เรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชายนะครับ หวังว่าคนไม่มีใครหลงผิดเข้ามาเนอะ
นิยายเรื่องนี้ไม่มีอิจเมจตัวละครนะ สารภาพตามตรงว่าขี้เกียจหา มีแต่อิมเมจซ้ำๆ จำเจ เพราะฉะนั้นแองเจิลต้องต้องจินตนาการกันเอาเองนะ เดธมีแค่อิมเมจเคะคนเดียวเท่านั้นน้อ
เรื่องนี้มีพรีออเดอร์แล้วน้าาาา คลิก!!! เข้าดูลายละเอียดได้เลยจ้า
Inrto....
“ฟาม ตุลกลับมาแล้ว...” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ในห้องด้วยเสียงที่ไม่เบาและไม่ดัง
เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจที่ไม่ได้ยินอีกฝ่ายส่งเสียงตอบ หรือว่าจะไม่ได้ยิน ก็น่าจะใช่ละนะ “ตุล” หรือ “ตุลา” มองรองเท้าที่ระเกะระกะราวกับรีบร้อน แต่แค่นั้นยังไม่ทำให้เขาแปลกใจมากเท่ากับรองเท้าคู่เล็กอีกคู่ รองเท้า...ที่เขาจำได้ว่าเป็นของเพื่อนเขาเอง เกิดความสงสัยขึ้นมาจับใจ แต่ตุลไม่ใช่คนขี้ระแวง เขาจึงไม่ใส่ใจมากไปกว่าแค่สงสัยเท่านั้น
“อ๊า ฟามครับ ข้าวเสียว..อ๊า อ๊าเสียวที่สุดเลย” แต่ยังเดินมาได้ไม่เท่าไหร่ เสียงครางกระเส่าที่ค่อนข้างดังก็เล็ดรอดออกมาจากห้องนอนที่ไม่ได้ปิดประตู หัวใจตุลกระตุกวูบขึ้นมาในทันที
เสียงนั้นเป็นเสียงของเพื่อนสนิทเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าตัวชื่อปลายข้าวและปลายข้าวกำลังครวญครางเรียกชื่อของฟาม แฟนตุลอยู่ มันชัดเจนเกิดลนกว่าจะคิดไปแง่อื่น ยิ่งก้าวเข้าไปใกล้ห้องนอนมากเท่าไหร่ ร่างกายของชายหนุ่มก็ยิ่งอ่อนแรงมากขึ้นเท่านั้น เขายกมือขึ้นปิดริมฝีปากสั่นระริกของตัวเอง น้ำตาไหลพรากๆ
ไม่จริงใช่ไหม...
“ฟาม ข้าว” เท้าเล็กๆ ทั้งสองหยุดอยู่ที่หน้าประตู มือเล็กบอบบางออกแรงผลักให้มันเปิดอ้าออก
สิ่งที่เห็นไม่ต่างจากสิ่งที่คิดและกลัวเลยสักนิด ชายหนุ่มที่ขนาดร่างกายต่างกันสองคนในนั้นกำลังเสพสมกันอย่างเมามัน เสียงครางอื้ออ้าของคนทั้งคู่กรีดใจคนฟังจนเวิ่นเหวอะไม่มีชิ้นดี
ปลายข้าว...เพื่อนสนิทที่เขารักยิ่งกว่าใครบนโลกใบนี้
ฟาม...แฟนหนุ่มที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะรักได้มากมายขนาดนี้
ทั้งคู่...ทั้งคู่กำลังมีความสุขด้วยกัน
“ตุล/ตุล!!!” ขนาดหันมาเห็นเขายังหันมาเห็นพร้อมกันเลย
ตุลมองใบหน้าของคนรักทั้งสอง หนึ่งเพื่อนสนิท หนึ่งแฟนที่รักมาก พวกเขาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง หักหลังเราแบบได้ยังไงกัน! ให้ตายก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อภาพที่แสนชัดเจนตรงหน้า คนที่รักและไว้ใจหักหลังเรา ลอบสมสู่กันราวกับสัตว์ที่ไร้ซึ่งสามัญสำนึก เขายังมีตัวตนไหม เขายังเป็นที่รักของคนทั้งคู่หรือเปล่า ถ้ายังเป็น...แล้วทำแบบนี้กับเขาได้ไง!
ตุลไม่สามารถมองภาพตรงหน้าต่อไปได้อีกแล้ว เขาหันหลังให้กับเศษหัวใจที่แตกสลายราวกับแก้วใบสวยตกลงบนพื้นซีเมน แม้จะเสียดายเศษใจมากแค่ไหน แต่เรี่ยวแรงที่จะเก็บมันกลับมานั้นไม่มีอีกแล้ว มือน้อยปาดน้ำตาออกจากใบหน้า เท้าที่เคยเก้าเร็วๆ เปลี่ยนเป็นวิ่ง เพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
จุฟๆ.ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยน้า
Guest
