จอมมารพิชิตใจ

หวัดดีค้าาาาาาาาาาา.... 

หวัดดีค้าาาาาาาาาาาาา....

หวัดดีค้าาาาาาาาาาาาาาา....  

เอิ่มมมม... ชักจะเยอะไปและๆ แฮ่ๆ

อ่าาาา... เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเน๊อะ! ฮึๆ

นิยายเรื่องนี้อาจจะเเรงบ้าง ร้ายบ้าง ดราม่าบ้าง ขึ้นอยู่กับอารมณ์ไรท์ล้วนๆเลยเน้อ ฮ่าๆ

พิมพ์ผิดบ้าง เพ้อเจ้อบ้าง หายไปบ้าง ขอโทษด้วยเน้ออออ ฮือๆ

แต่ยังไงๆก็อยากให้ติดตามกันด้วยน้า เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า คริๆ

เม้นท์ได้ โหวตได้ ถูกใจได้ ทักได้ ไม่หวงเนื้อหวงตัวเน้ออออ คิกๆๆ (อ่อยมากกกก) โฮะๆ

แนะนำตัวละครหลักสั้นๆง่ายๆค้า...

เดลอัล

เอาแต่ใจ! เอาแต่ใจ! เอาแต่ใจ! เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ!!

"น้องสาวเหรอ? ให้ตายเถอะ! พี่ไม่เคยคิดว่าพิงค์เป็นเเค่น้องสาวของพี่เลยแม้เเต่ครั้งเดียว!!"

พิงค์

ร้าย! ร้าย! ร้าย! ร้าย! ร้าย! แอบร้ายนิ๊ดนึง!!

"พี่ชายเหรอ? ไม่ใช่หรอก! พี่ชายที่ไหนเค้าทำกับน้องของตัวเองแบบนี้บ้าง? พี่เดลช่วยตอบพิ้งค์ที!!"

ลองอ่านก่อนสักนิ๊ดดดด....

‘พิ้งค์ไม่กลับ! พี่เดลกลับไปคนเดียวเถอะค่ะ’ ร่างน้อยซึ่งพันตัวด้วยผ้าขนหนูผืนสั้นนั่งลงบนเตียงเชิ่ดหน้าตอบ

‘พี่มารับพิ้งค์ เราต้องกลับบ้านด้วยกัน! อย่าชอบก่อเรื่องนักเลยน่า พี่ไม่อยากมาเสียเวลาเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ พี่มีงานต้องทำอีกเยอะ รีบแต่งตัวเดี๋ยวนี้!’

เดลอัลกัดฟันกรอด โมโหคนร่างเล็กที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของตน พิลดาภรณ์ไม่ยอมแต่งตัวให้เรียบร้อย แถมยังจ้องเขาอย่างท้าทาย ไม่เกรงกลัว

‘ถ้าเสียเวลามากนัก พี่เดลก็รีบกลับไปทำงานของพี่เดลเถอะค่ะ เวลาของพี่เป็นเงินเป็นทองนี่คะ คงไม่ได้มีเวลาว่างเหมือนอย่างพิ้งค์!’

เธอไม่ได้อยากก่อเรื่อง เธอไม่อยากทำให้เดลอัลต้องโกรธ แต่เดลอัลเองก็ไม่ควรทำให้เธอโกรธด้วยเช่นกัน เขาคิดว่าเรื่องของเธอมันไร้สาระมากงั้นเหรอ เธอไม่มีค่าเท่างานของเขา เงินของเขาเลยใช่มั้ย?!

‘อย่าปากดีให้มันมากนัก! ถ้าพี่ไม่ห่วงพี่ก็คงไม่มา!’

‘พิ้งค์มาเองได้ พิ้งค์ก็กลับเองได้ ไม่ต้องลำบากพี่เดลหรอกค่ะ!’

พิลดาภรณ์เบ้ปาก ขาเรียวยกขึ้นไขว้กัน อวดเรียวขาเนียนขาวสวยที่โผล่พ้นชายผ้าออกมา หน้าอกอวบอิ่มเต่งตึงถูกรัดแน่นอยู่ภายในเนื้อผ้า ผิวของเธอขาวใสเนียนละเอียดทั่วทั้งตัว

‘พี่ไม่ได้ลำบากอะไรสักนิด! แล้วพี่ก็เคยบอกพิ้งค์ไปแล้วว่า หลังหนึ่งทุ่มพี่ไม่อนุญาตให้พิ้งค์ออกจากบ้าน ทำไมพิ้งค์ถึงกล้าขัดคำสั่งพี่! เดี๋ยวนี้คำพูดของพี่ไม่สำคัญแล้วใช่มั้ยครับ! พี่ขอเตือนพิ้งค์ว่าต่อไปนี้อย่าได้คิดทำให้พี่โกรธอีก เพราะถ้าต่อไปยังมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น พี่จะต้องลงโทษพิ้งค์แน่!!’ ชายหนุ่มตะคอก พร้อมเอ่ยขู่

‘พิ้งค์ไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องทำตามคำสั่งของพ่อแม่อยู่ตลอดเวลา พิ้งค์โตแล้ว! พิ้งค์ควรจะได้ทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง และที่สำคัญนะคะ พี่เดลเป็นพี่ไม่ใช่เป็นแม่! อย่าได้คิดจะมาบังคับอะไรพิ้งค์อีก! เพราะพิ้งค์ไม่ชอบการถูกบังคับที่สุด!’ เธอยังดื้อดึงไม่ยอมฟังที่ชายหนุ่มพูด เพราะยิ่งเธอตามใจเขา เขาก็ยิ่งเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น

‘พิ้งค์กล้ามากนะที่พูดกับพี่อย่างนี้!’

‘คำพูดแค่นี้ไม่จำเป็นต้องใช้ความกล้าอะไรหรอกค่ะ! เฮอะ!’

เด็กสาวแอบยิ้มเมื่อเห็นเดลอัลกำหมัดแน่น เหมือนจะพยายามข่มจิตข่มใจไม่ให้เผลอทำร้ายเธอเข้า แต่เธอก็ยังเชื่ออยู่ดีว่าเขาจะไม่มีทางทำร้ายเธอเด็ดขาด ถึงบางครั้งเธอจะโดนทำโทษบ้างก็เถอะ

‘อย่าคิดว่าตัวเองเก่ง!’

‘พิ้งค์ไม่ได้เก่ง แต่พิ้งค์ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ พี่เดลอย่าคิดว่าตัวเองจะบังคับพิ้งค์ได้ทุกอย่าง พิ้งค์มีสมอง มีมือมีเท้า พิ้งค์ก็สู้คนเหมือนกันนะ!’

‘ใจกล้าดีนี่ ตัวก็แค่นี้ คิดว่าตัวเองจะสู้พี่ได้เหรอ?’

เดลอัลเลิกคิ้วถาม เดินเข้าใกล้เด็กสาวขึ้นเรื่อยๆ ร่างน้อยแทบอยากจะวิ่งหนี แต่ก็ยังทำใจกล้านั่งเชิ่ดหน้าท้าทายเขาอยู่ที่เดิม พรางคิดในใจว่าเดลอัลคงจะไม่กล้าทำอะไรตน เพราะที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของตน เขาคงจะไม่กล้าก่อเรื่องอะไรที่บ้านเพื่อนของเธอแน่นอน

‘อ่ะ! ปล่อยพิ้งค์เดี๋ยวนี้นะคะ! พี่เดลไม่มีสิทธ์ทำกับพิ้งค์แบบนี้! พี่เดลใจร้ายที่สุดเลย! ถ้าพี่เดลทำอะไรพิ้งค์ พิ้งค์จะฟ้องแม่ดา! แม่ดาต้องโกรธพี่เดลมากแน่!’

พิลดาภรณ์ร้องโวยวายเมื่อเดลอัลผลักเธอให้แนบร่างลงกับเตียง สองแขนเรียวถูกจับรวบไว้บนศีรษะ ร่างสูงขึ้นคร่อมเธอไว้ทั้งตัว เขาทำเกินไปแล้ว!

       อุ๊ยเขิน! (เพื่ออออ?) o.O ?

       ฝากเม้นท์ด้วยเน้อ ไม่รู้ว่าจะชอบกันป่าว? ฮือๆ

       ถ้าชอบก็ฝากติดตามผลงานไรท์ด้วยนะ ^^

       เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า แฮ่ๆ >o