"จิตใจทราม!! ไหนบอกอยู่ปาวๆ ว่าหญิงเป็นเด็ก... เด็กน่ะคิดสกปรกอย่างผู้ใหญ่ไม่เป็นหรอก" สิ้นคำข้อมือเล็ก ก็ถูกลากกระชากร่างบาง เข้าหาตัวกายแกร่งจะดิ้นหนีก็ดิ้นไม่ได้ เพราะพื้นที่คับแคบ ก่อนริมฝีปากที่สวยดุจอิสตรีจะคำรามกร้าวออกมาว่า
"นั่นสิ.!! เราก็ลืมคิดไปคงไม่มีเด็กคนใด คิดใช้เกสรดอกไม้มายา ในป่าหิมพานต์ โรยให้เราสูดกลิ่น ให้เกิดกำหนัดจนเผลอไผล เกือบหลับนอนกับกินรี ให้พระพี่นางเจ้าเห็นหรอก"
"เราไม่เคยทำสิ่งต่ำทราม เช่นนั้น" เอ่ยปฏิเสธเสียงเด็ดขาด ก็หญิงสาวไม่ได้ทำสิ่งนั้นจริงๆ แม้เพิ่งเคยสัมผัสอาการ พิโรธ โกรธขึงของอีกฝ่ายแบบจะๆ เป็นครั้งแรก
"โกหก.!! หากครั้งนั้นพระอาจารย์ปู่ไปช่วยไม่ทัน สกุลนาคราชชั้นปกครองของเรา คงสู้หน้าใครมิได้ เอาสิ... อยากอยู่ใกล้เราใช่มั้ย เดี๋ยวจะได้อยู่จนจุใจเชียว อีกอย่างเราน่ะ มิต้องใช้ดอกไม้นั่นก็สามารถร่วมอภิรมย์ได้ตลอดเวลา"
"มะ... "
ปฏิเสธได้ไม่สิ้นคำ ริมฝีปากนุ่มก็โดนจาบจ้วง ล่วงเกิน ตามแรงอารมณ์อย่างที่กรุ่นโกรธ มิใช่ด้วยแรงรัก เรือนกายนุ่มเนียนไม่เคยต้องมือชาย ก็กำลังถูกฟ้อนเฟ้นลูบไล้หนักหน่วง อย่างถือสิทธิ์ ราชธิดาสาวใช้มือน้อย ทุบตีไปตามหลังไหล่กว้างแน่นหนั่น หวังให้อีกฝ่ายยุติการล่วงเกิน
เป็นเรื่องราวต่อเนื่องของพระเชษฐาของนาคินทร์ จากเรืองบ่วงพิศสวาทนาคราชนะคะ
Guest
