"ถ้าฉันเป็นผีจะยังรักฉันอยู่มั้ย??"
แสงจันทร์ส่องสว่างยามค่ำคืนที่แสนสงบ ในตัวเมืองที่หนาแน่นไปด้วยผู้คนมากมายที่เดินสวนทางกันไปมา ในห้องเช่า ณ หอพักเล็กๆใจกลางเมืองกรุงเทพ
“เอ็ม…เราคบกันมากี่ปีแล้ว?” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย มองหน้าชายหนุ่มอย่างจริงจัง
“ถามทำห่าไรวะอิง คบกันกี่ปีแล้วมันยังไงว่ะ!?”ชายหนุ่มตะคอกกลับด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด เขากับเธอเป็นแฟนกันตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงตอนนี้พวกเขากำลังจะเรียนจบไปด้วยกัน แล้วเธอมาถามบ้าอะไรวะ
“เราว่า…เราควรพอแค่นี้มั้ย..เราไม่ได้รักเธอแล้วขอโทษนะ”
หลังพูดจบหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกมาทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องโดยไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งคำพูดที่ยื้อรั้งเธอไว้ เราคงรักกันไม่ได้แล้วจริงๆสินะ คิดแล้วน้ำตาที่กลั้นมานานก็ร่วงไหลจากตาอย่างห้ามไม่ได้ ถึงแม้เธอจะยังรักเขาอยู่มากมายแต่ต้องทิ้งความรักของเธอกับเขาไว้เพียงเท่านี้ ถึงแม้ทุกการกระทำ ทุกคำเอื้อนเอ่ยเหล่านั้นเธอจะพยายามปั้นมันขึ้นมาเพื่อกลบความอ่อนแอแต่สิ่งที่กลั้นมาทั้งหมดก็หลั่งออกมาก จนทำให้รอบข้างเธอดูเบลอทั้งหมด โลกนี้ชั่งไม่น่าอยู่่เอาเสียเลย
“เราขอโทษเอ็ม..เรารักเธอนะ และจะรักตลอดไป เธอจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่เราจะรัก...ลาก่อนนะเอ็ม”
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด
โคล้งงงงงง
“ช่วยด้วยครับ ช่วยโทรเรียกรถโรงพยาบาลที”
เสียงคลุกคุมพร้อมทั้งผู้คนมากมายที่รอดูเหตุการณ์อยู่รอบๆทีเห็นหญิงสาวผู้นี้เดินลงมาบนท้องถนนอย่างคนละเมอ ก่อนจะโดนรถพุ่งชนเข้าอย่างแรง จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น
“ฉันเห็นค่ะ ผู้หญิงคนนี้เดินมาจากทางนั้นก่อนจะเดินลงไปบนถนน น่าตาก็สวยไม่น่าคิดสั้นเลย” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากการสอบถามของเจ้าหน้าที่จากเหตุการณ์ที่มีคนตั้งใจฆ่าตัวตาย
…
“โถ่..หนู ไม่น่าเลย”
“ฉันไม่อยู่แล้วใครจะดูแลเธอ”
“อย่าใกล้มันให้ฉันรู้นะ...เตือนแล้วนะ”
Guest
