“โลกนี้เหมือนจะแคบเกินไปสำหรับฉันค่ะ”
ฉันยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหูอยู่รอมร่อ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอวแล้วเชิดจมูกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางอวดดีแบบนี้คงไม่มีใครจะต่อว่าฉันได้อีกแล้วกระมัง เบื้องหน้าของฉันเหล่าสื่อมวลชนต่างก็ตบแฟลชสว่างวาบเข้าใส่ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันเผลอหัวเราะ หึ! ออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าหากปาเกียวที่ว่าแน่เพราะซิวเข็มขัดแชมป์มวยโลกได้ถึงแปดรุ่นแล้วล่ะก็ ตัวฉันเองที่ซิวแชมป์คาราเต้ระดับโลกทั้งแบบประเภทฝ่ายหญิงและประเภทลูกผสมมาได้ถึงสามสมัยก็คงถือว่าทำผลงานได้ดีในระดับหนึ่ง
ปีที่แล้วฉันได้รับรางวัลแชมป์โลกการแข่งขันคาราเต้ลูกผสมสมัยที่สามมาหมาด ๆ ควบด้วยตำแหน่งแชมป์โลกหญิง K1 สมัยที่สองเข้าไปด้วย ฉายา ‘ยัยกอลิล่า’ ถึงจะฟังดูน่าโมโหไปบ้าง แต่ในโลกนี้ไม่มีคู่มือให้ฉันต่อกรด้วยเลยจริง ๆ นั่นแหละ ที่ฉันยืนยิ้มยิงฟันอยู่ตรงนี้ต่อหน้าสาธารณะชน ไม่ใช่รางวัลทั้งหมดทั้งมวลที่ว่ามาหรอกนะ เพราะรางวัลพวกนั้นฉันเก็บเข้ากรุตู้โชว์อันไร้ความหมายในห้องเก็บของในบ้านไปแล้ว แต่ที่เหล่าสื่อมวลชนกำลังตีแผ่ข่าวของฉัน เป็นเพราะนี่เป็นสมัยแรกซึ่งฉันก้าวขึ้นมาในตำแหน่งแชมป์โลกของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสาน หรือ MMA ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จัก
แอบคาดหวังลึก ๆ แล้วแท้ ๆ เชียวว่ามันคงจะทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาได้บ้าง แต่ MMA ก็ยังดูสิ้นหวังสำหรับฉัน ไม่มีใครแข็งแกร่งพอจะทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องเค้นฝีมือออกมาอย่างเต็มที่ได้เลย ถึงจะไม่ใช่คนประเภทชอบอวดอ้างอะไรแต่การแสดงท่าทางหยิ่ง ๆ จนคนเหม็นขี้หน้าแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน บางทีไอ้ท่าทางอวดดีแบบนี้อาจจะได้เจอคนเก่ง ๆ หรือคนที่หมั่นไส้มาขอท้าสู้เพราะมั่นใจว่าอาจจะโค่นฉันลงก็ได้
Guest
