ภายในถ้ำลึกลับใต้ธารา ถูกซ่อนบุหงาเก็บน้ำทิพย์เอาไว้ ที่ซ่อนมีเพียงนาคราชหนุ่มที่แสนหล่อเหลาและดุดันเท่านั้นที่รู้จักทางเข้าออก ดอกบัวอุ้มน้ำทิพย์ เอาไว้ใช้สำหรับเข้าพิธีสยมพรและแต่งตั้งราชา ในยามเข้าพิธีวิวาห์บ่าวสาวจะเอาไว้แลกเปลี่ยนดื่มกินในยามส่งตัวดังสัญญาสาบานว่า ทั้งสองจะเป็นสามีภรรยาตราบสิ้นชีวาหรือเลือดหมดกาย
แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ค้นหาเจ้าสาวกลับเป็นเจ้า แก้วกัลยามนุษย์น้อย ที่ถูกเงื้อมมือของโชคชะตาจับโยนลงมาที่ถ้ำของเขา ที่ได้ลิ้มรสดื่มกินน้ำทิพย์ดอกบัวแห่งเจ้าสาวในอนาคตของเขาจนหมดสิ้นทั้งที่ไม่น่ามีวาสนาจะจับต้องได้ แล้วก็จากไปโดยที่เขาไม่ได้เห็นหน้าค่าตา แม้ว่าเขาจะรักหรือไม่ได้รักเขาก็ต้องขึ้นจากบาดาลเพื่อตามหา
เพราะหากแม้นก่อนวันเพ็ญครั้งที่สามนางไม่ได้เสพสมกับเราร่างกายของนางก็จะถูกแผดเผาด้วยพิษของน้ำทิพย์กัดกร่อนจนม้อดไหม้และตาย ตัวนาคราชหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่า ตนกำลังตามมาเพื่อรับชายามนุษย์ไว้ตราบสิ้นอายุไข
“ในยามที่ฝ่ามือลูบไล้เค้นคลึงไปทั่วกาย ให้ความร้อนรุ่มเป็นไอระเหยกระจายไปทั่ว”
ในยามที่กายกำยำเรียบลื่นเกี่ยวพันโยกคลึงหนักหน่วง ริมปากน้อยอ้าเผยอหอบ ปล่อยกลุ่มควันพวยพุ่งออกมาดุจพูดคุยกันยามหนาว หมอกควันร้อนลอยรอบตัวห่อหุ้มสองกายเปลือยเปล่าที่กำลังโรมรัน โยกย้ำหนักหน่วง จนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากเสียงครวญคร่ำรัญจวนแผ่วออกมา
Guest
