สาปอนาคิน- อิโร(แมน)ติกแฟนตาซี

ดึกสงัด

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องอันดังปลุกอนาคินตื่นจากนิทรา

----*-----

"พี่อนาคินช่วยด้วย พี่อนาคินอยู่ที่ไหนช่วยเรลล่าด้วย” ร่างน้อยร้องเรียกหาเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอหวาดกลัวเพียงใด

พรึบ!!!! ร่างบอบบางที่วิ่งมาจู่ๆก็ล้มพรึบลงบนพื้นหญ้าไม่ไกลจากตัวชายหนุ่มนัก

“อย่า อย่าเข้ามานะ อย่า อย่า……………….”สาวน้อยทำท่าเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง เธอกระถดถอยหลังไปเรื่อยก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงแล้วแน่นิ่งไป

อนาคินพุ่งตัวมุ่งตรงจะไปหาน้องน้อยทันที ช่วงขายาวๆวิ่งออกไปสุดแรงที่มีอยู่ แต่ เขาก็ไปได้ไม่ไกล ร่างสูงใหญ่ก็ทรุดฮวบลงกับพื้นไม่ต่างกัน

----*----

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องของอิสตรีดังขึ้นในช่วงเวลากลางดึก ท่ามกลางความเงียบสงัดปราศจากเสียงใดๆ แม้กระทั้งเสียงลมพัดแผ่วหรือแม้แต่เสียงใบไม้ไหวก็ไม่มี เสียงร้องอย่างหวาดกลัวนั้นดังมาจากชั้นบนสุดของตึกแดงเก่าหลังหนึ่ง ที่หลบซ่อนตัวท่ามกลางหมู่แมกไม้ห่างจากตึกใหญ่ที่เป็นตัวคฤหาสน์ในระยะที่มากพอที่จะทำให้ผู้คนที่อยู่ตึกใหญ่ได้ยินเพียงเสียงแผ่วๆเท่านั้น แต่ถึงจะแผ่วเบาเพียงใดมันก็ยังสร้างความรู้สึกสะพรึงได้ไม่น้อยเลย

ค่ำคืนนี้ก็เหมือนเช่นทุกคืน ที่ทุกคนที่ตึกใหญ่เข้านอนด้วยอาการหวาดผวา เหล่าสาวใช้ของคฤหาสน์ต่างมีอาการหวาดหวั่นตามๆกัน บ้างหลบมุมจับกลุ่มนอนกอดกันตัวสั่น บ้างคลุมโปงหลบซ่อนตัวใต้ผืนผ้าห่ม พวกหล่อนทั้งหลายเข้านอนด้วยความรู้สึกแบบนี้ทุกค่ำคืน แต่มันคงจะไม่เท่าหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงงกรีดร้องนั้นหรอก

“อย่า!! ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย”