ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
ณ งานเลี้ยงประจำปีบริษัท ค้าเหล็ก จำกัด
บรรยากาศในงานเลี้ยง ณ ห้องจัดเลี้ยงแห่งหนึ่งที่รีสอร์ทในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ถูกตกแต่งราวกับเป็นเธค คลับ คาราโอเกะ ย่านใจกลางกรุงเทพ เหล่าพนักงานดื่มกินกันอย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง เสียงเพลงที่เปิดสลับกับพนักงานไปร้องคาราโอเกะกันหน้าเวทีอย่างครื้นเครง
“ของขวัญ” หนึ่งในพนักงานสาวของบริษัทอยู่ในสภาพกึ่งเมา หลังถูกเพื่อนร่วมงานยุให้เธอกิน โซจู รสผลไม้เข้าไป
“ไม่ไหวแล้วอ่ะ แก มันก็อร่อยดีนะ แตไม่ไหวแล้วพากลับห้องเถอะ”
“เฮ้ย...อะไรวะ แก นาน ๆ แกจะได้ออกมาดูโลกภายนอกบ้าง เอาอีกแก้วนะ โอกาสไม่ได้มีบ่อย ๆ นะแก น่านะ อีกแก้ว” แก้ม เพื่อนสาวร่วมงานคะยั้นคะยอให้ของขวัญดื่มอีก
“พอ ๆ” เจ้จอย รุ่นพี่ในสายงานต้องเบรก “หยุดกินได้แล้ว ไอ้ขวัญมันไม่ไหว ก็คือไม่ไหว จะบังคับมันทำไม เดี๋ยวก็หมดสนุกกัน นี่บอสยังไม่มานะ ยังไม่ได้จับรางวัลใหญ่เลย อย่าเพิ่งเมากัน ไอ้ขวัญ ไม่ต้องกลับห้อง ราตรีนี้อีกยาวไกล”
เวลาผ่านไปสักพัก นาทีที่ทุกคนรอคอยก็ได้เริ่มขึ้น เมื่อกันต์ธีร บอสหนุ่มของพวกเขาจะเป็นผู้จับสลากรางวัลแจกพนักงาน รวมถึงการให้ใบประกาศเกียรติคุณแก่พนักงานดีเด่น ซึ่งเป็นแบบนี้ทุกปี เพื่อสร้างขวัญและกำลังให้แก่พนักงาน บรรยากาศทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ปีนี้เจ้จอยได้รางวัลพนักงานดีเด่น ส่วนแก้มและขวัญ อดได้รางวัล 3 สาวฉลองกันต่อให้กับความยินดีกับรุ่นพี่ และฉลองให้กับโชคที่ไม่เคยเข้าข้างแก้มและขวัญเลย ไม่นานนักการฉลองของ 3 สาวเริ่มกร่อย เพราะของขวัญ เริ่มเดินไม่ตรงทาง เป๋ไปเป๋มา จนเพื่อน ๆ ในแผนกต้องประคองไปส่งหญิงสาวที่ห้องพักก่อน
“โอย....ไม่ไหวคะพี่ ขวัญไม่ไหว ปวดหัวตึบ ๆ เลย”
“เออ...จะถึงห้องแล้วนะขวัญแป๊บนะ เดี๋ยวควักคีย์การ์ดมาก่อน” แก้ม ล้วงเอาคีย์การ์ดที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเธอ แล้วแตะบัตรที่ประตูพลางบิดประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก หญิงสาวรีบเสียบคีย์การ์ดด้านในห้องเพื่อให้ระบบน้ำระบบไฟฟ้า ทำงาน
สองสาวที่ประคอง ของขวัญ ที่ไม่ค่อยจะมีสติเพราะฤทธิ์โซจู ก็ทิ้งร่างบางลงตรงเตียง
“นอนซะนะแก”
“อืมม”
“ไป ไปสนุกกันต่อ พี่ให้จิ๊บเฝ้าโต๊ะให้ รีบไปปาร์ตี้ต่อดีกว่า ปล่อยให้ขวัญมันนอนนี่แหละ”
“แล้วคีย์การ์ดอีกอันอยู่ไหน รีสอร์ทให้ไว้ 2 อันไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ...อยู่นี่ไงคะเจ้” แก้มยิ้มพลางชูคียการ์ดออกมาในมือ
“เก็บไว้ให้ดีล่ะ อย่าให้หายเชียวรู้ไหม” เจ้จอยเตือน
หญิงสาวพูดไม่ทันจะขาดคำ แก้มก็ชนกับคนตัวโตเข้าอย่างจัง ก้นของหญิงสาวกระแทกพื้น คียการ์ดที่หล่อนถือร่วงไปอยู่ที่พื้น พร้อม ๆ กับคีย์การ์ดของอีกคนที่ร่วงมาเหมือนกัน
“โอ๊ย!!!!” หญิงสาวอุทานพลางมือกุมศีรษะตัวเอง
“ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนเปล่าครับ” ชายหนุ่มที่มีท่าทีร้อนรน
“เจ็บสิถามได้ หัวฉัน ก้นฉัน พังกันพอดี นี่คุณ..เดินหัดดูทางบ้างแล้วจะรีบร้อนไปไหนเนี่ย”
สิทธา เลขาคู่ใจเจ้านายหนุ่ม “คือ..ผมลืมเอาคีย์การ์ดให้บอสครับ นี่ก็ว่าจะเอาไปให้พอดี”
“แล้วคุณเป็นอะไรมากไหมครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความห่วงใย
“ไหวไหมแก้ม”
“ก็เจ็บน่ะสิ” หญิงสาวเริ่มเหวี่ยง กี่ทีแล้วเจออีตานี่ทีไรมันต้องมีเรื่องให้เจ็บตัวอยู่เรื่อยเลย
“ไปเลย ไปไหนก็ไปเลย ฉันดูแลตัวเองได้ ไปคะเจ้ แก้มไหว”หญิงสาวค่อย ๆ ลุกขึ้นพลางหยิบคีย์การ์ดที่ตกไว้ติดมือมาด้วย
“คุณสิทธารีบเอาคีย์การ์ดไปให้บอสเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องยัยแก้ม จอยจัดการเองไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ขอโทษนะครับคุณแก้ม คุณจอย ผมขอตัวก่อน”
“ค่ะ”
------------------------------------------------------------------------------
ริมสระว่ายน้ำของรีสอร์ต
กันต์ธีร์กล่าว เมื่อได้รับคีย์การ์ดจากเลขา “ขอบคุณมากสิทธา คุณไปปาร์ตี้ต่อก็ได้ เดี๋ยวผมพักผ่อนก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกัน ตามสบายนะ”
“ครับ บอส อ๋อ...แล้วนี่ครับยาแก้แพ้ กับยาแก้หวัด” เลขาหนุ่มส่งยาพลางขวดน้ำที่ถือติดมาให้เจ้านายหนุ่มอย่างรู้งาน
“ขอบคุณมาก งั้นผมกินยาก็คงต้องพักแล้วล่ะ อาการเหมือนจะโดนหวัดเล่นงานซะแล้ว” บอสหนุ่มเอ่ยพลางรับยาจากเลขารู้ใจก็จัดการอย่างเรียบร้อย
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“ครับ บอส งั้นผมขอตัวไปปาร์ตี้ต่อเลยแล้วกันนะครับ” บอสหนุ่มพยักหน้า พลางเดินไปตามหาห้องที่หน้าคีย์การ์ด
ทันทีที่ชายหนุ่มถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงทันที เพราะฤทธิ์ยาผสมกับความเหน็ดเหนื่อยที่เผชิญมาตลอดทั้งวัน โดยไม่ได้สังเกตว่า มีคนนอนข้าง ๆ เขาอยู่หรือไม่
Guest
