หากความรักครั้งนี้ทำให้ผมเจ็บ
ผมยินดีที่จะเลือกมัน แม้มันจะทำให้ผมเจ็บปวดสักเพียงใด
ความรัก......ที่ไม่มีทางสมหวัง
ความรัก............ที่ผูกมัดกับสายลม
ความรัก..........ที่ไม่สามรถจับต้องได้
ความรัก.............ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย
***************************
ผมเป็นคนที่ไม่มีทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
ผมไม่ผูกมัดกลับสิ่งใดๆในโลก ผมเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากโลกใบนี้
เค้าคือคนที่ก้าวเข้ามาในโลกที่มืดมิดของผม
เค้าผู้ซึ่งเปรียบเสมือนดวงตะวันอันอบอุ่น
เค้าผู้ซึ่งผมไม่สามารถครอบครองเอาไว้
เค้าผู้ซึ่งมีวิถีชีวิตดังมนุษย์ทั่วไป
บุคคลที่ผมไม่อาจรักได้
*************************
การเดินทางครั้งหน้าผมได้วางแผนไว้แล้วเพื่อตามหาอดีตของเสี่ยวเกอ หลังจากที่กลับมาจากสุสานเจ้าแม่ซีหวังมู่ เค้าได้สูญเสียความทรงจำอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงแค่ความทรงจำ แต่บุคลิก นิสัย เค้าก็จำไม่ได้ ความจริงวันนี้เป็นเวรของนายอ้วนที่ต้องมาเฝ้าไม่ให้เสี่ยวเกอหนี ก็ว่าละนะ นายอ้วนเคยดูแลใครได้ชะที่ไหน ใบหน้าที่ซีดเซียวหลับอยู่บนเตียงสีขาว ผมยังจำได้คำที่เขาพูด เค้าเป็นคนที่ไม่มีอดีต ปัจจุบันและอนาคต เค้าผู้ซึ่งถูกกิดกันจากกาลเวลา อะไรที่ทำให้เค้าหวาดกลัวขนาดนั้น ใบหน้าเรียวได้รูปที่นอนหลับอยู่ผมยกมือขึ้นลูบใบหน้าเรียว
“นายฟื้นซะทีสิ คราวนี้ฉันจะเดินทางกลับนายตามหาความทรงจำของนายพร้อมกัน” ผมไม่มีทางปล่อยเค้าไปอีกแล้ว ผมรู้ตัวแล้ว ความรักในตอนนี้ผมรู้ตัวว่ามันไม่อาจสมหวังแต่ผมเลือกที่จะเดินต่อ
“อืม”เสียงครางดังขึ้น
“เฮ้ เสี่ยวเกอ นายฟื้นแล้วเป็นไงบ้าง”ผมรีบถาม
“น้ำ” เสียงที่เสี่ยวเกอเปล่งออกมานั้นแหบคงเพราะนอนหลับไปนาน
“อะนี่น้ำ ค่อยๆจิบนะ”
“ฉันหลับไปนานเท่าไหร่”
“ราวๆอาทิตย์กว่าๆ ฉันตกใจมากเลยนะนายไปเจออะไรมา”
“ฉันจำไม่ได้ นายไม่เหนื่อยเหรอ”
“หืมเหนื่อยอะไร” ผมถามพร้อมรอยยิ้ม
“รอฉันนายเหนื่อยไหม”
“เมินโหยวผิง ฉันไม่เหนื่อยหรอกนะ นายพักเหอะฉันออกไปข้างนอกชักครู่”
ผมเดินออกมาเพราะไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว ผมเดินออกมาสูบบุหรี่ที่สวนเงียบๆ
“เฮ้ เสี่ยวอู๋ นายมานั่งซึมเป็นพระเอกมิวสิคอะไรอยู่ตรงนี้วะ เสี่ยวเกอละ”เสียงนายอ้วนเดินเข้ามา
“นอนพักผ่อน อยากสูบบุหรี่เลยลงมาด้านล่าง”นายอ้วนเดินมานั่งข้างผม
“เสี่ยวอู๋ นายเหนื่อยก็พัก ปล่อยได้แล้วนะถ้านายไม่ไหว” นายอ้วนพูดขึ้นเป็นความนัย
“ฉันไม่เหนื่อยอะไรหรอกนะ ฉันทำใจไว้แล้ว หมอนั้นลืมไปแล้วว่าเคยเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้ว่าเค้าเป็นสายลม ฉันไม่สามารถผูกมัดเค้าได้ แต่ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ เผือที่ให้สายลมมาพัก มันไม่เหนื่อยหรอกนะ” ผมพูดพลางมองดูท้องฟ้าวันนี้อากาศดีมากท้องฟ้าโปร่งมีเมฆลอย
“เสี่ยวอู๋นายรู้ไหมตอนนายลงไปคว่ำกรวยนี่โคตรอ่อนนะ แต่เอาจริงนายนี่เข็มแข็งมากเลยวะ ไม่ต้องห่วงทั้งนายและเสี่ยวเกอเป็นเพื่อนซี้ฉันไม่ว่ายังไง ฉันจะคอยช่วยพวกนายเสมอ”นายอ้วนตบหลังผมเชิงปลอบ แต่มันแรงไปนะเว้ย ก่อนจะบอกว่าจะขึ้นไปหาเสี่ยวเกอปล่อยผมนั่งเหม่อต่อ
หลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางจนได้รับรู้เรื่องราวความจริงหลายประการ เสี่ยวเกอได้หายตัวไป(อีกแล้ว)ผมกลับมาเฝ้าร้านทำธุรกิจต่อ หวังเหมินนาฬิกา ตรงเวลาตลอด ผมได้รับการติดต่อจากนายอ้วน พี่พานจือ นายแว่น เสี่ยวฮัว อารอง แต่อีกบุคคลที่ผมเฝ้าคะนึงหากลับไม่มีใครรู้
“นายน้อย ไอ้คุณนายน้อยครับ !!!!”เสียงตะโกนกระแทกหูผม
“หืมว่าไงหวังเหมิน” นี่ผมเหม่อขนาดนี้เลยเหรอ
“มีอะไรเหรอ”
“ฝนตกหนักครับนายน้อย คงต้องปิดร้านนะครับ”
“อืม”
หวังเหมินปิดร้านก่อนจะกลับผมนั่งมองสายฝนผมเฝ้ารอสายลม เฝ้ารอถึงสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ผมนั่งเหม่อจนหลับไป เสียงรองเท้าบู๊ตเดินเข้ามาในร้านร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาอย่างเงียบๆนัยน์ตาสีดำจ้องมองใบหน้าเนียนที่นอนหลับสนิท โดยไม่รู้สึกตัวว่ามีคนมาอยู่ในร้านของตนร่างสูงมองร่างที่ทำให้ตนคะนึงหาทุกเวลา ใบหน้าดูอิดโรยเหมือนไม่ได้นอนมาหลายวัน ผมอุ้มร่างบางขึ้นไปยังชั้นบนก่อนที่จะวางลงบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้านข้างร่างบาง อู๋เสียเหมือนจะเคยชินเบียดตัวเข้าชุกอกเหมือนตอนที่พักในตอนเดินทางไปคว่ำกรวม ผมโอบกอดก่อนจะหลับไปด้วยกัน
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทำให้ผมพลิกตัวหนีจากแสงจ้า หืมทำไมหนัก ขยับไม่ได้ หรือผมโดนผีอำโอ้ววววไม่นะ นี่ตามมาถึงร้านผมเลยเหรอ ผมพยายามที่จะดิ้นกลับพบว่าอุ่นร่างกายอุ่นใครวะ ผมลืมตาขึ้นก็พบกลับบุคคลที่หายสาบสูญไปนานใบหน้ายังคงเหมือนเดิม น่าอิจฉาไม่แก่เลยผมนี่มีตีนกาขึ้นแล้วเพราะไม่ได้นอน ผมยกมือลูบไปหน้าเรียว คิดถึง คิดถึงเจ้าของใบหน้านี้
“ร้องไห้ทำไม”นิ้วเรียวยาวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม
“นายกลับมาแล้ว”
“อืม ขอโทษ” ผมส่ายหน้ากลับคำพูดนั้น
“ขอโทษที่หายไป ขอโทษที่อยู่ด้วยไม่ได้”
“ไม่ต้องขอโทษเลย ฉันรู้นายคือเมินโหยวผิง นายผูกมัดไม่ได้ ฉันเลือกทางนี้เอง”
“นายต้องเจ็บปวดนะ”
“แล้วนายละไม่เจ็บรึไง นายจะเป็นอย่างนี้ต่อไปแต่ฉันต้องไหลตามกาลเวลา นายต้องอยู่คนเดียว”
“ฉัน...........”
“ฉันเจ็บแค่ตอนมีชีวิต แต่นายนะเจ็บชั่วชีวิต ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ” ผมพูดไปสะอื้นไปผมรู้อยู่แล้วว่ามันจะจบอย่างไร แต่ในใจกลับร่ำร้องให้มันไม่เป็นความจริง แต่เราก็หลบลี้จากมันไปไม่ได้ เมินโหยวผิงเช็ดน้ำตาของผมไปเรื่อยจนกระทั่งผมหยุดร้องไห้ ทำไมนะทั้งที่เราสองคนก็รักกันแต่ไม่สามารถที่จะแก่เฒ่าไปด้วยกัน ยืนอยู่เคียงข้างกัน ถูกฝังดินไปด้วยกัน ผมจะได้เจอเค้าอีกไหมในชาติหน้า เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดียวถ้าทุกคนตายหมดเขาจะต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
“ฉันไม่นึกเสียใจ” เมินโหยวผิงพูดก่อนที่จะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากผม
“ฉันก็ไม่เสียใจ”
*******************
ความรักของผมเป็นดังสายลม
ผมไม่เสียใจที่ได้รักเขา
แม้สิ่งที่ผมเลือกอาจไม่ได้จีรังสำหรับเขา
แต่เค้าคือรักเดียวที่จีรังของผม
********************
ผมอาจมีชีวิตที่ยาวนานไม่มีวันแก่เฒ่า
ผมดีใจที่ได้รัก ดีใจที่มีเขา
ผมคือสายลม เขาคือที่สายลมจะหยุดพักได้
หากโลกนี้ไม่เหลือคนที่ผมรู้จัก
เขาคือคนที่ผมจะรักและคิดถึงตลอดไป
********************************************************************************
สวัสดีคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ นี่เป็นฟิคที่แต่งปัจจุบันทันด่วน
เนื่องด้วยความติ่งของเราเอง เนื้อเรื่องมโนล้วนๆคะ
ผิดพลาดอย่างไรขอคำแนะนำด้วยนะคะ
Guest
