บทนำ
นี่ฉันมาถึงจุดจุดนี้ได้ยังไงกันหรือนี่....
จุดที่กำลังโดนเข้าใจผิดอย่างหนักเลยน่ะสิ T_T ทำไมคนสวยๆอย่างน้ำตาล (มั่นหน้าตั้งแต่เริ่มเลยนะยะ) ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยยยย ทำม๊ายทำมาย T^T
“เห้ย โจรมันหายไปไหนเนี่ย”
“หัวหน้าครับ เราลองไปหาทางนู้นกันดีกว่ามั้ยครับ”
“โอเค ไปดูทางนู้นนน”
โอ้โห -_- ไอ้หัวหน้านี่เชื่อคนง่ายเนอะ (แต่ก็ยังดีแหละว้า) ตามจริงมันต้องแบบว่า ‘ไม่เอา ลองหาตรงนี้ก่อน’ หรือไม่ก็ ‘งั้นฉันจะหาตรงนี้ แกไปหาตรงนู้น’ อะไรประมาณนี้ไม่ใช่เรอะ แต่ก็ไปได้ซะทีนะ รู้ป่ะว่าอยู่ในโรงรถนี่มันอึดอัดแถมยังต้องมาอยู่เบียดๆกับอีตามะนุงมะตุ้งอะไรนี่อีก =^= เป็นคู่หูใหม่ของฉันแท้ๆ แต่กลับไม่รูอะไรเลยเนี่ยนะ เฮอะ เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ
“คุณอมยิ้มครับพวกเค้าคงจะไปกันหมดแล้ว เราออกไปกันเถอะครับ”
บางคนอาจจะสงสัยสินะคะว่าทำไมมะตุ้งถึงเรียกฉันว่าอมยิ้ม ก็เพราะว่าอมยิ้มเป็นชื่อรหัสของฉันน่ะสิ ส่วนคู่หูของฉันไม่ต้องมีชื่อรหัสก็ได้เพราะส่วนมากจะได้รับบทเป็นคนรับใช้ หรือไม่ก็บอดี้การ์ดอะไรพวกนั้นน่ะ
“นายก็เปิดประตูสิ นายอยู่ใกล้อ่ะ”
“อ่า จริงด้วยครับ ขอโทษที แหะๆ^^’”
แห่ะบ้านแกสิยะ!! ฉันเกือบจะไม่มีอากาศหายใจก็เพราะแกนะ รู้ไว้ซะด้วยไอ้ตุ้ง!(เรียกมันสั้นๆอย่างนี้แหละ ง่ายดี) แถมในนี้หยากเยื่อหยากไย่เต็มไปหมด ผมสวยๆของฉันที่อุตส่าห์เก็บม้วนใส่หมวกเป็นอย่างดี ตอนนี้กลายเป็นก้อนขี้หมาไปแล้วจ้า T_T
“ผมว่าเดี๋ยวเราเรียกแท็กซี่กลับกันดีกว่านะครับ ถ้าเรากลับกันเองคงจะไม่ปลอดภัยเท่าไรอ่ะ”
ก็แหงล่ะสิยะ แกเป็นคนทำแผนแตกแถมโดนเข้าใจผิดอีกต่างหาก นี่แกเป็นคู่สายลับหรือคู่หูสายไม่ลับเลยสักนิดกันแน่ฟระ -..-
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ฉันว่าถ้าเราให้รถของสำนักงานมารับมันจะไม่ดีกว่าหรอ”
“แต่ผมว่าถ้าเราอยู่ตรงนี้นานกว่านี้อาจจะโดนพวกนั้นเจอเอาได้นะครับ”(จะอยู่ตรงนี้นานกว่านี้ จะได้มั้ย 555มันใช่มั้ยเนี่ย!!!)
เออ...จริงด้วย แกนี่ก็มีความคิดดีๆกับเค้าด้วยเหมือนกันนะเนี่ย
“งั้นก็แล้วแต่นายเลยนะ ระวังรถชนล่ะ”
“ครับ ไม่ต้องห่วง ^^”
เขาเดินไปประมาณ 1-2 นาทีก็เดินกลับมา
“เราไปกันเถอะครับ รถมาแล้ว”
“อือ”
ฉันเดินตามเขาไปหารถแท็กซี่ เราขึ้นไปบนรถพร้อมกับบอกสถานที่กับคนขับเรียบร้อย อีกประมาณสิบห้านาทีน่าจะถึง
สำนักงานนักสืบของเราเป็นสำนักงานขนาดเล็กและลับ สืบอะไรอย่างลับๆ (แต่อย่าคิดลึก>//<) ถ้าพูดตรงๆก็คือ เผือกเรื่องชาวบ้านอ่ะจ้า ส่วนฉัน ซึ่งเป็นหน้าเป็นตาของที่นี่จะต้องคอยสืบเรื่องใหญ่ๆ(ระดับชาติ) กับคนใหญ่ๆ (ระดับประเทศ) ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ไหนจะต้องปลอมตัว ใส่วิก ใส่แว่น ใส่หมวกให้มันพะรุงพะรังอีก คนสวยก็เหนื่อยเป็นนะยะ -^-
สำนักงาน Detective Company
เฮ้อออ สุดท้ายก็ถึงซักที ดีนะเนี่ยที่สถานที่ที่เราไปสืบมันอยู่ไม่ไกลมาก ไม่งั้นบั้นท้ายฉันคงระบมแน่ๆ นั่งอยู่ในโรงรถเป็นชาติเลย ปวดตูดจะแย่ -^-
“นี่คุณตุ้ง คุณจะทำเสียเรื่องทำไมกัน?”
เสียงผู้จัดการนี่นา สงสัยไอ้ตุ้งคงโดนดุหนักเลยนะนั่นน่ะ อย่างนี้มันต้องเผือกกันหน่อยละค่ะพี่น้อง ยิ้ยิ้ ^^
“เอ่อผมขอโทษครับ ไม่คิดว่าจะสร้างความเสียหายมากมายขนาดนี้”
“ไม่คิดหรอ...ไม่คิดหรอ?! คุณรู้มั้ยว่าผมลงแรงลงทุนกับงานนี้เท่าไร ตั้งเกือบห้าแสน แล้วดูที่คุณทำสิ!!”
ห้ะ ?!! ตั้งห้าแสน O_o นี่ลงทุนขายที่นาเพื่อมาทำงานนี้เลยรึเปล่าคะเนี่ย มากกว่าเงินเดือนของฉันทั้งปีซะอีก -..- สงสารแกว่ะตุ้ง ไม่น่าหาเรื่องมาให้ตัวเองเล้ยยย
“ผม...ขอโทษจริงๆครับ”
“ไอ้เรื่องนี้ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณมากหรอกนะ”
หรา -..- แล้วเมื่อกี๊เรียกว่าไรอ่ะ ลมหายใจเรอะ? หรือเป็นแค่ความคิดแต่มีเสียง?
“...”
“แต่ผมว่าคุณทำเกินไป สำหรับคนที่ยังใหม่อยู่น่ะ ไม่น่าจะทำถึงขนาดนี้ เพราะฉะนั้น ผมจะขอปลดคุณออกจากตำแหน่งคู่หูของคุณ ณริตานะครับคุณตุ้ง”
เอ๊ะเดี๋ยวนะ ทำไมเรียกชื่อจริงฉันแต่เรียกชื่อเล่นไอ้ตุ้งล่ะ มันฟังแปลกๆนะ ว่ามะ =^=
“อ๊ะ แล้วผมจะไปทำอะไรล่ะครับคุณวิชัย” ไอ้ตุ้งทำหน้าอ้อนวอนเต็มที่เลยอ่ะ น่าสงสารจุง U_U แต่ฉันว่ามันก็สมควรแล้วล่ะ (ตกลงอารมณ์ไหนกันแน่ยะ?) คุณวิชัยคงจะไม่เอาเขามาทำงานใหญ่ๆอีกแล้วล่ะมั้ง “ผมไม่รู้จะไปทำอะไรเลยอ่ะครับ”
“คุณก็ไปเป็นพนักงานทั่วไปสิ เงินเดือนไม่ต่ำกว่าสองพันไม่สูงกว่าสามพันห้าคุณพอจะรับไหวมั้ย ?”
โอ้โหเงินเดือนต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากอ่ะเธอ พนักงานพวกนั้นอยู่กันไปได้ยังไงเนี่ย -0-
“คงจะไม่ไหวอ่ะครับ T_T”
“งั้นลองไปเป็นคนขับรถมั้ยล่ะ เงินเดือนก็ค่อนข้างดีอยู่นะ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามสภาพการทำงานของบุคคล”
“งั้นก็โอเคครับ”
อะไรฟระ จบละ หุ่ย =3= ไปหน้าล็อบบี้ดีฝ่า เซ็ง!
“อ้าว คุณณริตา มาตั้งแต่เมื่อไรครับเนี่ย ^^”
มาตั้งแต่ไอ้ตุ้งโดนด่าช็อตแรกอ้ะค้ะ -^- เฮ้ยไม่ได้ๆ ต้องทำเนียนๆ ไม่รู้ไม่ชี้สิถึงจิโอเค
“เอ่อ... เพิ่งมาเมื่อกี๊น่ะค่ะ แห่ะๆ ^^’ ”
“อ่อครับ ผมต้องขอโทษคุณณริตาด้วยนะครับที่ชอบหาคู่หูแปลกๆมาให้อยู่เรื่อย”
“อ่า ไม่เป็นไรคะหาใหม่ก็ได้นี่เนอะ ^o^”
“แต่ว่ามันก็นานเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อ้อ แล้วระหว่างนี้ฉันขอไม่รับงานอะไรเลยนะคะ ฉันเหนื่อย”
“ครับๆ อ๊ะ เกือบลืมเลย คุณณริตาครับ ผมขออณุญาติถามเกี่ยวกับคดีที่คุณเพิ่งจะไปสืบหน่อยนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
บ้าน 18.30 น.
กว่าคุณวิชัยจะเค้นถามฉันเกี่ยวกับคดีได้นี่มันก็นานเหมือนกันนะเนี่ย ปาไปชั่วโมงกว่าๆแน่ะ คุณวิชัยเป็นหัวหน้าฝ่ายสืบ เค้าก็เลยต้องใส่ใจนักสืบอย่างพวกฉันเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคู่หูยิ่งต้องเลือกมาอย่างดี แต่ก็อย่างว่าแหละ คนที่สำนักงานก็ใช่ว่าจะมีคนดีเยี่ยมพรีเมี่ยมเรียกพ่อนะ แต่ละคนก็เก่งแต่เรื่องงานพิมพ์ งานสอดส่องทางกล้องวงจรปิด อะไรประมาณนี้ล่ะนะ ถ้าให้มาเป็นอย่างฉันพวกนั้นก็คงจะเกร็งตายอ่ะ ฮ่าๆ
“อ้าวตาล ทำไมเพิ่งกลับล่ะแม่นั่งรอนานมากจนกินข้าวหมดไปสองจานแล้วเนี่ย”
อ่าวเฮ้ย พอเข้าบ้านมาปุ๊บก็โดนแม่เรียกถามเลยง่ะ -*-(อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า555อีกเพลง)
“พอดีว่าเกิดข้อผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยอ่ะค่ะ คุณวิชัยก็เลยเรียกถามยาวไปนิด ^^”
“นิดหน่อยอะไรกัน ! นี่มันเกินเวลาเลิกงานมาตั้งเท่าไรแล้ว แล้วใครเป็นคนทำผิดล่ะเนี่ย?”
“คู่หูใหม่หนูค่ะแม่ ไม่มีอะไรมากหรอกแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“งั้นก็แล้วไป ต่อไปนี้ถ้าจะกลับช้าก็โทรบอกแม่บ้างนะ แม่เป็นห่วง”
“ค่ะแม่ แล้ว..ตาหวานล่ะคะแม่ ป่านนี้ยังไม่กลับอีกหรอ?”
“อ๋อ เห็นบอกว่าวันนี้จะไปทำงานบ้านเพื่อนน่ะ โปรเจกต์ใหญ่ซะด้วย แม่ว่ากลับพรุ่งนี้ซะล่ะมั้ง”
“อ่าค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปนอนก่อนนะคะ”
ตาหวาน เป็นน้องสาวคนละพ่อคนละแม่กับฉัน แต่เกิดอุบัติเหตุขึ้น ทำให้เธอต้องเสียพ่อและแม่ไป เธอไม่มีแม้แต่ญาติ แม่ของฉันไปพบเธอนั่งร้องไห้อยู่บนถนน เธอน่าสงสารมาก ถามชื่อก็ไม่ตอบ ตอนนั้นฉันอยู่ อ.3 ส่วนยัยนั่นอายุเพิ่งได้ 3 ปี (เด็กมว๊ากกก) แม่บอกว่าตอนนั้นยัยนั่นถือ ใบสูติบัตร ฯลฯ และอีกมือนึงก็ถือซองอะไรสักอย่าง พอแม่ฉันเปิดดูก็พบว่ามันเป็นเงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาท แม่คาดว่าคงจะเป็นค่าเลื้ยงดูเด็กคนนี้ แต่แม่ฉันไม่สนใจเงินนั่นหรอกนะ แม่ฉันก็เลยเก็บยัยนั่นมาเลี้ยง และตั้งชื่อใหม่ว่าตาหวาน มันจะได้เข้ากับฉัน แม่รักยัยนั่นเหมือนลูกแท้ๆ และสำหรับฉัน ถึงแม้จะโดนแม่ดุเรื่องยัยตาหวานอยู่บ่อยๆ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกเกลียดยัยนั่นเลยสักนิด ฉันรักยัยนั่นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของฉันเลยแหละ
เอาล่ะ แม่ก็ไปนอนละ รีบไปดูซีรีส์ดีกว่า คอยดูนะวันนี้จะดูให้สะใจไปเลย ฮุฮิ ^o^
ตี๊ดิ่ง~
เอ๊ะ?! เสียงไลน์นี่นา ใครไลน์มาเนี่ย คนกำลังฟิน -*-
คุณวิชัย นิรัตนคุณ ส่งข้อความ...
อ่าว คุณวิชัยนี่เอง มีเรื่องอะไรอีกเนี่ย
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : คุณณริตาครับ ผมหาคู่หูใหม่ให้คุณได้แล้วนะครับ
หืม!!! อะไรนะ O_o ร..เร็วมาก เร็วโคตรอะ เร็วกว่าฟาสต์แอนด์เดอะซีเรียล ภาค 7 ที่เพิ่งจะออกไปหมาดๆนี่อีกนะ นี่คุณวิชัยไปหามาจากไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าไปเอามาจากถังขยะอ่ะ -0-
ว่าแล้วก็ถามสิคะ รอรัย -*-
~◊ NamtanN ◊~ : เอ่อ..คุณวิชัยคะ ทำไมวันนี้คุณวิชัยหาคู่หูใหม่ให้ฉันเร็วจังเลยคะ?
ฉันรีบพิมพ์ไปถามคุณวิชัยอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ (เวอร์ไปละเธอ) ประมาณห้านาที คุณวิชัยถึงจะตอบ
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : พอดีลูกชายของเพื่อนผมอยากเป็นนักสืบน่ะครับ ก็เลยรับมาเร็วไปนิดน่ะครับ
ไม่นิดแล้วมั้ง -_- ปกติหาเป็นวัน นี่ยังไม่ถึงสามชั่วโมงเลยด้วยซ้ำอ่ะ (แต่ก็เกือบๆแฮะ =_=’) ไหนบอกว่านานไง แล้วซีรีส์ฉันล่ะ แล้วซีรีส์เกาหลีฉันล่า ToT
~◊ NamtanN ◊~ : อ่อค่ะ แล้วเค้าเริ่มงานได้เมื่อไรหรอคะ?
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : ดูจากหน่วยก้านแล้ว... น่าจะเป็นมะรืนนี้น่ะครับ
ห้ะ มะรืนนี้เลยเรอะ =[]= ไวไปป้ะ! แต่ก็นะ... นักสืบอย่างฉันพักหนึ่งวันก็เท่ากับได้พักเป็นเดือน เท่านี้มันคงจะดีที่สุดแล้วล่ะ U_U
~◊ NamtanN ◊~ : ค่ะๆ ขอบคุณนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : ครับ ราตรีสวัสดิ์
พอบอกลาคุณวิชัยเสร็จสรรพ ฉันก็รีบกดปิดมือถือ แล้วหยิบตุ๊กตาหมีตัวน้อยที่คุณพ่อของฉันซึ่งเสียไปแล้วเป็นคนซื้อให้ในวันเกิด
“นี่ ข้าวโพด แกว่าฉันจะต้องทำงานหนักแค่ไหนถึงจะสบายซักที ?”
“...”
ข้าวโพดไม่ตอบ มันเพียงแต่ยิ้มให้เพื่อเป็นกำลังใจ น้ำใสๆ ค่อยๆไหลออกจากตาฉัน... พอเห็นหมีน้อยตัวนี้ทีไร ฉันก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้ พ่อที่เคยใส่รองเท้าให้ฉัน พ่อที่เคยยิ้มให้ พ่อที่เคยเป็นทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วล่ะ...
ฉันค่อยๆยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง แล้วกลับไปพูดกับข้าวโพดต่อ
“ข้าวโพด แก..คิดถึงพ่อบ้างมั้ย?”
“...”
“ฉันรู้นะ ว่าแกคืดถึงพ่อน่ะ”
“...”
นี่ยัยน้ำตาลแกบ้ารึเปล่าเนี่ย คุยกับตุ๊กตาหมีอยู่ได้น่ะ! เฮ้อ.. ฉันว่าฉันไปอาบน้ำนอนดีกว่า ไม่มีอารมณ์ดูซีรีส์ละ
ตี๊ดิ่ง~
เอ๊ะ ใครไลน์มาอีกล่ะเนี่ย
คุณวิชัย นิรัตนคุณ ส่งข้อความ…
คุณวิชัยอีกแล้วเรอะ มีอะไรอีกเนี่ย
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : คุณณริตาครับ คุณณริตาเตรียมเก็บกระเป๋าเลยนะครับ
เห? เก็บกระเป๋าหรอ อะไรกันน่ะ -0-
~◊ NamtanN ◊~ : ทำไมหรอคะ?
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : วันมะรืนคุณมีภารกิจใหญที่หมู่บ้านสามล้อ กทม.น่ะครับ
ห้ะ ? หมู่บ้านสามล้อเรอะ -0- มิยักกะรู้ว่ามีสถานที่ที่ชื่อแบบนี้อยู่บนโลกด้วยอ่ะ
~◊ NamtanN ◊~ : อ๋อค่ะ ขอบคุณค่ะ
คุณวิชัย นิรัตนคุณ : อย่างอื่นไว้เดี๋ยวผมอธิบายทีหลังนะครับ ผมขอตัวก่อน ราตรีฯ ครับ
~◊ NamtanN ◊~ : อ่า ค่ะๆ
Guest
