...Mocha..ไม่หวาน..(จบแล้ว)

แก้วที่๑..Mocha 

งานกะดึก. 

เชื่อเถอะ. ไม่ใช่งานที่คนทุกคน อยากทำ หากมันไม่จำเป็นอะนะ ไงละ ก็คนเรามีชีวิตกลางวัน เวลาเเห่งการตื่นขึ้นมา 

เริ่มต้นวันใหม่ๆ ใช้ชีวิตเวลากลางวัน ตอนเย็นเป็นเรื่องของการเลิกเรียน เลิกทำงาน นัดกันไปทำการบ้าน 

กินบุพเฟ่หมูกระทะ นัดเที่ยว นั่งเมาอ้วกแตกให้เพื่อนแบกกลับ 

ชีวิตกลางวัน. ที่เหมือนปุถุชนทั่วไง. คึกคัก และมีชีวิต 

นั่น!!  ไม่ได้แปลว่า ผมไม่มีชีวิต สักหน่อย แค่ ผมเป็นจำพวกที่ มีชีวิตชีวาใน เวลากลางคืน  เท่านั้นเอง 

........................................................................................................................................................................................................ 

กลางคืนมัน ค่อนข้างสงบ การจราจรกลางๆ ส่วนอากาศ อย่างน้อย ก็เย็นกว่ากลางวัน และไม่วุ่นวายเหมือนตอนกลางวัน 

และน้องๆผม ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครลากกะนี้ได้สักคน 

เค...เข้าใจตรงกัน 

Mercury 

ดาวพุธ. ใช่นั่นแหละ คือความหมายชื่อร้านที่ผมทำงานอยู่ เนื่องจากเจ้านายค่อนข้าง ชอบไอ้ดาวสีส้มสองขั้วอารมณ์นั่นเอามากๆ แต่นะ มันคือคือร้านหาแฟแถวๆมหาลัย ที่พบเห็นได้ทั่วไป ป้ายร้านออกจะส้มจ๋าแต่ในร้าน เขียวกว่าป่าอเมซอนซะอีก 

ยังไงซะ เจ้านายเพื้ยนๆก็ให้งานผมทำ ในเวลาที่ผมมีชีวิตชีวาที่สุดของวันได้ 

'ติ้ง...ตี้ง' 

"เมอคิวรี่ยินดีต้อนรับครับ"   ลูกค้ารายแรกของกะ. 

ร้านยามค่ำคืน ต้องขอบคุณความอินดี้ของเจ้านาย ที่ปิดโซนเอาท์ดอร์ทั้งหมด เหลือเพียงพื้นที่ในร้านขนาด64ตร.ม. พื้นที่ขายที่คนเดียวก็เอาอยู่เหลือเเหล่ กับหนึ่งโต๊ะใหญ่ สามโต๊ะเล็ก และอีกสี่ที่นั่งหน้าเคาเตอร์ 

ที่ทุกที่นั่ง ล้วนมี "เจ้าประจำ"  จับจอง. ตามช่วงเวลา. 

และลูกค้า(ค่อนข้าง) ประจำรายนี้ ก็เช่นกัน เกือบทุกคืน ก่อนห้าทุ่ม โต๊ะตรงกันข้ามกับเคาเตอร์ 

และ 

"ม็อคค่า ไม่หวานครับ"