youtube
หลงเสียงปี่...พระอภัย...ฤทัยหวั่น
ตกหลุมรัก...อกสั่น...ไม่ขวัญหนี
จึงนำมา...เป็นผัว...ไม่รอรี
สิบกว่าปี...แสนชื่น...ต้องขื่นใจ
ปี่ที่เคย...หวานหู...มิรู้เบื่อ
สุดจะเชื่อ...บัดนี้...พี่ทำได้
ปีพิฆาต...บาดหู...บาดฤทัย
น้ำตาไหล...ปวดเจ็บ...เหน็บที่ทรวง
ทูลกระหม่อม...ของเมีย...ผีเสื้อน้ำ
ไฉนทำ...เมียได้...ไม่คิดห่วง
อุราเมีย...จะแหลก...แตกเป็นยวง
น้ำตาเมีย...รินล่วง...แทบหมดตา
ยังไม่สา...หัวใจ...ทูลหม่อมหรือ
อยากให้เมีย...สิ้นชื่อ...ลงต่อหน้า
ไม่นึกถึง...สิบปี...ที่มีมา
โถอุรา...หม่อมพี่...มีแต่ชัง
เพิ่งรู้ซึ้ง...ว่าผัว...ไม่คิดชอบ
แถมยังลอบ...หาทาง...ห่างที่ขัง
ที่แท้พี่...ฝืนรัก...แสร้งอุ่นอัง
เจ็บประดัง...ที่ใจ...น้องเสียจริง
อัปลักษณ์...นี่หรือ...พี่จึงชัง
แสร้งอุ่นอัง...ลวงน้อง...จนตายนิ่ง
มารู้ตัว...เมื่อสาย...ไออุ่นอิง
พี่หวังทิ้ง...ทุกเมื่อ...หลงเชื่อใจ
รู้ไหมหนอ...เสียงปี่...มีอำนาจ
ยามหวานบาด...กมล...น้องหลงใหล
ยามพิฆาต...บาดปลิด...สนิทใน
หลั่งน้ำตา...อาลัย...ใจแหลกราญ
ขอขอบคุณ ดินหญ้ากาช้ำ เจ้าของบทกลอนนี้
ที่มา http://www.kaweeclub.com/b135/t2985/msg22868/#msg22868