ชายหนุ่มปริศนา

- ผับนี้มันมีกลิ่นอายของเลือดเพราะเหตุฆาตกรรมเมื่อ20ปีก่อน -

"ใครบอกแวมไพร์เขาชอบดูดเลือดคนกันล่ะครับ แค่ได้กลิ่นก็ชวนอ้วกแล้ว ขนาดเข้าผับมายังอยากกลับออกไปเลย แต่ด้วยความที่พวกผมชินกันแล้วจึงไม่ค่อยเป็นปัญหากันสักเท่าไหร่ เพราะพวกผมอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์มา100ปีแล้ว"

"เห้ยมึงมัวทำอะไรอยู่วะ กู2คนรอมึงนานแล้วนะอีแมธธิววววววววววววว~"

..เสียงผู้หญิงที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายลั่นผับ

ทำเอาโต๊ะแถวนั้นหันมามองกันหมด

" ...เออกูมาแล้วนี่ไงมึงเร่งไรกูจังวะอีริต้า เม้าแล้วนะมึงอะ"

"กูม่ายมาวโว้ย!! มึงรู้ม้ะ?

กูรักไอ้ชานยอลมันขนาดไหนแล้วดูสิ่งที่มันทำกับกูสิ อึก..แม่งโคตรรรรจะเหี้ยเลยว่ะ ไปนอนเอากับอีการันต์บนโต๊ะอาหารไม่พอยังมีหน้ามาทิ้งถุงยางไว้ในขยะห้องครัวคอนโดกูอีก หึ!น่าขยะแขยงสิ้นดี!!! "

" อีริต้า! หยุด! มึงพอเลยคนทั้งผับมองมึงกันหมดแล้ว " โรมรีบเอามือมาปิดปากริต้าทันทีเพื่อไม่ให้พูดต่อ ขืนพูดต่อมีหวังยัยริต้าจะโดนผู้หญิงในผับหมั่นไส้เอา

" เออแม่ง ไม่เกรงใจคนในผับหรือไงมึงอะ "

" อีโรม อีแมธธิว ! มึงจาซ้ามเติมกูววไปถึงหนายยยยย กูเนี่ยพูดความจริงทู้ก

อย่างงงงงงงงง ใช่ม้ายยแมธธิ..อุ้ปส์"

จู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดปากของยูริต้าไว้พร้อมกระซิบที่หูอย่างแผ่วเบา

" เงียบๆหน่อยสิครับคนดี "

" เห้ยมึงยุ่งรายยยยว้าา

ม่ายรู้เรื่องก็กลับที่มึงปายยยยยยย "

หญิงสาวได้สะบัดหน้าหนีจนมือของชายหนุ่มปริศนาไม่อาจต้านทานแรงสะบัดของหญิงสาวได้

" นี่ เธอ! " ชายหนุ่มปริศนาเกือบจะเอามือหนาของเขาฟาดไปที่ใบหน้าของเธอ แต่โชคดีที่เขาหยุดมือทัน

" ไอ้เชี่ยริต้า! หยุด! " เพื่อนทั้งสองรีบไปกระชากตัวริต้ากลับมาจากอ้อมอกชายหนุ่มปริศนา " ขอโทษแทนยูริต้าด้วยนะคะ มันคงเมาไม่ได้สติจริงๆถึงได้พูดจาไม่ดีใส่คุณแบบนั้น ขอโทษจริงๆค่ะ "

ว่าแล้วแมธธิวก็โค้ง90องศาให้ชายหนุ่มปริศนาพร้อมกับขอโทษอย่างมีมารยาท

" ครับไม่เป็นไร ผมเข้าใจ แต่อย่าให้มันมากไปหน่อยล่ะ เพราะเดี๋ยวผมทนไม่ไหวขึ้นมา อะไรๆมันอาจจะพังได้ :)"

ชายหนุ่มปริศนาได้ทิ้งท้ายไว้ให้แมธธิวสงสัยเล่นก่อนเขาจะเดินออกมาอย่างเงียบๆแล้วหายไปในกลุ่มฝูงชนที่เต้นกันอยู่

" อะไรของเค้าวะ? " แมธธิวเดินกลับมาด้วยความงงกับประโยคของชายหนุ่มปริศนาคนนั้น แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรจึงพายูริต้ากลับบ้าน

____________________________________