สวัสดีค่าาาาาาา
เพิ่งเขียนนิยายเป็นเรื่องแรกอาจจะไม่ดีเท่าที่ควร ยังไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะค๊าาา >______<
บทนำ
“พี่ชายคะ...”
“อะไร”
“ไปเล่นกันเถอะค่ะมินมีของเล่นเยอะแยะเลยนะคะ”
“ไม่...เธอก็เล่นไปคนเดียวสิ ใครอยากจะเล่นของเล่นแบบนั้นกับเธอกันแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”
“เล่นคนเดียวมันก็ไม่สนุกสิคะ ไปเล่นกับมินหน่อยนะคะพี่ชาย”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไง!!! น่ารำคาญ!!”
“พี่ชาย...!”
ภาพในวัยเด็กผุดเข้ามาในความคิดของจิรายุอีกครั้ง เขามักจะเห็นภาพนี้เสมอเวลาหลับตา ภาพของเด็กผู้หญิงหน้ากลมผมเปีย โตตาน่ารักนันย์ตาสีม่วงอ่อนที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่ไหลมาเพราะเขา... ซึ่งเขาไม่เคยลืมมันเลยสักนาที ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์หนีมาที่ อเมริกาตั้ง 10 กว่าปีแล้วแต่ภาพของยัยเด็กนั่นก็ยังไม่หลุดออกไปจากความคิดเขาสักทีเด็กผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นเป็นลูกบุญธรรมของแม่เขาเอง เขาเกลียดเธอ ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านก็ทำให้ชีวิตที่สงบสุขของเขาวุ่นวาย เขาทั้งไล่ทั้งแกล้งเธอสารพัดแต่ยัยเด็กนั่นก็ยังไม่เคยว่าเขาสักคำ และดูเหมือนว่าเธอจะบูชาเขายิ่งกว่าอะไรทั้งที่เธอก็รู้ว่าเขาเกลียดเธอ...ใช่เขาเกลียดเธอน้องสาวบุญธรรมของเขาเอง
~กริ้งๆ~
“ฮัลโหล...”
(เพลิงเหรอลูก)เสียงหวานของคุณหญิงมยุราพูดกลับมา และ “เพลิง” เป็นชื่อเล่นของจิรายุ
“ครับแม่”
(เมื่อไรแกจะกลับมาช่วยงานแม่สักทีล่ะ)
เสียงของผู้เป็นแม่ทอดตามสายมา เพื่อเว้าวอนลูกชายคนเดียวของบ้านให้กลับเมืองไทย เพื่อกลับไปบริหารธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรม ที่เป็นมรดกของตระกูล “อมรรัตน์”
“ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับแม่”
(แกขอเวลาแม่มาหลายปีแล้วนะ แกเองก็เรียนจบแล้วน่าจะกลับมาช่วยแม่บ้าง แม่ก็แก่แล้วอยากพักบ้างแม่เหนื่อยมานานแล้วนะมีลูกก็ไม่เคยได้อยู่ใกล้คอยช่วยงาน)
“แล้วทำไมแม่ไม่ให้เด็กนั่นช่วยล่ะครับ คิดจะมาอยู่เฉยๆหรือไง”
(น้องเพิ่งเรียนจบน่ะ อีกอย่างน้องก็ไม่ได้เรียนทางนี้มา น้องเขาจะเปิดร้านอาหารตามที่เขาชอบ แม่ก็ไม่ได้ขัดอะไร แกเรียนด้านนี้มาจบแล้วก็น่าจะกลับมาช่วยแม่บ้าง)
“ก็ได้ครับ...ผมจะกลับไปช่วยงานแม่แต่ผมขอเคลียร์ของที่นี่สักอาทิตย์นะครับแล้วผมจะกลับไป”
(จ๊ะ กลับมาเร็วๆนะลูกแม่รออยู่)
“ครับแม่...แค่นี้นะครับ”
มันคงถึงเวลาที่เขาจะต้องไปพบกับสิ่งที่เขาไม่อยากเจอ และหนีมันมาตลอดกว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมา
Guest
