ก็แค่...รักมึง

ตอนที่๑

"เฮ้ยไอ้สุ คะแนนออกแล้ว  มึงไปดูยัง"

"ยังวะ!"

"ไปไหม ??  ไปดูด้วยกันเลยไป  ร้านเน็ต"

"เออ"

เป็นแอดมิชชั่นรุ่นแรกๆ นั่ง ลุันจนแทบจะสั่นเป็นเจ้าเข้า รุ่นพี่ปีที่แล้วเคยบอกๆ ไว้ว่า คะแนน แม่-  มโหฬาร งานสร้าง แจกคะแนน (หากนึกไม่ออก ลองหาหนังเรื่อง Final Score 365 วัน ตามติดชีวิตเด็กเอ็นท์  ดูนะคร้าบ ) ดีที่ปีของผม  ค่อนข้างอนาคตสดใส

"แม่งต้องเลือกที่เรียนก่อนคะแนนออก เอาไงวะ?"

เสียงไอ้เล ถามมาเรื่อย  ผมไม่ได้ใส่ใจเลือกที่เรียนหรอกครับ  เพราะได้โควต้ามาก่อนหน้านี้แล้ว  ไอ้ที่สอบๆไปน่ะ ก็ตามไอ้เพื่อนไป กึ่งเล่นกึ่งเที่ยว ตอนฝนข้อสอบ ก็เอาที่ใจรัก โจทย์เจิดไรไม่อ่านไม่คิดละครับ ฝนไล่เป็นตัว Sเลย

กลุ่มผมก็มี ไอ้จูน ไอ้ลัง ผม แล้วก็ เพื่อนคนพิเศษ  ไอ้เล ไอ้จูนบอกผ่านไปเหมือนๆผม เพราะมันเลือกเรียนม.เอกชน แถวๆรังสิต ผมเองก็มีทางไป เหลือก็แต่ไอ้ลัง กับไอ้เล(มันไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอนะครับ) ไอ้สองคนนี่มันเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลแยกตอนประถม เจออีกทีตอนม.ต้น  สนิทกันมาแต่ต้นเด็กยันโต มาเจอไอ้จูนตอนม.๒  ส่วนผมมาเลหลัง  เจอกันหลังสุดสุดตอนม.๓  ผม ไอ้เล ไอ้จูนเลือกเรียนม.ปลายห้องเดียวกัน ส่วนไอ้ลัง มันหัวดี จำเก่ง แม่งมีความพยายามเป็นเลิศ มันไปสายวิทย์คณิต สนิทกันมาจนตอนนี้แหละ

"ไอ้สุ มึงฟังกุปะเนี่ย  ห๊า!!"  ไอ้เล มันเริ่มขึ้นเสียง เมื่อไม่มีใครตอบไรมัน

"เออๆ  ก็ฟังอยู่ เบลอตุได้ที่เรียนแล้วเบลอ มึงก็รู้"  ผมตอบไปงั้น มันชอบโวยวายครับ

(เบลอ มันเป็นสำเนียงแบบคนทางใต้ ประมาณคำว่า  ก็ )

"สั-!!  แล้วมึงอีตามไปสอบให้เปลืองตังทำไมวะ ไอ้นี่" มันทำหน้าอยากลุกมาเบิดกะโหลกผมสักที

"ตุสอบสนุกๆ กับพวกมึงไง"  แม่-ถามมาได้นะ ทำหน้ากวนๆใส่มันพร้อมหลบฉากมาอีกนิด ไม่งั้นอาจหนีมือมันไม่ทัน

"กวนตีน"    มีชี้หน้าคาดโทษผมอีกตะหาก

"เออ  พอเหอะๆ มึงสองคน โวยวายทำไมวะ" ไอ้จูนแม่งบ่นๆติดๆรำคาญ มันก็ชินแล้วละครับ  การที่เถียงกันแบบนี่

"เดี๋ยวกุเลือกให้นะมึง เอาเรียนที่เดียวกับกุ กับไอ้ลังเลย ได้อยู่ด้วยกัน"   ไอ้เลโบ๊ยมา ฟังเหมือนมันจะช่วย ผิดกับหน้ามันเลยที่กำลังเลือกที่เรียนให้ผมอย่างเมามัน สามลำดับแรกเหมือนมันครับ  ส่วนอันหลัง เป็นอันที่ไปภูเก็ต เพราะมันรุ้ว่าที่โควต้าผมทุกตัวเลือกไปภูเก็ต

ผมโชคดีจริงๆที่เจอกับพวกมัน อุตส่าห์ได้พบกันตอนอายุ 16 เลยนึกอยากขอบคุณเหตุการณ์ต่างๆในอดีด

ที่ทำให้ผมได้เจอพวกมัน

หลายเดือนที่มีเรื่องราวมากมายผ่านไป ฤดูกาลสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็สิ้นสุดลงแล้ว  อีกไม่นาน ก็ถึงพิธี ปัจฉิมนิเทศ ไม่รู้ว่าโรงเรียนอื่นๆ มันเป็นกันบ้างไหม?? ไอ้การมอบดอกไม้แสดงความยินดีที่มีที่เรียนต่อ(เฉพาะมหาลัยรัฐฯ) โรงเรียนผมมีครับ เกือบๆเป็นวันแห่งความภาคภูมิใจ บวกปลุกใจน้องๆว่า มีพี่เก่ง มีที่เรียนต่อ หากน้องตั้งใจ ก็จะได้รับโอกาศ  ได้ก้าวมายืน ณ.ตำแหน่งที่น่าภาคภูมิ เชิดหน้าชูตาของโรงเรียน

พิธีตอนเช้า เป็นการให้โอวาศ มอบดอกไม้ ที่เหล่าอาจายร์ดีใจ  แต่ทรมานไส้เหล่านักเรียน หน้าเสาธง แดดร้อนแรงในหน้าร้อนของเมืองไทย เป็นปลาแดดเดียวเรียกว่าน้อยไปนะครับ  แห้งกรอบบแบบนี้ เรียกปลาตากแห้งเลย ผมเองเป็นหนึ่งในนั้น ที่ได้ขึ้นรับดอกไม้ ท่ามกลางเสียงเชียร์เพื่อน??และการส่ายหน้า??ของเหล่าอาจายร์ที่สั่งสอนมา

มันก็แหงล่ะ ม.๔  ผมก็ดีอยู่ครับ  แต่ม.๕  ม.๖  นี่ ดีไปอีก

ดีแตก

โดดเรียน เที่ยวห้าง ไม่ก็หลับในห้องคาๆตาอาจารย์ หาผมเจอก็มีสามที่  ห้องเรียน ห้องสมุด กลุ่มไอ้เล ผ่านม.ปลายมาแบบฉิวๆ มานึกตอนนี้ ขอบคุณการศึกษาเมืองไทยที่อะลุมอะล่วย มีปรับไม่มีตก(ซ้ำชั้น)   และที่สำคัญมันก็ยังเสือกได้ช่อดอกไม้

ตอนบ่าย เป็นการรับชมการแสดงของน้องๆ กับกินเลี้ยง น้องๆก็โผล่กันมาผูกข้อมือ สูงเกือบถึงศอก ผมมันอินดี้ครับ ชอบปลีกวิเวก (ไปนอน) เลยได้รู้จักรุ่นน้องแบบงงๆ ขอตังมั่ง?? ใช้น้องไปทำโน่นทำนี่ นั่งคุยกับต้นกล้วยไม้ ผมยังมีประวัติมาแล้วครับ ให้มานั่งบอกกับเพื่อนมันไม่ใช้เรื่องถนัดผมเลย แต่อย่างนั้น เป็นเรื่องปกติมาก ที่ใครหลายคน เลือกมา(ระบาย) เล่าเรื่องต่างๆ หรือปรึกษาผมแทน(ซะงั้น) ไอ้ที่ได้ถึงศอกก็มาจากนี่ซะ ส่วนใหญ่

ตอนเย็นเป็นคอนเสิรตที่มันส์มาก พอเลิกงานก็ต่างคนต่างกลับ รอมารับใบเกรดอีกเกือบๆเดือน กับผลที่เรียนตามคะแนนแอดมิชชั่น

ผมกับไอ้ เล  ไอ้ลัง  ถึงขั้นไปบนบานศาลกล่าว สำหรับผม อธิษฐานให้ เพื่อนๆของผมทุกคน  และคนที่ผมรัก เรียนจบกันทั้งหมด ทั้งๆที่  ผมควรขอให้ได้ติดมหาลัย และเรียนที่เดียวกัน  แต่ผมเลือกบนบานไปอย่างนั้น เพราะไม่ว่าอย่างไร ก็อยากให้เรียนจบมากกว่าครับ

"เฮ้ย นั่งนานนะมึง  บนไรเยอะว่ะ!?" เสียงกวนๆไอ้เล  ทะลุหูอย่างกับกลัวผมไม่ได้ยิน

"เออน่า เรื่องตุ  แกอ่ะ?"

"ให้ติดที่เดียวกัน ได้อยู่หอด้วยกันไง"

อืม... มันกล้าบอกออกมาตรงๆเลยคร้าบบ ก่อนที่เดินกอดคอกลับไปด้วยกันทั้งกลุ่ม เอาจริงๆผมยังดีใจนะครับ ที่อย่างน้อยๆ อนาคตไกล้ๆของมันมีผมอยู่ตรงนั้นด้วย

เรื่องภายภาคหน้า พักไว้ก่อน ตอนนี้ ถ้าได้ อยู่กับไอ้เลให้นานที่สุดคงจะดี  เพราะไอ้จูนไอ้ลังหลุดโคจรไปแล้วว

"หากแอดได้ที่เดียวกัน เข้ามหาลัยเดียวกันแล้ว   ก็อยู่ด้วยกันเนอะ" ผมบอกไป

"อะไรนะ แมร่ง อย่ามาทำซาบซึ้งนะมึง "

ซะงั้น มันคงเขิน ผมเดาเอา แต่ ถ้า ซักวัน คำอธิษฐาน กลายเป็นจริง ก็คงดี

________________TBC________________