เบื่อจะเมะ..ขอเคะได้ไหม??

บทนำ

ถ้าจะให้พูดถึงตัวเอง ผมขอนิยามคำว่า 'รูปหล่อ พ่อรวย เจ้าชายเจ้าสำราญแห่งโลกยุคปัจจุบัน' ผมไม่ต้องทำอะไรเลยก็ยังมีเงินใช้เล่นได้ทั้งชาติอย่างไม่หมดง่ายๆ เพราะการลงทุนที่ยังยืนของพ่อผม

ใครจะรู้ว่าเด็กชายระฟ้าที่แสนจะน่ารักในวัยเด็กจะเติบใหญ่มาเป็นไอ้ฟ้าที่แสนจะเสเพลของพ่อในวันนี้ ถ้าพ่อรู้ล่วงหน้า พ่อคงฝังผมพร้อมกับวันที่แม่เสียแน่ๆ

"ไอ้ลูกเวร แกต้องให้ฉันตามล้างตามเช็ดเรื่องที่แกพาเด็กตาแป๋วตาโตของแกไปตบตีกันตามที่ต่างๆ ไปถึงไหน เมื่อไหร่จะโตสักที?"

"โธ่พ่อ... ก็ใครจะไปรู้ว่าพาเด็กไปกินชาบูแล้วเด็กอีกคนจะตามมาคว่ำหมอชาบูใส่กันล่ะครับ" บอกตามตรงว่าผมเองยังตกใจไม่หายเลย

"ฉันไม่สนใจ ตั้งแต่วันนี้แกต้องเข้าบริษัทแล้วเริ่มงานทันที ห้ามหนี ห้ามชิ่ง ห้ามตาย"

"พ่อ!!!!" ผมตั้งใจจะเดินหนีแบบทุกครั้ง แต่นี่ครั้งแรกเลยครับที่พ่อถีบก้นจนผมกระเด็นไปไกล

"ถ้าขัดคำสั่ง ฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก"

ได้ข่าวว่าพ่อมีผมเป็นลูกคนเดียวนะงานนี้

ก็ทำได้แค่ก้มหน้ารับชะตากรรมแหล่ะครับ

“ครับพ่อ” อย่าหาว่าคนหล่อไม่กล้า คนหล่อแค่รักพ่อมากเท่านั้นเอง

ก็นั่นแหล่ะครับที่มาของเรื่องราวต่างๆ ต่อจากนี้ ผิดที่พ่อเลยนะที่มาบังคับผมให้เข้าบริษัท ผิดที่พ่อเลยนะที่พยายามให้ผมอยู่กับเขาตลอดเวลา ผิดที่พ่อเลยนะที่พาผมมาเจอคนที่ทำให้ผมอยากได้จนตัวสั่น เป็นไงเป็นกันต่อให้ต้องเอาตัวเข้าแลกก็ยอม

“ระฟ้าจะเอาซะอย่าง!!”

ปล.

นิยายแต่ละตอนอาจไม่ยาวนัก แต่จะพยายามให้ไม่สั้นจนเกินไปนะครับผม