มหาเศรษฐีกับยัยจอมจุ้น

ตอนที่ 1

"ลูกมะปรางจ๋า แม่จะพาไปบ้านเจ้านายแม่ ไปช่วยงานแม่อยู่นู่นหน่อยนะจ้ะ" ผู้เป็นมารดาของหญิงสาวเอ่ยขึ้น

"แม่ค่ะ หนูจะทำอะไรได้ล่ะค่ะ หนูกลัวไปพังบ้านคุณมาเรียเค้าน่ะสิ" ที่จริงเธอก็อยากจะไปนะแต่เธอกลัวเธอทำไม่ถูกใจคุณมาเรียจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ คุณมาเรียเค้าก็รู้จักนิสัยลูกอยู่หนิ อีกอย่างลูกอายุ 21 แล้วนะ ควรจะทำอะไรเป็นได้แล้ว"

"เหมือนหนูโดนด่าทางอ้อมเลยแฮะ"

ตืดดดด~~~~

เสียงสั่นของโทรศัพน์ของผู้เป็นมารดาดังขึ้น

"นั่นไง พูดปุ้บคุณมาเรียก็โทรมาปั้บเลย" มะปรางที่ทำหน้าหงอยอยู่ก็ยิ้มออกทันที เพราะเธอก็รักมาเรียเหมือนแม่คนหนึ่งจองเธอ

"สวัสดีค่ะคุณมาเรีย"

'สวัสดีจ้ะ หนูมะปรางว่าไงบ้าง'

"ก็คิดว่าน่าจะไปได้นะค่ะคุณมาเรีย"

'งั้นหรอ ยังไงก็พาหนูมะปรางมาให้ได้นะ"

"อ๋อ ได้เลยค่ะคุณมาเรีย"

ตู้ดดดดด~~~~

"คุณมาเรียเค้าว่าไงบ้างอ่ะค่ะแม่"

"เค้าอยากให้ลูกไปให้ได้น่ะจ้ะ"

"งั้นก็ได้ค่ะ พอดีหนูก็คิดถึงน้ำอิงพอดีเลย"

"จ้ะๆ งั้นไปกันนะ"

คฤหาสน์มาเรีย

"อ้าวมาถึงกันเร็วจังนะค่ะ ฉันชื่อพลอยค่ะ อายุ 19 ปี บ้านอยู่ที่...."

"แอะแฮมหนูพลอยเอาอีกแล้วนะ" ในขณะที่พลอยนั้นกำลังแนะนำตัวเองอยู่ก็ดันเจอคุณหนูของบ้านที่ชื่อน้ำอิงห้ามไว้

"แหมคุณน้ำอิงก็... พลอยทนไม่ไหวนี่ค่ะเจอคนน่ารักๆแบบคุณมะปรางมันก็เลย...."

"ไม่เป็นไรไปทำงานเถอะทางนี้ฉันจัดการเอง พวกเธอช่วยยกของขึ้นไปให้หน่อยนะ"

"ไม่เป็นไรน้ำอิงฉันยกไปเองได้" มะปรางที่คนกำลังจะยกของขึ้นไปจึงห้ามไว้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน

"ได้ไงเล่ามะปรางเธอมาทั้งทีก็ต้องบริการหน่อยสิ"

"แต่ยังไงฉันก็เกรงใจนะ"

"มัวแต่เกรงใจอยู่นั่นแหละ มาค่ะป้าละออง เดี๋ยวหนูพาไปดูห้อง"

"คุยกันอยู่นานคิดว่าจะลืมคนแก่แล้วซะอีก 555"

"555 ไม่ลืมหรอกค่ะ"

"อ้าว ละอองมาแล้วหรอ" มาเรียที่นั่งจิบชาอยู่นั้นเห็นบุตรสาวของตนจูงละอองเข้ามา

"ค่ะคุณมาเรีย"

"เดี๋ยวลูกพาป้าละอองไปก่อนนะแม่มีเรื่องจะคุยกับหนูมะปราง"

"เอ๊ะ....??" มะปรางต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆมาเรียก็ของคุยกับเธอเป็นส่วนตัวซะงั้น

"เอ่อ...หนูมะปรางแม่มีเรื่องจะขอร้องหนูหน่อยน่ะ" สีหน้าของมาเรียตอนนี้เหมือนมีอะไรกังวลในใจเธอ

"ค่ะ...??"

"ช่วยมาเป็นลูกสะใภ้ให้แม่ทีเถอะ" เธอพูดพร้อมก้มหัว

"ห้ะ!! คุณมาเรียจะก้มหัวทำไมค่ะ" หญิงสาวตกใจจึงรีบถลาตัวเข้าไปประคองไม่ให้มาเรียก้มหัว

"ช่วยแม่หน่อยนะแม่ไม่มีทางเลือกผู้หญิงคนอื่นไม่มีใครเหมาะเท่าหนูอีกแล้ว"

มะปรางต้องเหงื่อตกเมื่อจู่ๆมาเรียขออะไรมาไม่รู้

"แต่หนูทำอะไรไม่เป็นเลยนะค่ะ"

"นั่นแหละสิ่งที่แม่ต้องการ"

หา.... หญิงสาวอึ้งไปสักพักก่อนที่จะตัดสินใจ

"หนูขอปรึกษาแม่ก่อนนะค่ะ" หญิงสาวเธอยิ้มแห้งๆก่อนที่จะพูด

"ได้เลยจ้ะ..." แต่มาเรียกลับยิ้มบาน

มะปรางไม่รอช้ารีบเดินหนีไปทางที่มารดาของเธอไปทันที