ภาคินมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง ที่ชีวิตส่วนใหญ่หมดไปกับการใช้หนี้
กับชีวิตที่ล้มเหลว ทั้งครอบครัว ความรัก อนาคตที่มองไม่เห็น
โรคประจำตัว ที่เกิดจากการมองโลกในแง่ร้าย ภาวะเครียดที่เกิดจากงาน
เหมือนหนูปั่นจักรที่ไม่มีวันหมดสิ้น
แต่แล้ววันเกิดของเขา การเดินเล่นฉลองวันเกิดของเขาทำให้ได้พบ
ลุงเฒ่า เหมือนคนเร่ร่อน หรือไม่ก็ขอทาน อยู่กลางผู้คนทั่วไป คอยเลี่ยงไม่ให้อยู่ใกล้รัศมีความสกปรกนี้ อยู่ๆก็ตะโกนเสียงดัง เรียกร้องความสนใจให้คนรอบข้างขึ้นมา
ทุกคนมาที่นี้ เพราะมีสิ่งที่เขาขาดหายไป และที่นี้มีสิ่งที่เขาต้องการ แต่คนทั่วไปมาที่นี้ เพื่ออยากรู้ว่าคนส่วนใหญ่ต้องการอะไร คนพวกนี้ มีปัญหา…..”ลุงเฒ่าเร่ร่อนลุกขึ้น เดินไป พร้อมพูดไป แบบไร้จุดหมาย
ระหว่างที่อ่านหนังสือการลงทุนอย่างเงียบๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเลือกหนังสือใกล้ๆผม ผมก้มอ่านหนังสืออยู่ ผมเห็นร้องเท้าเธอ เขียวข้าง ส้มข้าง การซื้อร้องเท้าแบบเดียวกันแต่คนละสี แล้วใส่พร้อมกัน ให้มันขัดแย้งกัน โดยที่ไม่ต้องเลือกว่าจะใส่คู่ไหนดี เป็นความคิดที่แปลกมาก สำหรับคนวัย 20 ปลายๆ แต่มันบอกถึงความรักในเสรีภาพและอิสระ ที่เธอซ่อนอยู่ แล้วคนแบบไหนกันนั้น มาเดินห้าง ใน เช้าวันศุกร์ วันเกิด เจ้าหญิงแห่งเวลส์
เธออาจจะโดดงานเพื่อทำในสิ่งที่เธออยากทำ เหมือนที่ผมโดดงานเพราะตื่นสายวันนี้ บางทีเธออาจจะไปทำงานหรือมีธุระพูดคุยตกลงข้อเสนอกับใครบางคนอยู่ แต่การแต่งตัวด้วยความสะเปะสะปะ ตามใจด้วยอารมณ์สุนทรีย์ ไม่น่าจะเป็นหน้าตาหรือตัวแทนบริษัทเพื่อต่อรองสัญญากับใคร หรือ เธอจะหลุดพ้น จากการเป็นมนุษย์เงินเดือน ใช้เวลาเที่ยวเล่น ทำตามใจตัวเอง แต่ในทางกลับกัน เธอเหมือนคนทำงานทุกวันโดยไม่มีวันหยุด โหยหาความอิสระที่พร้อมจะถูกปลดปล่อยเมื่อถึงเวลารอคอย
Guest
