'UNTIL YOU' (GTY&HJX)

UNTIL YOU

FuyuMe

Pair : GTY&HJX
Rate : PG18 up

=====================================

Baby nobody, nobody,

...until you...

หิมะเริ่มโปรยปรายลงบนถนน รอบข้างเริ่มปกคลุมด้วยปุยสีขาว บ่งบอกว่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว แต่ผมก็ยังคงต้องทำงานต่อไป

“ไท่อวี่ อีกสิบนาทีจะเริ่มซีนที่ 50 นะ”

“ครับ”

เสียงทีมงานตะโกนบอกผม ผมกำลังจะลุกไปเตรียมตัว

ติ๊ง!

...หืม...ใครทักมา...

ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วก็ต้องอมยิ้ม

[ฉันอยู่ปักกิ่งนะ มาคุยเรื่องงานมีท นายว่างไหมไปหาไรกินกัน]

ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสไลด์มือถือ และกดตัวอักษรลงไป

[ว่างสิ นายว่างกี่โมง เดี๋ยวฉันถ่ายซีนนี้เสร็จก็เสร็จแล้วล่ะ]

ผมกด send

สำหรับเค้า ผมว่างเสมอ รอสักพัก มือถือก็ส่งเรียกร้อง ผมก้มลงไปอ่าน

[โอเค ถ้าฉันเสร็จแล้วจะบอกนะ]

ผมส่งสติ๊กเกอร์ไป ก่อนจะวางมือถือไว้ และรีบออกไปถ่ายซีนที่ว่านั่น

เวลาผ่านไป ผมเดินกลับเข้าห้องพักมา แล้วก็รีบจับมือถือ ก่อนจะพบว่า มันนิ่งสนิท ไม่มีข้อความอะไร ผมจำได้ว่ามีคนบอกว่ามีอัดไลฟ์แชท ผมจึงรีบใช้มือถืออีกเครื่องล็อกอินยูสเซอร์ส่วนตัวที่ไม่ได้บอกใครกดเข้าไปดูแอพนั้น

ในแอพนั้นปรากฏภาพของผู้ชายตัวเล็กๆ ที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริง พร้อมกับให้สัมภาษณ์ไปด้วย ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมากดสติ๊กเกอร์ทักไป

ภาพบนจอมือถือผมได้เห็นเค้ารีบก้มดู แล้วก็ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบผมมา

[นายเลิกแล้วหรอ?]

ผมเห็นเค้าตอบ ผมจึงส่งข้อความตอบกลับไป

[ใช่]

[รอแปปนึงนะ ใกล้เสร็จแล้วล่ะ]

ผมเห็นเค้าตอบผมจากนั้นก็หันไปสัมภาษณ์ต่อ ผมก็นั่งดูเค้าสัมภาษณ์ไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา พลางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา

ทุกคนคงรู้แล้วว่าผมเป็นใคร เอ๊ะ ยังไม่รู้หรอ? งั้นผมจะแนะนำตัวก่อน ผมชื่อ “เหยาหยาง” หืมมมม ไม่คุ้นหรอ? ถ้างั้นถ้าผมบอกว่าผมชื่อ “เกาไท่อวี่” ล่ะคุ้นหรือยัง? พอจะคุ้นแล้วสินะ โอเค ผมเล่าประวัติโดยคร่าวๆ ให้ฟังล่ะกัน

ผมเป็นเด็กบ้านนอกจากซานตง แล้วก็เข้ามาทำงานที่ปักกิ่งโดยการเป็นนักแสดง บ้านผมแต่ก่อนก็ไม่ค่อยมีเงินนะ แต่ปัจจุบันก็มีกิจการขายรังนกแบรนด์ “FZY” คิดว่าพวกคุณคงจะรู้จักกันบ้าง ถ้าใครเป็นแฟนคลับผม ผมลดราคาให้นะ หุหุ

ส่วนคนตัวเล็กที่ผมพูดถึงนั้น เค้ามีชื่อว่า “หวงจิ่งเสียง” แต่ทุกคนเรียกเค้าว่า “เสี่ยวฉาย” เป็นนักคอสเพลย์ ที่มีชื่อเสียงพอตัวเลยล่ะ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องคอสเพลย์เท่าหรอก แต่ผมรู้จักเค้าเพราะได้แสดงหนังด้วยกันเรื่องหนึ่ง

ครั้งแรกที่ได้เจอเค้า ผมจำได้ว่า เค้าเป็นคนที่ดูสวย (ใช่ คุณฟังไม่ผิดหรอก หน้าเค้าสวยจริงๆ สวยจนผมคิดว่าเค้าเป็นผู้ชายแน่หรอ?) แต่ตัวละครที่ผมจะต้องเล่นคู่ในบทบรรยายว่า “เสี่ยวเฉิน เป็นคนที่สวยแต่เย็นชา” ซึ่งดูแล้วก็คือตัวเค้าจริงๆ ผมจึงไม่กล้าเข้าไปคุยกับเค้า

“นี่ เดี๋ยวนายสองคนต้องแสดงหนังด้วยกันนะ รู้จักกันไว้” ผู้กำกับเรื่องนั้นได้บอกผม

ผมนิ่งอย่างประหม่าเล็กน้อย แต่เค้ากลับยื่นมือมาก่อน

“ฉันชื่อจิ่งเสียง เรียกเสี่ยวฉายก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ผมชื่อไท่อวี่ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ผมยื่นมือออกไปจับมือของเค้า

“นี่นาย จะเกร็งไปไหนเนี่ย ฉันไม่กัดหรอก แล้วก็ไม่ต้องมาผง ผมอะไร ฟังแล้วขนลุก เรียกนายกับฉันก็ได้ นี่นายอายุน้อยกว่าฉันสินะ” เค้าถาม

“ดูเหมือนจะใช่นะ”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ นายเรียกฉันว่าเสี่ยวฉายล่ะกัน ฉันจะเรียกนายว่าไท่อวี่ โอเคไหม”

“อื้ม!” เค้ายิ้มให้ผมก็เลยยิ้มตอบ

จากนั้นเราก็คุยเรื่องบทกัน

ผมต้องเล่นเป็นแฟนกับเค้า และต้องทำร้ายเค้าด้วย เป็นรักที่ค่อนข้างเศร้าเลยล่ะ ตอนที่ผมอ่านบท ผมรู้สึกสงสารทั้งคู่มาก พอมาคุยกับเค้า เค้าก็บอกว่า ในนิยายจบแฮปปี้นะ แล้วก็บอกว่า เดี๋ยวฉันเอานิยายมาให้นายวันหลังล่ะกัน เผื่อจะได้ทำความเข้าใจตัวละครมากขึ้น ผมก็โอเค

...นั่นคือครั้งแรกที่เราเจอกัน...

ติ้ง!

เสียงเตือนข้อความดังขึ้น เรียกให้สติผมกลับมาสู่ปัจจุบัน ผมหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน

[ฉันเสร็จแล้ว เราจะไปเจอกันที่ไหนดี ฉันอยู่ที่ XXXXX]

[นายไปห้าง xxx นะ เดี๋ยวฉันไปรับที่นั่น]

ผมกดส่งไป ก่อนจะรีบเก็บของ บอกลาทุกคน และออกจากกองถ่ายตรงไปยังห้างนั้นทันที ผมรอที่จะเจอเค้าไม่ไหวแล้ว

เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่ที่เรามีงานด้วยกันเมื่อเดือนก่อน เนื่องจากเหตุผลบางอย่างที่ผมไม่สามารถบอกพวกคุณได้

ผมขับรถไปจอดที่ลานจอดรถ ก่อนที่จะโทรบอกเค้าให้มาที่รถ

ทำไมต้องทำแบบนี้น่ะหรอ?

พวกคุณก็รู้ ว่าผมเป็นดารา และเค้าก็เป็นดารา เราทั้งคู่เป็นนักแสดงที่พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง และเหตุผลบางประการ ทำให้เราไม่สามารถออกสื่อร่วมกันได้ ดังนั้น ถ้ามีคนเจอผมอยู่กับเค้ามันอ่านจะเป็นเรื่องขึ้นมาอย่างแน่นอน

ผมรอสักพักก็เห็นคนตัวเล็กที่ผมอยากเจอเดินมาใกล้รถ ผมสตาร์ทรถเป็นสัญญาณว่า ผมอยู่ตรงนี้ เค้ายิ้ม แล้วก็เดินเข้ามา ก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วก็ขึ้นมานั่งข้างๆ ผมได้เจอเค้าแล้ว...

“นายจะพาฉันไปกินอะไรอ่ะ ปักกิ่งมีของน่ากินเยอะแยะเลย” เสี่ยวฉายพูดขึ้น

“ฉันจะพานายไปกินของที่อร่อยที่นายหาที่ไหนไม่ได้เลยล่ะ”ผมตอบพร้อมยิ้มให้

“โอเค ไปกันเลย”

เค้าพูดจบผมก็ออกรถทันที

....ในที่สุดผมก็ได้เจอเค้าแล้ว....

-- 
This message has been scanned for viruses and 
dangerous content by MailScanner, and is 
believed to be clean.