วีรบุรุษมาเฟีย
รัตติกาล : มาเฟียฝ่ายยุติธรรม เขาคอยให้ความช่วยเหลือกับตำรวจมาโดยตลอด โดยแฝงตัวอยู่ในกลุ่มมาเฟียที่คอยแต่เบียดเบียนคนที่เดือดร้อน รวมทั้งเป็นสายลับให้กับทางตำรวจในการสืบหาคดีต่างๆ ทั้งที่เขาเป็นเพียงตระกูลมาเฟียเก่าแก่ตระกูลหนึ่ง ไม่ได้มีตำแหน่งหน้าที่ใดๆ ในกรมตำรวจเลย!
พลอยหยก : สาวน้อยผู้เป็นน้องสาวของพ่อค้าฝ่ายมืดโดยไม่รู้ตัว เธอถูกฟูมฟักมาอย่างทะนุถนอมจากพ่อ (ไพฑูรย์)และพี่ชาย(เพชร) (แม่ของเธอได้หนีไปแล้วหลังจากทราบทีหลังว่าพ่อของเธอเป็นมาเฟีย แต่พลอยรู้แต่เพียงว่าแม่ได้เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุ ซึ่งทั้งพ่อและพี่ชายโกหกว่าเป็นฝีมือของรัตติกาล! เป็นเหตุให้เธอเกลียดเขาจนเข้าไส้ เกลียดแบบฝังใจมาตั้งแต่เด็กจนโต)
ไพลิน : หญิงสาวที่พ่อของพลอยเก็บมาชุบเลี้ยงตั้งแต่เล็กน้อย และอุปถัมภ์ไว้เป็นลูกบุญธรรม เธอมีนิสัยร่าเริง สนุกสนาน ซึ่งต่างจากพลอยที่ค่อนไปทางเปรี้ยวซ่า แต่ถึงกระนั้นทั้งสองคนก็ยังสนิทกันเสมือนพี่น้องคลานตามกันมา เธอเป็นอีกคนที่ไม่รู้เบื้องลึกใดๆ ของครอบครัวบุญธรรมนี่เลย
จุลราช : ชายหนุ่มมหาเศรษฐีที่เป็นเพื่อนสนิทกับรัตติกาลมาตั้งแต่เล็ก เพราะครอบครัวทั้งสองมีความปรองดองกันทางพ่อแม่ รวมทั้งตระกูลของรัตติกาลยังมีบุญคุณต่อครอบครัวเขามากนัก จุลจึงอาสามาเป็นบอดี้การ์ดมือขวาให้กับรัตติกาล เพราะเขาได้ฝึกยุทธศาสตร์ป้องกันตัวที่พ่อได้ให้ร่ำเรียนมาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ
ปิ่นนิล : หญิงสาวที่เกิดมาในตระกูลไฮโซ มีอาชีพเดินแบบอิสระ เธอมีนิสัยค่อนไปทางมั่นใจในตัวเองสูง เหวี่ยงและวีนตามคุณหนูที่โดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก และครอบครัวของเธอก็พยายามจะจับคู่ให้กับรัตติกาล แต่เธอหาได้ชอบเขาไม่!
คมแสง : ชายหนุ่มที่เกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง แต่ชื่นชอบในศิลปะป้องกันตัวทุกแขนง จึงเฝ้าค้นคว้าและฝึกฝนมาตั้งแต่เล็กจนทำให้เขามีฝีมือในการต่อสู้ไม่น้อย เขาได้รับคัดเลือกให้มาเป็นมือซ้ายของรัตติกาล คมเป็นคนเจียมตัวมากถึงแม้ว่าเขาจะแอบชอบปิ่นอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความรักและถวิลหาก็ทำให้เขายากที่จะหักห้ามใจในบ้างครั้ง
บทนำ
“เกลียดผมมากมั้ย ? ” เสียงทุ้มกระซิบถามชิดใบหูน้อย
เสื้อผ้าชุดนอนที่สวมใส่หลุดออกทีละชิ้นๆ สองมือของพลอยหยกถูกรวบและตรึงไว้เหนือศรีษะ ดวงตากลมโตลุกวาว เมื่อทั้งตัวเธอเหลือเพียงเสื้อผ้าสองชิ้นน้อยปกปิดกาย!
“ระ รัตติกาล” เสียงหวานสั่นเครือ พลอยหยกรู้สึกกลัวคนตรงหน้าจับใจ
ฝ่ามือใหญ่กอบกุมทรวงอกนุ่มหยุ่นผ่านบราเซียตัวจิ๋ว บีบเค้นพลางสะกิดเม็ดทับทิมสีหวาน จนมันชูชันสู้กับนิ้วร้ายอย่างแข็งขืน
“เกลียดมากสินะ” ชายหนุ่มเค้นรอดไรฟันอย่างโกรธเคือง ขบเม้มติ่งหูที่ขึ้นสีระเรื่อ ดูดกลืนเข้าไปในปากจนคนใต้ร่างเสียวกระสัน
“อะ อื้ออ”
ไม่นานเสื้อบราเซียแสนหวานก็ถูกปลดออกอย่างง่าย นิ้วเรียวยาวเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในพรวดเดียว จนหลุดออกจากเรือนร่างนวลผ่อง
พรืดด
“แล้วคุณจะรู้..ว่าความเกลียดชังที่คุณมีให้ผม..” รัตติกาลขบเม้มตามลำคอระหง จนร่างแน่งน้อยต้องย่นคอหนีด้วยความเสียวสะท้าน “มันมีอานุภาพมากแค่ไหน! ”
ท่อนแขนล่ำช้อนเรียวขางามให้ตั้งฉาก ก่อนจะแทรกตัวตนพลางใช้ต้นขาอีกข้าง ดันขาเล็กให้แยกออกจากกันมากกว่าเดิม
รัตติกาลถูไถส่วนชูชันที่แทบระเบิดเข้ากับช่องทางคับแน่น แต่ฉ่ำไปด้วยน้ำผึ้งหวาน .. พลอยหยกที่รับรู้ว่าส่วนล่างสัมผัสกับบางสิ่ง พยายามขยับสะโพกหนีแต่ก็ไม่พ้น!
ใบหน้าเนียนระเรื่อส่ายไปมาพัลวัน เหงื่อท่วมกายสาวจนผ้าปูที่นอนเปียกชื้น พลอยหยกรู้สึกร้อนรุ่มเสมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง!!
“ยะ อย่า!!! ”
ฝากติดตาม+เม้นให้กำลังใจคนแต่งหน่อยนะค๊าาาาาาา
แล้วจะมาอัพบทนำให้ใหม่นะ ^^
ฝากกดไลค์เพจของไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
ชื่อเพจ vihok_วิหค คร๊าาาาา
จะแจ้งว่าอัพเมื่อไหร่ ทางดเฟซบุ๊คนะคะ เข้าไปคุยเล่าก็ได้จ้าาา
Vihok_วิหค
Vihok_วิหค
Guest
