ณ โกดังร้าง แถวชนบท
“ผัวะ” เสียงเนื้อกระทบเนื้อประทะกันอย่างไม่มีหยุดหย่อน ต่างฝ่ายต่างซัดหมัดใส่กันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
“หึ!!เหลื่อมึงคนสุดท้ายแล้ววะไอ้เอส” น้ำเสียงนิ่งๆของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายที่ชื่อเอสกลัวเลยสักนิด แต่เขากลับยกยิ้มมุมปากและถมน้ำลายลงพื้นอย่างไม่กลัวตาย
“ถุ้ยยย!!!แล้วไงวะดารินคิดว่ากูกลัวมึงมากไง” เอสตอบกลับไปพร้อมมองอีกฝ่ายที่ชื่อดารินด้วยสายตาเหยียดหยาม
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของดาริน
“มึงคิดว่ามึงเป็นผู้หญิงแล้วกูไม่กล้าต่อยมึงหรอวะ” ใช่ดารินคือชื่อของผู้หญิง และผู้หญิงคนนั้นก็กำลังยืนประจันหน้ากับเอสอยู่นั้นเอง
“มึงก็ต่อยกูแล้วนิแต่ดันเสือกไม่โดนกูเอง มีแต่กูต่อยโดนมึงอยู่คนเดียว” ดารินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่กำลังระงับความโกรธอยู่ เพราะดูท่าทีแล้วอีกฝ่ายคงไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“แม่งเอ้ยย!!อีเหี้ย” เอสทนไม่ไหวที่โดนอีกฝ่ายตอกย้ำ ด้วยความโกรธที่มีมาก่อนหน้านั้นเลยทำให้เอสพลั้งปากด่าอีกฝ่ายด้วยความรุนแรง
และเอสก็ไม่หยุดแค่นั้นแต่เอสกระโจนเข้าหาดารินทันทีที่ความโกรธมันบังตาไปหมด ดารินที่ยืนอยู่นั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้ตัวเองแล้วจึงยกเท้าขึ้น และถีบอีกฝ่ายจนกระเด็นไปถูกกำแพงด้านหลัง และดารินก็เข้าไปเตะที่ท้องของเอสซ้ำๆ จนเอสถึงกับสำลักออกมาเป็นเลือดดารินถึงได้หยุด พร้อมย่อตัวลงเพื่อจะดูหน้าอีกฝ่ายชัดๆ
“จำเอาไว้ว่าคนอย่างกูหยามได้แต่ฆ่าไม่ได้ จำใส่กระโหลกกลวงๆของมึงไว้ด้วยนะ” ดารินพูดพร้อมใช้นิ้วชี้ดัดหน้าผากอีกฝ่ายแรงๆส่งท้าย
#ผู้หญิงอันตราย #ผู้หญิงชื่อดา
#ดาริน #ดาหลัน #ดาลิ่งค์ #ดาด้า
ดาริน
"ทำไมวะ กะอีแค่ได้กูเป็นเมียจำเป็นต้องรังเกียจขนาดนี้ไหม"
ดราก้อน
"ชีวิตแม่งบัดซบโสดมา23ปีจะมีเมียทั้งทีดันได้เมียเป็นนักเลง"
ปล.อันยองนะค่ะทุกคนนนนน นิยายเรื่องแรกสำหรับธัญวลัยนะค่ะ เพิ่งเคยแต่งในธัญวลัยอาจจะผิดพลาดบ้างเล็กๆน้อย ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค่าาา
ปล.อีกนิดนึงยังไม่ได้แก้คำผิดนะงับบบ