ผมมันก็แค่ตัวอะไรซักอย่างที่เกิดมาเพื่อเป็นภาระ
เป็นตัวถ่วง ที่ใครๆก็ไม่ต้องการ
แล้วก็ตัวสัปหลาดที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องตาย
ผมมันคนบาป
บาปที่ต้องชดใช้ด้วยการที่ต้องอยู่ในโลกมืด ที่มาพร้อมกับความจำของผมที่มันชั่งน้อยนิด จนบางทีผมก็ลืมแม้กระทั่งชื่อของตัวเองผมไม่สามรถจดจำอ่ะไรใหม่ๆได้เลย หรือถ้าจะจำได้ก็ต้องใช้เวลานานมากๆ นั่นอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ผมไม่ได้รับโอกาสให้ออกไปไหนมาไหน หรือแม้แต่การเรียนอักษรเบล ผมถูกขังอยู่ในบ้านหลังนี้มานานเท่าไหร่ผมก็จำไม่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะลืมทุกอย่างนะ เพราะ สิ่งที่ผมจำได้ และเป็นสิ่งที่ผมทำมันทุกวันก็คือ เดินลงมากินข้าวที่ชั้นล่างของบ้านตอนหกโมงเช้า และหลังจากที่ผมนั่งลงที่โต๊ะอาหาร สมองของผมมันจะสั่งให้ผมเอ่ยถามพี่สาวผมว่า "ผมขอออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ย" มันเป็นคำพูดที่ผมขอเขาในทุกๆเช้า ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องถามแบบนั้นเหมือนกัน เฮ่อ หรือว่าจิตไต้สำนึกของผมมันออกออกไปจากที่นี่มั้ง
สมองของผมมันมักจะจดจำแต่ส่งที่ทำให้ผมมีความสุขเท่านั้น
และอีกคนที่ผมจำได้นอกจากพี่สาวของผมนั่นก็คือ จีมิน เจ้าของแก้มนุ้มๆคนนั้น
Guest
