"พี่ขวัญ!!"เสียงเล็กตะโกนเรียกหาเด็กหนุ่มอีกคนที่อายุห่างกันราวเจ็ดปีก่อนจะวิ่งเข้าไปหา
"มาไงเนี้ยหมูตอน"เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับเด็กหญิงที่ร่างอวบตามวัยกำลังโตวิ่งมาหาในสภาพหัวฟู่มีเศษใบไม้เล็กน้อยที่ติดตามเส้นผม
"พี่ขวัญเรียกงี้อีกแล้วมีชื่อก็เรียกชื่อสิ"เด็กหญิงวัยอนุบาลสามย่นจมูกทั้นทีที่ถูกล้อเด็กหนุ่มหัวเราะแล้วขยี้ผมของเด็กหญิง
"อ่าๆแล้วมาไงเนี้ยน้ามิกับน้าวัดไปไหน"เด็กหนุ่มถามหาพ่อแม่ของเด็กหญิงตรงหน้า
"พ่อกับแม่ก็ไปทำงานอะดิให้หนูมาเล่นกับพวกพี่แล้วพี่ขวัญกับพี่อุ้ยทำไรกันอ่ะ"เด็กหญิงหันไปมองผู้ชายอีกคนที่อายุคราวเดียวกับจอมขวัญที่พูกเชือกกับไม้ให้เป็นโค้งๆ"พี่มะปรางไปไหนอะพี่ขวัญ"เด็กหญิงถามหาอีกคน
"มะปรางไม่เล่นด้วยดูหนังอยู่ในบ้าน"เด็กหนุ่มตอบ"เล่นป่าวสร้างฐานลับกัน"เด็กหนุ่มชี้ไปในโพล่งป่าที่เข้าไปเล่นกันเป็นประจำ
"เอาดิพี่ขวัญ"เด็กหญิงตอบรับแล้วเดินไปช่วยเด็กหนุ่มอีกคนจับไม้
"พี่ขวัญๆๆๆ"เด็กหญิงเรียกจอมขวัญพรางกระตุ้กชายเสื้อให้ดูนกตัวใหญ่ที่เด็กน้อยไม่เคยเห็นมาก่อน"นกอะไรอ่ะพี่ขวัญ"เด็กหญิงถามเด็กหนุ่มยิ้มพรางคิดแผลงๆที่จะแกล้งเด็กหญิงที่อายุน้อยกว่าตามประสาเด็กขี้เล่น
"นกยักษ์มันชอบกินเด็กอ้วนนั้นๆมันมองมาแล้วไม่อยู่หนีๆ"แล้วจอมขวัญก็วิ่งออกไปโดยไม่รอให้เด็กหญิงตามมาด้วยเขาจงใจปล่อยเธอไว้ตรงนั้นเพราะว่าเด็กหญิงต้องวิ่งตามออกมาแน่แต่แล้วก็ไร้วี้แววของเด็กหญิงแล้วอาการเป็นห่วงเด็กหญิงก็เกิดขึ้นเมื่อเสียงหวีดร้องลั่นดังออกมาในป่าจอมขวัญรีบวิ่งเข้าไปตามทางที่คุ้นเคยเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงยังคงดังอยู่เสียงค่อยชัดขึ้นเมื่อเขาวิ่งเข้าไปใกล้แล้วภาพที่เห็ตรงหน้าคือเด็กหญิงนอนล้มอยู่บนพื้นและมีท่อนไม้ขนาดเท่าแขนทับอยู่ที่ข้อเท้าของเธอเด็กหญิงสะอื้นไห้อยู่บนพื้นดินจอมขวัญถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเขานึกว่าจะทำให้น้องตกอยู่ในอันตรายเขาเดินไปหาเด็กหญิงที่นอนอยู่บนพื้นเขาเข้ายกไม้ออกแล้วย่อตัวลงตรงหน้าเด็กหญิงมีแต่ครามหน้าตาและแผลที่หัวเข่าเลือดค่อยซึ่มออกมาเล็กน้อย
"วิ่งไงให้ล้มเนี้ยเพราะอ้วนตุต้ะเนี้ยแหละถึงได้ช้า"จอมขวัญไม่วายหยอกล้อเด็กหญิงเบะปากร้องไห้เอผลักจอมขวัญล้มลงกับพื้นแล้ววิ่งออกจากป่าไปจอมขวัญหัวเราะแล้วค่อยวิ่งออกจากป่า
"ไอ้ขวัญ!!!!พ่อเรียก!"เสียงของมะปรางน้องสาวของจอมขวัญวิ่งออกมาตรงหน้าบ้านแล้วตะโกนเรียก
"เออๆ!!เดี๋ยวไป"จอมขวัญตะโกนกลับแล้วปัดเศษขี้ดินออกจากกางเกงๆเขาเดินเข้าบ้านเห็นพ่อนั่งอยู่ข้างๆมีเด็กหญิงกำลังร้องไห้อยู่
"เราเป็นพี่ทำไมทำน้องร้องไห้อย่างนี้"พูดเสร็จพ่อของจอมขวัญก็หยิบไม้เรียวขึ้นมาจากที่ซ่อน
"ผมไม่ได้ทำน่ะพ่อ"เด็กหนุ่มแย้งขึ้น
"มิ้วบอกลุงสิว่าใครทำ"พ่อของจอมขวัญหันไปถามเด็กน้อยที่สะอื้นอยู่ในลำคอ
"พะ..พี่อึกก..พี่ขะ..พี่ขวัญฮึกๆอึ้กก..พี่ขวัญฮึกๆทะ..ทำ..ทำหนู..ฮึกๆ..ฮือๆพี่ขวัญทิ้งหนู..หนู...ไว้.อึกๆ..ในป่าฮึกๆ"เด็กหญิงพูดไปสะอื้นไปตาแดงก่ำยิ่งทำให้ดูหน้าสงสารมากขึ้นไปอีก
"ขวัญมาให้ตีดีๆ"พ่อของจอมขวัญลุกขึ้นถือไม้จอมขวัญรู้สึกกลัวจึงวิ่งหนีพ่อตนพ่อของจอมขวัญก็วิ่งไล่ตีเป็นภาพที่แล้วตลกขบขันของคนงานต่างส่ายพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า'จอมขวัญโดนตีอีกแล้ว'หลังจากที่เด็กหญิงร้องไห้จนพอก็ไปหาแม่ในโรงงานเพราะเริ่มเหนี่ยวตัวและง่วงนอน
"แม่"เด็กหญิงโผล่หัวไปตรงล็อกที่ทำงานของแม่ที่กำลังอ็อกพระอยู่ผู้เป็นแม่เงยหน้าขึ้นมามอง
"เข้ามาทำไมเดี๋ยวคัน"แม่บอกกับเด็กหญิง
"หนูอยากนอน"เด็กหญิงห้าวแล้วเริ่มเกาที่แขนกับคอเพราะเกิดอาการแพ้ขี้ทองแม่ของเด็กหญิงเห็นว่าลูกของตนเริ่มเกาเพราะอาการแพ้ก็ลุกขึ้นพาลูกเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำของโรงงานพออาบน้ำเสร็จก็ถูกให้ขึ้นไปนอนที่บ้านลุงหมีพอของจอมขวัญเด็กหญิงเดินออกจากโรงงานแล้วเข้าไปในส่วนที่เป็นบริเวณบ้านเธอนอนลงบนโต๊ะไม้ยาวแล้วค่อยๆหลับลงอีกด้านหนึ่งของจอมขวัญที่เล่นเกมอยู่ในห้องเพราะโกรธที่มิ้วไปฟ้องพ่อตนจึงทำให้เขาโดนพ่อตีพอผ่านไปซักพักจอมขวัญเริ่มเบื่อจึงออกไปเด็กหญิงที่ตนแกล้งจนร้องไปตอนสายเพื่อพากันไปเล่นเขาเดินตรงไปที่โรงงานแล้วเดินไปหาแม่ของเด็กหญิง
"น้ามิ"เด็กหนุ่มเรียก
"ว่าไงจอมขวัญ"เธอหยุดทำงานแล้วหั่นมาตอบลูกเจ้าของโรงงานอย่างจอมขวัญ
"น้องไปไหนอะน๊า"เด็กหนุ่มถามหาเป้าหมายของตนกับแม่ของเธอ
"มิ้วไปนอนกลางวันแล้วลองหาดูเดี๋ยวก็เจอ"แม่ของเด็กสาวบอกก่อนจะหั่นไปทำงานของตนเด็กหนุ่นเดินออกจากโรงงานแล้วเดินไปตามซอกตามทีที่นอนได้แล้วก็เห็นเด็กหญิงหลับอยู่บนโต๊ะเขามองเด็กหญิงที่ผิวขาวเหมื่อนน้ำนมไล่ไปตามตัวจนถึงหัวเข่าของเด็กหญิงที่มีรอยแผลหกล้มเมื่อเช้าผมที่ยาวประบ่ากระจายตัวไปตามหมอนใบหน้าของเด็กที่หลับสนิทพร้อมแป้งข้าวที่ทาทั่วใบหน้ามันทำให้เขารู้สึกอยากจะเข้าไปสูบกลิ่นห้อมของแป้งที่ติดตัวของเด็กหญิงเสียนี้กไร
Guest
