ไม่มีชื่อเรื่อง

บทนำ

ในบรรดาดึกราบ้านช่องที่ผุดขึ้นเรียงรายเหมือนดอกเห็ดในฤดูฝน บนทางเดินที่คร่าคร่ำไปด้วยมดงานนับร้อยนับพัน เดินผ่านกันไปมา บ้างหยุดมองดูเวลา บ้างก้มหน้าก้มตาเดินไปเหมือนมดตาบอด บ้างส่งเสียงผรุสวาทด่าทอมดตัวอื่นที่ผ่านไปมา จะด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่ เรื่องแบบนี้มีให้เห็นได้ทุกวัน

ผมละสายตาจากมดงานที่น่าเบื่อมาสู่โทรศัพท์รุ่นใหม่บางเฉียบในมือ ที่กำลังแสดงเส้นทางพิกัดของมดงานตัวหนึ่งอยู่ให้เห็นเป็นจุดกระพริบแดงๆ ที่เคลื่อนที่คล้ายรถที่กำลังจะหมดน้ำมัน คงใกล้จะถึงเวลางานของผมเเล้วสิ น่าจะเหลืออีกสองสามนาที ระหว่างนี้ผมว่าเรามาใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์กันจะดีกว่าไหม

เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว (อย่าลีลาวินเซนต์ ก่อนที่ข้าจะถีบหัวส่งเจ้ากลับนรก)

"รู้แล้วๆ ข้าก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง เปล่าลีลาซักหน่อยเจ้าน่ะมันคล้ายนินเลียดเข้าไปทุกทีล้วนะรู้ตัวไหม"

เมี้ยว! (เข้าเรื่องซักที!)

เอาเป็นว่าเรามาแนะนำตัวกันซักทีจะกว่าครับ ผมชื่อ วิเซนต์ และเพื่อนตัวเล็กหางยาวที่ดูคล้ายแมวดำจรจัดตัวนี้ชือ เกล

เมี้ยว!!!! (เจ้าถั่วเน่าวินเซนต์! ตายซะเถอะ!!!)

ตื๊ดๆๆ

ได้เวลาแล้ว

"อ่า เกลข้าว่าเจ้าเก็บเล็บของเจ้าออกจากคอข้าเถอะ ก่อนที่มดของเราจะหายไปซะก่อนนะ "

ตุบ

เจ้าเมี้ยวทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะกระโดดลงไปเดินนวยนาดบนพื้น เจ้าขงเจ้าของน่ะไม่เคยรอ ผมคิดนะ บางทีวันหนึ่งมันอาจจะก่อกบถ แล้วสถาปนาตัวเองเป็นเจ้านายแทน เฮ้อ รันทดนักชีวิต

แต่ก่อนจะสมเพชตัวเองไปมากกว่านี้ ผมคงต้องไปเก็บมดงานตัวยุ่งเข้ากรุก่อนสินะ เห็นว่าร้ายอยู่เหมือนกัน หลบผู้คุมได้ตั้งหลายร้อยปี หึ เจ้าพวกขี้ขลาดนั่นก็สับเพร่านัก งานแค่นี้ต้องร้องถึงสภากลางแค่มดตัวเดียวยังจับกันไม่ได้ ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่ายมทูต เห็นจะมีดีแค่ปากล่ะไม่ว่า

เมี้ยวๆ (เร็วเข้ามันเริ่มเคลื่อนไหวเเล้วเจ้าบื่อ)

อ่า มดน้อยอยากฝากทายาทสินะ น่าสงสารจังเลยที่ทายาทพวกนั้นจะกลายเป็นอาหารค่ำของเจ้าเมี้ยวปากเสียแทนที่จะได้ลืมตาดูโลกมันที่ใฝ่หากันนักหนา

ว่าแต่...

"เกล "

เมี้ยว (ไร )

"เจ้าน่ะหยุดเดินก่อน"

เมี้ยว? (ทำไมล่ะ?)

ตึก

ตึก

ตึก

ผมหันกลับไปมองแมวดำหน้างงๆที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง ก่อนจะทำหน้าอย่างจริงจังที่สุดเพราะกำลังจะเอ่ยเรื่องสำคัญที่มันยังไม่รู้ซักทีให้ได้ฟังในตอนนี้

"เพราะว่าข้าน่ะ...

เป็น.......

เจ้านายต้องเดินนำไงเจ้าเเมวบ้า 555"

เมี้ยว! ! !

(ไอ้ประสาทวินเซนต์!)

เห็นไหมล่ะทุกคน เกลน่ะให้ความเคารพเจ้านายที่แสนดีอย่างผมขนาดไหน

ต่ำกว่าต้นถั่งงอกไงบอกเลย (ไรท์ตู้)

..............................................................................................................................ทู บีคอนทินิวอัส ^^.........................

สวัสดีทุกคน เจอกันอีกแล้วเน้อ  ถ้าใครตามสองเรื่องก่อนหน้าจะรู้ว่าลย เพราะไม่มีเวลาแต่งเลย แล้วก็ตันอีก ปัญหาร้อยแปด (วอนอย่าด่าเยอะ เพราะกำลังแก้ตัวอยู่ 55)  เอาเตอะ มาพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า  ชื่อเรื่องยังไมมีนะ เอาแค่บทนำมาให้อ่านก่อน

ยาวไปป่ะ คือเรื่องมันจะพลิกไปพลิกมาแล้วแต่อารมณ์คนแต่งเลยแหละ แบบว่าอยากอ่านวายแฟนตาซีกันป่ะ ไม่รู้นะแต่อยากแต่ง55 เอาเป็นว่าชอบก็เม้นท์บ้างไรบ้าง ไม่ชอบก็เม้นท์ได้นะบอกเลย ไรท์ไม่โกรธถือว่าติเพื่อก่อเนอะ. เอาล่ะทุกคน อีกเรื่องที่อยากแจ้งคือ เรื่องนี้ไม่มีการวางโครงเรื่อง พล็อตหรืออะไรทำนองนั้นนะ แบบว่าอยากแต่งก็แต่งเลย
ตามรมณ์ แบบบทนำนี่เลยที่นั่งว่างๆ ในที่ทำงานก็เลยแต่ง งงบ้างวนบ้างนี่เรื่องปกติเน้อ บายยยย