปนั้นคือความจริง...
“ฮึก...ผมโคตรเกลียดคนอย่างคุณเลย!...”มือแกร่งเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างประณีต
“เกลียดก็เกลียดไปสิ...เพราะยังไงๆคุณก็ต้องเป็นของผม...”ก่อนจะบรรจงจูบที่เร่าร้อนและดุดันให้ชายร่างบางโดยที่เขานั้นก็ยอมรับจูบและรับความดุดันของอีกฝ่ายได้ดีทีเดียว...ชายร่างบางคงไม่รู้หรอกว่าเขาทำให้อสูรกายตัวนี้บ้าคลั่งมากแค่ไหน...แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอสูรกายตัวนี้ไม่ได้ต้องการเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้นแต่มันต้องการทั้งกายและใจมาเป็นของมันแต่เพียงผู้เดียว...
ยิ่งอยากหนีให้ไกลเท่าไร...ยิ่งเหมือนได้ใกล้ชิดกัน...
ยิ่งเกลียดมากเท่าไร...ก็ยิ่งรักมากเท่านั้น...
*
ปล.เฮียภูผาไม่ได้เห่อและกับเมียใจดีเหมือนเฮียเดสนะจ๊ะ~
วิน x กาย
ชายร่างสูงบางมองดูวิวป่าไม้ที่อยู่รอบๆบริเวณของโรงแรม เขามองดูพื้นป่าที่เขียวขจี...ผิดกับใจของเขาที่ตอนนี้มันมีทั้งความเศร้าโศกและโกรธแค้นอยู่พร้อมๆกัน น้ำตาก็ค่อยๆไหลเขารีบใช้มือเช็ดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะมีคนจะมาเห็นแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
“ร้องไห้อยู่เหรอครับ?คุณวิน...”ชายร่างสูงบางสะดุ้งก่อนจะหันไปก็พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือชายร่างสูงใหญ่
“ไม่มีอะไรหรอก...คุณกลับไปทำงานเถอะ...”ชายร่างสูงบางพยายามจะเช็ดน้ำตาแต่มือของเขาก็ถูกคว้าไปเสียแล้ว...
“คุณวิน...จะมีสักครั้งไหมที่คุณจะยอมเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมานะ...”ชายร่างสูงบางหันมามองอีกฝ่ายด้วยความโมโห
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง?!คุณจะให้ผมร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจงั้นเหรอ!?จะให้ผมแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรือไง?!”
ฟึ่บ!
ร่างของเขาถูกดึงเข้าไปกอดอย่างรวดเร็วจนตัวเขาเองก็ถึงกับอึ้งไปสักพัก...
“ถ้าไม่อยากให้ใครเห็น...ก็พูดกับผมสิ!...บอกมาเลยว่าตอนไหนที่คุณอ่อนแอ...ตอนไหนที่คุณเหนื่อย...ผมนี้แหละจะยื่นอยู่ข้างๆคุณเอง!!!”เสียงที่ชายร่างสูงใหญ่เปล่งออกมาอย่างหนักแน่นจนทำให้อีกฝ่ายร้องไห้หนักกว่าเดิมก่อนที่จะใช้มือกำเสื้อของอีกฝ่ายไว้...
“ทำไม...ฮึก...ทำไม?!...ผมผิดอะไร...ฮึก...”เมื่อมีทั้งคนที่คอยปลอบใจและอ้อมกอดที่อบอุ่นคนที่อยู่ในอ้อมกอดก็ถึงกับปล่อยโฮ่และโทษชะตาชีวิตของตัวเอง...
“คุณไม่ได้ผิดอะไรหรอก...แต่คุณแค่แคร์กับคำพูดของพวกคนจัญไรพวกนั้นต่างหาก...”ชายร่างสูงใหญ่กอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น เขากอดแบบนั้นอยู่นาน...นานมาก...และในที่สุดชายร่างสูงบางก็หยุดร้อง เขาค่อยๆออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายก่อนจะหันไปยิ้มให้ชายร่างสูงใหญ่
“ขอบคุณมากนะคุณกาย...ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ...”
“โอ๊ย!”จู่ๆชายร่างสูงใหญ่ก็ร้องขึ้นมาจนอีกฝ่ายตกใจ
“กายนายเป็นอะไรนะ!?”
“แขน...แขนผม...”พรางชี้ไปที่แขนของตัวเองด้วยความเป็นห่วงชายร่างสูงบางเลยจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมา
“นาย...นายเป็นอะไร!?”
“แขนผม...แขน...แขนเป็นฝอ...ขอเป็นแฟน~~~”พรางยิ้มแฉ่งใส่...
“ไอ้บ้า...ตกใจหมดเลย...นึกว่าเป็นอะไร...”
“อุ๊ยๆเป็นห่วงเขาด้วยเหรอ~แหม~ดูๆหน้าแดงอีกต่างหาก”ชายร่างสูงบางเผลอไปจับหน้าของตัวเองเข้าก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่ใบหน้า
“แล้วตกลง...ขอแล้วอ่ะ...เป็นป่ะล่ะ?”ชายร่างสูงบางยิ้มให้อีกฝ่าย...
“คิดเอาเองเถอะ...”
“เอ้า!?...แสดงว่ายอมเป็นแล้วใช่ป่ะ?”
“ไมรู้...”
จุ๊บ!
“เห้ย!กายนี้คุณ...”
“อ้าว...ก็บอกให้ผมคิดเอง...ผมก็คิดกับคุณเป็นเมีย...แสดงว่าคุณเป็นเมียผมแล้วนะ~อีกอย่างแค่ผัวจุ๊บแก้มเมียก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหาย”
“ตาบ้า!ผมกับคุณนะเป็นเจ้าหนี้กับลูกหนี้และเป็นเจ้านายกับลูกนองต่างหาก!
“แล้วก็ยังมีอีกสถานะหึ่งนะ...”
“สถานะอะไรไม่ทราบ...”
“ก็สถานะผัว-เมียยังไงล่ะ~”คำพูดที่เอาซะอีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออกแล้วหน้าแดงขึ้นเป็นทวีคูณ
“ฮั่นแน่~หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเชียว..เขินอ่ะดิ~
“เปล่าเฟ้ย!!!...ไม่คุยด้วยแล้ว!”ก่อนจะเดินหนีอีกฝ่ายไป ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน...ความรู้สึกที่เขินเวลาที่ถูกอีกฝ่ายคุกคาม...แบบนี้มันแปลว่าอะไรกันแน่นะ?!...ในขณะที่ชายร่างสูงบางที่กำลังเดินออกไปที่กำลังรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ ชายร่างสูงใหญ่ก็มองดูอีกฝ่ายที่เดินห่างออกไปก่อนจะแสยะยิ้ม...
“ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไง...แต่ผู้ชายอย่างผมคนนี้ที่มีนามว่ากาย...จะมอบความเป็นผัวให้กับคุณเองครับ...คุณวิน...อ้าว เห้ยๆๆ~...แหม...แต่เมื่อกี้กูก็กล้าเล่นเนอะ...แขนเป็นฝอเนี่ย...”ก่อนจะส่ายหน้ากับมุกของตัวเอง...
*
ปล.เฮียกายเป็นคนตลก~~~
อย่าลืมติดตามการเคลื่อนไหว(ที่ช้ากว่าหอยทาก)ได้ในเพจในเฟส “นิยาย ฟินๆ –Yaoi”ด้วยนะค่ะ^_^
Guest
