อันหลุมพรางอเวจีแห่งรัก
เมื่อเผลอไผลล่วงล้ำเข้าไปแล้ว
ยากนักถอนตัว
เพราะมันคือ...
"อเวจีเสน่หา"
เกริ่นนำ
“ไวน์ขาวไว้ดื่มคู่กับปลา ไวน์แดงสำหรับเนื้อ งั้นฉันชักอยากจะรู้เสียแล้วสิ ว่าเนื้อชายชู้อย่างนายมันจะน่าลิ้มลองซักแค่ไหน”
ดวงตาเย็นเยียบแข็งกร้าวดุดันดุจพญาราชสีห์โชนแสงโรจน์จ้องเขม็งร่างสั่นสะท้านอย่างลูกกวางน้อยในอาณัติ ไวน์แดงชั้นดีในแก้วถูกราดช้าๆลงบนเรือนร่างเปลือยเปล่า ดวงตาคู่สวยดุจนัยน์ตากวางเบิกโพลง เย็นเยียบไปทั่วร่างอย่างซ่อนอาการตื่นตระหนกไว้ไม่อยู่เมื่อรับรู้ถึงภัยคุกคามที่กำลังจะเกิดขึ้น...
“ฮึก ที่คุณมากล่าวหาผมแบบนี้ ไม่ใช่ว่าตัวคุณเองหรอกหรือที่ไร้น้ำยาน่ะ”
“ปากดี! ฉันไร้น้ำยาหรือเปล่า แล้วนายจะได้รู้ หึหึ...”
ร่างบางบอบช้ำไปทั้งตัว หลังผ่านสมรภูมิดิบรองรับอารมณ์แค้นของเขาจนสาแก่ใจ ชายหนุ่มค่อยๆหย่อนปลายเท้าแตะพื้น เพียงแต่ขยับเท่านั้นความเจ็บร้าวก็แล่นปลาบทั่วแนวกระดูกสันหลังจนทรุดฮวบ ร่างกายร้าวทั้งสารพางค์ราวกับถูกไม้แข็งทุบละเอียดทั้งตัว ความรู้สึกหน่วงที่ข้อเท้าทำให้ก้มดูก่อนจะอึ้ง
...โซ่…
“นี่ถึงกับล่ามกันไว้เชียวหรือ” เขาพึมพำกับตัวเอง ภาพใบหน้าคมดุดันของอสูรในร่างเทพบุตรรูปงามผุดขึ้นในความคิด ชายหนุ่มหลับตาลงทอดถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงคลื่นลมทะเลซัดสาดอยู่เบื้องหน้า ท้องฟ้าสดใสชวนให้ออกไปโลดแล่น แต่เขาในสภาพนี้ไม่ต่างอะไรกับนกน้อยในกรง มองเห็นท้องฟ้าตรงหน้าแต่ไม่สามารถจะโบยบินขึ้นไปสู่อ้อมกอดสีฟ้านั้น
...เมื่อไหร่การลงทัณฑ์นี้จะสิ้นสุดลง หรือมันต้องแลกด้วยอิสรภาพของเขา...ทั้งชีวิต...
...ถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณ
บางที...เรื่องทั้งหมดมันคงจะไม่เกิดขึ้น...
คำเตือน
-นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย (Yaoi) นะคะ ลองอ่านได้ ไม่ชอบก็กดออก
-เนื้อหาในเรื่องบางตอนเป็นอิโรติก ไม่เหมาะกับเยาวชนอายุต่ำกว่า18
-ภาษาที่ใช้อาจมีความไม่สุภาพบ้างนะคะ
- ชื่อบุคคลและสถานที่ในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมุติ ผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาพาดพิงบุคคลหรือสถานที่ใด
ติดตามการอัพเดตนิยายได้ที่นี่ค่ะ
Guest
