ร้ายนักเดี๋ยวรักเลย บทนำ
เสียงฝีเท้าเดินเร่งรีบชับ ชับ ชับ เดินแบบไม่สนใจใครหน้าไหน สาวแว่น หัวหยิกสะหยาย แต่งตัวที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอติสตัวแม่ (จริงงงง) ถือขอพะรุงพะรังทั้งสองข้าง หนีบประเป๋าย่ามสีสดใบโต ที่แทบจะหลุดมาจากคลองถมประตูน้ำก็ไม่ปาน
วันนี้เป็นแรกของการย้ายที่ทำงานใหม่ของฉัน สงสัยล่ะสิว่าคนสวยตรงนี้ชื่ออะไรกัน ได้ ฉันจะแนะนำตัวให้พวกคุณรู้นิดนึงก็ได้ ชั้นชื่อ น้ำอิง อิงดาว วายุศิริพักษ์ อายุเหรอคะ 30 เป็นไงล่ะ แค่นามสกุลก็ผ่านไปเป็นกิโลแล้วสิคะ (ฮ่าๆๆ) อย่าพูดถึงเมื่อก่อนเลยค่ะ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ชั้นแทบตายมาหลายหนละ เพราะตั้งแต่มัธยมปลายแล้วล่ะค่ะ ที่ทุกคนโมงชั้นเป็นแค่สาวเฉิ่ม ถูกต้อง! สาวเฉิ่มค่ะ ก็เฉิ่มจริงๆ สภาพตอนนั้นมันดูไม่จืดไหมคะ แบบสวมแว่นโตๆ สิวเขรอะเต็มหน้าตามวัยสาวรุ่ง (ค่ะ) ถามหาเรื่องแฟนเหรอค่ะ มีสิ เต็มห้องสมุดเลยค่ะ ใช่ค่ะ ฉันมีแฟนเป็นหนังสือมาตลอดสามปีสุดท้ายในโรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งนั้น ทุกคนแทบไม่มีใครจดจำฉันเลย แน่นอน แต่ถ้าเป็นตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ต้องมองค่ะ!! มงลง!!
นิสัยเดียวที่ฉันไม่เคยทิ้งเลย (จริงๆ อยากทิ้งมาก) คือความเปิ่น และเรื่องดริ้งค่ะ ฉันเป็นสายดริ้งค่ะ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยนั่น ชีวิตเปลี่ยนไปเยอะ ตั้งแต่ถูกรุ่นพี่ว้ากใส่ แล้วฉันก็ว้ากกลับ! ถูกค่ะ ว้ากกลับจริงๆ จำได้ว่ารุ่นพี่คนนั้นร้องไห้ค่ะ ตกใจ ไม่คิดว่าน้องจะว้ากกลับ ทุกคนจดจำฉันได้หมดทั้งรุ่น ตั้งแต่นั้นมา ไม่มีใครจำฉันไม่ได้สักคนเดียว พอคนเราเริ่มโต เบ้าหน้าก็เริ่มเปลี่ยน (จริงๆ) มันก็มีบ้างอ่ะนะ ตามประสาวัยสาวป่าวอ่ะ ที่ต้องมานั่งดูแลผิวพรรณ บำรุงอะไรบ้างไง ก็มีหนุ่มมาขายหนมจีบอยู่เรื่อยๆ พ่อแม่หน้าตาค่อนข้างดี ลูกสาวเลยได้มา เลยไม่ต้องพึ่งมีดหมอมากนัก แค่ฉีดๆ เติมๆ นิดหน่อยพอกระสัย แต่พอถึงเรื่องผู้ชาย แห้วแดกค่ะ! เพราะเพื่อนต้องลากกลับทุกงานไป เป็นสาวซุ่มค่ะ (ซุ่มซ่าม) หนุ่มๆ เลยขยาดฉันไปหมด แคร์ไหมค่ะ ไม่ค่ะ! ไม่เคยคิดอยู่แล้วเรื่องแฟน เพื่อนๆ มีกันไปหมดแล้ว ลูกโตทันใช้แทบทุกคนเว้นยัยเนียะ (ด่าตัวเอง) แต่ก็ช่างเหอะ งานรุ่งพอ มีเงินก็เอาไปเปย์ผู้ไหมคะ? (เออ ง่ายเนอะ) ก็ไปนั่งๆ ไปจับหนุ่มตามบาร์โฮสบ้างไรบ้างตามประสาวัยสาวทำงานตอนกลางอย่างฉัน ก็ดีค่ะ พอนั่งลูบๆ คลำๆ ตามอำเภอใจ เมาก็กลับค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ส่วนเรื่องอย่างว่าใช่ว่าจะไม่เคย ฉันยังจิ้นอยู่ จบค่ะ! ถามว่าต้องรอพ่อของลูกไหม เมื่อก่อนก็รอค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ละ
วันนี้ฉันต้องรีบเร่งงาน อ่อ งานดิฉันเป็นหัวหน้าฝ่ายสถาปัตยกรรมค่ะ ออกแบบตกแต่งภายในบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่ง สำนักงานอยู่ในตึกสูงแถวสีลมค่ะ เงินเดือนพอได้ พอให้นั่งจิบกาแฟร้านดังๆ ได้บ้าง ช้อปปิ้งตามอำเภอใจได้บ้าง ตามใจตัวเองได้บ้างบางที และเปย์หนุ่มน้อยน่ารักที่มาเฝ้าเอาใจยามฉันเมา
เย็นนี้มีงานค่ะ งานแต่งเพื่อนสาว (เกย์สาวค่ะ) ที่คบกันจนแทบจะแลกเพศกันได้ละ เพราะอีเนียะมันสาวมาก ไม่ใช่จริดจะกร้านมันะคะ มันแนวหน้าหวาน เรียบร้อยมาก หน้าตาดี ผิวพรรณดีตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว อย่าหัวเราะนะคะ ตอนแรก ฉันก็อยากได้ค่ะ แหม งานดีขนาดนี้ ก็ต้องคิดไหมคะ แต่พอแฟนมันก็ง้อถึงคณะ ฮือกันทั้งมอเลยค่ะ
ก็เล่นเหมาดอกมาหมดสวนขนาดนั้น มาง้อนางค่ะ ทำเอาชะนีอย่างพวกดิชั้นตายกันตรงนั้นเลย ผัวมันเหรอคะ ไม่มีไรมากค่ะ แค่เดือนมอ แค่เนียะ เศร้าสิคะรอไร เปิดค่ะๆ เปิดขวดเหล้ากันหนักเลย จำได้ว่าเมาจนเละเทะ จนมาสารภาพรักกับนาง อ่อ นางชื่อ ทอย ค่ะ นางเอาแต่ยิ้มอย่างเดียวตอนฉันสารภาพรักกับมัน มันบอกไงรู้ไหมคะ “ขอบใจมากนะเพื่อน” แค่เนียะ แต่หลังจากนั้นมา พวกเราก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ไปไหนต่อไหนกันจนแยกย้ายกันทำงานแต่เราก็หาเวลามาพบกันบ่อยๆ ค่ะ กับผัวมันก็นางชื่อ พี่แนน ไม่ผิดค่ะ ชื่อแนนแต่แมนๆ เลยค่ะ หล่อระดับเดือนมอค่ะ แต่นิสัยเนียะ ไม่แนนเลยค่ะ แมนโคตรๆ ทอยว่าเจอพี่แนนครั้งแรกตอนที่เข้ามอด้วยกันวันแรก ไอ้พี่แนนเนียะ มันเป็นพี่ว้ากค่ะ ก็ไอ้ที่ฉันว้ากกลับก็เพื่อนพี่แนนเนียะล่ะค่ะ พี่แนนว้ากใส่ทอยค่ะ ทอยก็ใสใสไงคะ ร้องไห้วิ่งกระเจิงออกจากกลุ่มเลย พวกเราวิ่งตามแทบไม่ทัน ตั้งแต่นั้นพี่แนนก็เทียวไล่เทียวส่งมันแบบลับๆ จนเกิดเรื่องและความแตกตอนปี 4 ใกล้จบนี่ล่ะ พวกฉันอึ้งกันเป็นแถบเพราะไม่มีใครทราบความสัมพันธ์ของพวกมันเลย แต่ก็อดดีใจแทนเพื่อนไม่ได้จริงๆ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ต้องผ่านอะไรมาเยอะแยะเลย
เอาล่ะ เสร็จงานแล้วสิ ได้เวลาแต่งสวยละ ทุกอย่างพร้อมแล้ว ไปแสดงความยินดีกับพวกมันกับฉันกันค่ะ
Guest
