"ผมได้ข่าวว่ามาว่าคุณแทมินเจอเรื่องลึกลับบางอย่างเหรอครับ"
"อ่า ใช่ครับ" คนถูกถามยิ้มตอบ คิดแล้วก็ยังขำตัวเองไม่หาย "ต้องบอกก่อนว่าผมเคยเจออะไรแปลกๆที่ห้องซ้อมในตึกเอสเอ็มมาแล้ว แต่มันก็เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้น"
"แต่ครั้งนี้แทมินบอกว่าเขาได้ยินเป็นเสียงร้องครับ" จงฮยอนผู้ได้ฟังเรื่องราวมาก่อนหน้านี้ช่วยเสริมให้
"ร้องว่าอะไรครับ"
"อ่า อือ อืม อะไรประมาณนี้ครับ คือตอนนั้นที่นั่นมันไม่มีคนอยู่เลย พอผมได้ยินแค่นั้นก็ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ รีบวิ่งกลับไปที่ห้องแต่งตัวแล้วเล่าให้ทุกคนฟังทันที"
"คุณมินโฮกับคุณคีย์ทำไมทำหน้ากันแบบนั้นล่ะครับ"
พิธีกรหันไปทักสองหนุ่มที่มองหน้ากันแล้วขมวดคิ้วงุนงง ทำไมพวกเขาถึงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย
"พี่มินโฮกับพี่คีย์ไม่อยู่ครับ"
"แล้วฉันไปไหนอ่ะ" คีย์ชี้ตัวเองแล้วเอ่ยอย่างสงสัย
"ฉันก็ไม่อยู่เหรอ" มินโฮถามซ้ำ
"พวกพี่สองคนหายไปด้วยกัน ผมเลยต้องไปตามไง"
"สรุปว่า มันเป็นเสียงคนร้องใช่ไหมครับ"
"ไม่รู้สิครับว่าใช่คนไหม เสียงนั่นฟังดูทรมานมาก นาทีนั้นผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ กลัวเหมือนกันว่าคนในห้องนั้นจะเกิดอุบัติเหตุ แต่ก็กลัวอย่างอื่นมากกว่าเลยรีบกลับไปหาพี่ๆ"
"เรื่องราวมันเกิดขึ้นที่ไหนครับ"
"ห้องน้ำหลังเวทีคอนเสิร์ตที่หนึ่งครับ"
เหตุการณ์วันนั้น...
"คิบอม ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย"
ประโยคเจ้าปัญหาที่ทำให้คีย์ต้องมายืนเบะปากอยู่หน้าห้องน้ำนานเกือบ 10 นาทีแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อคาริสม่าของวงอยู่ๆก็เป็นอะไรขึ้นมาถึงมาเข้าห้องน้ำคนเดียวไม่ได้ แถมยังทิ้งให้เขารอนานขนาดนี้
ปังๆๆๆ
"มินโฮ! ตกส้วมตายไปแล้วรึไง"
เมื่อไม่มีคนอื่นเหลืออยู่อีก คีย์จึงพุ่งไปทุบประตูห้องที่มินโฮหายเข้าไปแล้วตะโกนด้วยความโมโห เวลาเลิกคอนเสิร์ตแบบนี้ ทุกวงต่างอยากกลับบ้าน และไม่ค่อยมีใช้ห้องน้ำหลังเวทีกันสักเท่าไหร่ วังเวงเป็นบ้า
ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ใบหน้าที่คุ้นเคยยื่นออกมาเพียงเล็กน้อย มินโฮมองซ้ายมองขวาแล้วดึงคนเสียงดังให้เข้าไปอยู่ด้วยกัน
"จะทำ.. อือ อื้อ!"
ยังไม่ทันที่จะได้ตะโกนใส่ให้สาสมกับความโกรธ ปากอิ่มก็ถูกอีกคนประกบลงมาทันที ลิ้นร้อนสอดเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วเกี่ยวกวัดลิ้นนุ่มของคีย์อย่างชำนาญ แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเกี่ยวเอวคีย์ไว้ไม่ให้ขัดขืน มืออีกข้างลูบไล้ไปทั่วร่างจนชายเสื้อเริ่มหลุดออกจากกางเกง
"หยะ อื้อ"
"โอ๊ย!"
มินโฮปล่อยคีย์ให้เป็นอิสระหลังจากโดนฟันคมกัดเข้าให้อย่างแรง เขามองดูร่างบางที่หายใจหอบ ปากอมชมพูเจ่อเล็กน้อย มินโฮมองคนตรงหน้าแล้วเลียปากตัวเองอย่างเสียดาย
"ฉันจะทำมันด้วยตัวเองแล้ว แต่นายก็ดันเข้ามาขัดจังหวะ"
"ทำบ้าอะไรของนาย"
"ฉันเกิดอารมณ์"
"นายอะไรนะ"
"ฉันมีอารมณ์ อารมณ์อย่างว่าน่ะ ได้ยินชัดไหม"
อยู่ๆคีย์ก็รู้สึกร้อนที่แก้มขึ้นมา เขาก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าวันนี้มินโฮดูแปลกไป แต่ไม่คิดว่าจะเข้ามาช่วยตัวเองในห้องน้ำหลังเวทีแบบนี้
"ฉะ ฉันจะไปรอที่ห้องแต่งตัว นายรีบๆทำให้เสร็จแล้วกัน"
"นายอยู่ตรงนี้แล้วทั้งคน" สายตาคมมองคนขี้โวยวายตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
"อย่ามาทำไม่เลือกที่นะมินโฮ นี่มันห้องน้ำสาธารณะ"
"แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ ช่วยฉันหน่อยนะคิบอม ฉันออกไปแบบนี้ไม่ได้ ปวดไปหมดแล้ว"
คีย์มองหน้าแฟนหนุ่มอย่างชั่งใจ เขาควรทำอย่างไรดี คนอื่นๆกำลังรออยู่ ถ้าเขาอนุญาตให้มินโฮทำตามใจแล้วมีคนมาตาม คนๆนั้นต้องรู้เข้าแน่ๆ แต่ถ้าไม่ช่วย เขาก็อดสงสารมินโฮไม่ได้ คีย์เองก็เป็นผู้ชาย เขารู้ว่ามันทรมานแค่ไหน
"นายจะไม่เสียงดังใช่ไหม"
"ใช้นี่ปิดปากฉันสิ" นิ้วเรียวเกลี่ยไปที่ริมฝีปากอีกคนแล้วมองตาเป็นมัน
"แค่สัมผัสเท่านั้นนะ ห้ามถอดเสื้อผ้า ห้ามสอดใส่เด็ดขาด เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับ"
มินโฮยิ้มแล้วหอมแก้มคนรักเพราะอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เขาจัดการปลดตะขอและรูดซิบกางเกงตัวเองลง ส่วนกลางของร่างกายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยได้รับอิสระอีกครั้ง เขาจับมือนุ่มนิ่มของคีย์มาสัมผัสกับมันอย่างแผ่วเบา
"อืมม"
ร่างบางถูกดันจนติดกำแพง คีย์พยายามข่มใจไม่ให้กลัว เขารู้ว่ามินโฮจะรักษาสัญญา แต่ถ้าเกิดมินโฮทนไม่ไหวขึ้นมา เขาเองก็คงจะสู้แรงไม่ได้
"นายรับปากแล้วนะมินโฮ"
"อื้ม อ่า ขยับมือสิที่รัก"
คีย์ถอนหายใจ มือขาวเริ่มขยับช้าๆเหมือนที่เคยทำกับตนเอง เส้นเลือดบริเวณส่วนแข็งขืนของมินโฮเต้นตุบราวกับจะระเบิดออกมา คีย์หลับตาปี๋ไม่อาจจะทนมองของในมือได้อีกต่อไป
มินโฮซุกหน้าอยู่ตรงกกหูของคีย์แล้วเริ่มไซร้ไปมา กลิ่นของคนที่เขารัก ร่างสูงหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข มือไม้เริ่มสอดเข้าใต้เสื้อแล้วลูบไล้ผิวกายเนียนลื่นมือ
"อื้ม เร็วอีกนิด"
มือบางเร่งความเร็วตามที่อีกคนร้องขอ แต่ดูเหมือนจะไม่ถูกใจเจ้าตัวสักที มินโฮจึงเลื่อนมือมากุมมือคีย์ไว้แล้วพาให้ขยับตามที่ตนต้องการ
"ทำเองไม่ง่ายกว่าเหรอ"
"ไม่เอาหรอก" พูดจบก็ก้มมองที่เนินอก เสื้อคอกว้างและลึกของคีย์คือต้นเหตุของทุกสิ่งทุกอย่าง จมูกโด่งจู่โจมลงไปที่เนื้อขาวเหมือนสัตว์ป่าที่หิวกระหาย กลิ่นเหงื่อผสมกับกลิ่นกายอ่อนๆเฉพาะตัวทำให้สติเขายิ่งเตลิดไปมากกว่าเก่า "อ่าส์ คิบอม เร็วอีกหน่อย"
"มะ มินโฮ ถ้าจะเสร็จนายต้องหันไปทางอื่นนะ"
ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่ลมหายใจร้อนๆรินรดไปทั่วอกขาวเนียน ปากหนากดจูบต่ำลงเรื่อยๆ มือก็สอดเข้าไปในเสื้อด้านหลังแล้วลูบไล้แผ่นหลังอย่างเพลิดเพลิน เมื่อเสียงทุ้มหอบถี่ขึ้นคีย์ก็เร่งความเร็วเพื่อส่งอีกคนให้ถึงฝั่ง
"คิบอม" มินโฮเรียกชื่ออีกคนเสียงกระเส่า
"หืม"
"ครางให้ฟังหน่อยสิ"
"อะไรนะ!"
"ชู่ว~" มินโฮเงยหน้าขึ้นจากอกคีย์แล้วกดจูบเบาๆปิดปากคนขี้ตกใจไว้ "มันไม่ถึงสักทีถ้าไม่มีเสียงนาย"
"แล้วนายจะบ้ารึไงอยู่ๆมาให้ฉันส่งเสียงน่าอายแบบนั้นทันทีน่ะ" คีย์พยายามดุให้เบาที่สุดแล้วชกคนหื่นเข้าที่หน้าท้อง
"เจ็บ" มือใหญ่รวบมืออีกคนไว้ เขาใช้ฟันงับปากคีย์เบาๆเพื่อเป็นการเอาคืน "งั้นถ้ากระตุ้นจนออกมาเองก็คงไม่ว่ากันสินะ"
มินโฮก้มลงซุกที่หน้าอกหอมที่แสนจะยั่วยวนตานั่นอีกครั้ง จูบวนไปทั่วแล้วตวัดลิ้นร้อนเลียเข้าที่ยอดอกสีอ่อน
"ไม่ หยะ อ๊ะ"
เรียวลิ้นเลียขึ้นลงหยอกล้อไปมา เสียงหวานครางเครือเบาๆอยู่ข้างหูยิ่งทำให้สวรรค์เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น มินโฮดึงมือคีย์ที่กำแก่นกายอยู่ให้ปล่อยออกแล้วทำต่อเอง มือขาวที่หมดหน้าที่แล้วเลื่อนขึ้นมาจิกที่ไหล่คนรักเพื่อระบายความหวาบหวิวที่กำลังก่อตัวขึ้น
"อืมมม"
ร่างสูงดูดเลียหน้าอกคีย์อย่างเอร็ดอร่อยจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบ มือข้างที่ว่างก็ลูบลงไปที่สะโพกแน่นเต็มไม้เต็มมือแล้วบีบจนเนื้อแทบช้ำ
"อะ อ๊ะ อือ"
"ซี๊ดดด"
มินโฮละออกจากร่างของคนรักแล้วหันหน้าเข้าชักโครก เขาขยับมือเร็วๆอยู่อีกไม่กี่ทีก็เกร็งกระตุกแล้วยืนนิ่งไป
"มินโฮ"
คนตัวเล็กเอ่ยเรียกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบนานเกินไปแล้ว เจ้าของชื่นหันมามองแล้วยิ้มให้ก่อนจะดึงคีย์เข้าไปจูบอย่างอ่อนโยนเพื่อแทนคำขอบคุณ
"รักนะครับ"
"อื้อ เรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
"อื้ม"
คีย์ยืนยิ้มเมื่อมินโฮก้มค้นอะไรยุกยิก มือหนาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้
เสื้อแขนยาวสีฟ้าที่ดูมิดชิดสุดๆ
"พกมาให้ฉันเหรอ"
มินโฮไม่ตอบ แต่เขาจับคีย์ถอดเสื้อนอกที่ใส่อยู่ออกและใส่เสื้อตัวนั้นให้แทน แถมยังติดกระดุมจนขึ้นมาถึงเม็ดบนสุด คีย์หัวเราะร่วน อย่างกับคุณพ่อขี้หวงลูกสาวอย่างนั้นแหละ
"ตอนแรกฉันตั้งใจจะให้เปลี่ยนนานแล้ว คอเสื้อตัวนั้นมันลึกเกินไป ฉันเป็นห่วงว่าใครจะมาเห็นแล้วคิดไม่ดีกับนาย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นฉันซะเองที่คิดอะไรแบบนั้น"
"นายเกิดอารมณ์เพราะฉันงั้นซิ"
"คิดว่าเพราะคนอื่นรึไง" พูดไปตาก็มองคนรักเพื่อสำรวจความเรียบร้อย "ฉันรักคิบอมคนเดียวนะ ต่อให้ใครมาแก้ผ้าตรงหน้า ฉันก็ไม่เอาหรอก"
"ขอบคุณนะ" คีย์เอ่ยแล้วยิ้มจนตาปิด ทำไมได้ยินแบบนี้แล้วเขามีความสุขจัง
มินโฮเปิดประตูออกไปก่อน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแน่ๆแล้วจึงเดินเข้ามาตาม ร่างสูงจับมือคีย์เดินไปหน้าอ่างล้างมือ เขาสวมกอดจากข้างหลังแล้วค่อยๆล้างมือให้ ปากและจมูกถูไถอยู่บริเวณต้นคอข้าว ทั้งขบงับ และสูดดมอย่างหลงใหล
"ขนาดเหงื่อออกเยอะยังหอมขนาดนี้เลย" ใบหน้าคมเลื่อนมาข้างแก้มแล้วหอมอย่างแรงจนคีย์เอียงหน้าหนี "นุ่มด้วย จะให้ฉันอดใจไหวได้ยังไง แค่เดินผ่านก็อยากขย้ำนายจะแย่"
"คนที่คิดหื่นๆแบบนี้กับฉันก็มีแค่นายเท่านั้นแหละ ยังจะมาทำเป็นกลัวคนอื่น"
"ฉันหวงของฉันนี่ คิบอมของผมทั้งขาว ทั้งน่ารักออกขนาดนี้ น่ากอดให้ช้ำจังครับ"
คีย์มองคนข้างหลังผ่านกระจกตรงหน้าพลางย่นจมูก คนอะไรทำไมขี้อวยขนาดนี้ นอกจากเขินแล้วเขาก็ยังรู้สึกหมั่นไส้หมอนี่ยังไงไม่รู้
"สะอาดแล้ว" มือหนาจับมืออีกคนมาเช็ดน้ำกับเสื้อตนจนแห้งแล้วยิ้มให้ "ออกไปข้างนอกกัน"
"เดี๋ยว" คีย์ขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามแรงจูง มินโฮหันมามองอย่างเป็นห่วง เขามองไปทั่วบริเวณว่ามีใครเข้ามาเจอหรือเปล่า คนตัวเล็กได้รับอันตรายอะไรไหม ทำไมอยู่ๆคีย์ถึงแปลกไป "ฉะ ฉัน..."
และเมื่อไม่เห็นความผิดปกติอะไรนอกจากบางอย่างในตัวคีย์แล้วนั้น มินโฮก็ยิ้มขำ เขาโน้มตัวลงมากระซิบคำถามที่ข้างหูขาวจนอีกฝ่ายแก้มแดงเป็นมะเขือเทศสุก คีย์ทุบอกคนรู้ทันแล้วพยักหน้ารับอย่างอายๆ
และทั้งคู่ก็กลับเข้าไปในห้องน้ำกันอีกครั้ง
"แล้วพวกคุณได้พากันกลับไปดูไหมครับว่าอะไรคือสาเหตุ ตกลงเป็นคนหรือผีกันแน่"
"เรากลับไปครับ แล้วคราวนี้ก็ได้ยินกันครบทุกคนเลย แต่เสียงมันจะค่อนข้างสูงกว่าครั้งแรกที่ผมเจอ แล้วก็เพราะว่าห้องน้ำนั้นมันวังเวงมากพวกเราเลยวิ่งกันทันที"
หลังจากแทมินพูดจบ ทั้งพิธีกร อนยู จงฮยอน และคนเล่าก็พากันหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
จะมีก็เพียงแต่มินโฮที่อมยิ้มน้อยๆ กับคีย์ที่ก้มหน้าจนคางชิดคอ แถมแก้มขาวก็เหมือนจะมีสีแดงแต้มอยู่หน่อยๆ
เสียงนั้นเกิดจากคนหรือผี
มีแค่มินโฮและคีย์ที่รู้...
Guest
