อีกด้านของความรัก (แชร์ประสบการณ์ จบในตอน)

พวกคุณเคยลองทำอะไรโง่ๆดูบ้างไม เช่น ยิ้มให้กับทุกคนถึงแม้ภายใต้รอยยิ้มนั้นมันไม่ได้ยิ้มเลยสักนิด อดทนต่อความรู้สึกที่คนรอบตัวยัดเหยือดความเกรียดชังส่งมาให้ทุกๆวัน

ตลอดสองปีที่ผ่านความอดทนเริ่มถดถอย รู้ว่าพวกนั้นรู้สึกยังไง ต่อหน้าบอกว่าหวังดี ลับหลังพูดให้ร้ายเราไม่หยุด เวลาเรามองกลับม งเราด้วยสายตาหน้าสมเพศ บางครั้งเราไม่ได้ขอหรืออยากได้ในสิ่งที่พวกเขามี แต่พวกนั้นยังมีน้ำใจเอา เศษของที่เหลือกินเหลือใช้  หยิบยื่นมาให้เราก็ทำเป็นรับแล้วยิ้มแทนคำขอบคุณ

ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามันเป็นของที่คนในครอบครอบครัวเขาไม่ต้องการหรือเบื่อ ไม่งั้นคงไม่ตกมาถึงเราหรอก

เราอยู่กับพวกเขาเพราะแฟน ทนทุกอย่าง จนบางครั้งน้ำตามันไหลออกแบบไม่รู้ตัว ทนกับสิ่งที่ไม่น่าจะทน ครอบครัวเราก็มีบ้านก็มีแต่ทนโง่อยู่แบบนี้เพื่อให้อีกคนสบายใจ มีเราอยู่ข้างๆตลอดเวลาไม่เคยทอดทิ้งไปไหน จะอยู่เป็นเพื่อน เป็นแฟน เป็นที่ระบาย เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่า เป็นทุกอย่างจนกว่าจะหมดรัก

อ่านแล้วรู้สึกว่าเราโง่ใช่ป่ะที่ทนกับเรื่องแบบนี้ บางคนอาจโลกสวยคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามต้องมีอุปสรรคเปนธรรมดา เชื่อเหอะ ว่ามันโกหกทั้งนั้นก็แค่คำนิยามแต่ความจริงที่เราเจอปัญหาที่เราไม่ต้องการมันอีกคนกลับเป็นคนสร้างมันขึ้นมา เงียบๆและคงคิดว่าเราไม่รู้  ตลอดเวลาที่คบกันมาเราไม่เคยมีใครไม่คิดที่จะมีเพราะเบื่อ เบื่อที่จะเจ้าชู้นอกใจแฟน แต่มันกลับกัน สี่ครั้งที่นอกใจอันนี้เราจับได้แบบดิ้นไม่หลุด แล้วกี่ครั้งล่ะที่โกหกว่าไม่มีอะไรแค่คุยแก้เบื่อ แล้วอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เราไม่พูดแต่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

แต่ทุกวันนี้ก่อรัก วันแรกเป็นยังไงวันนี้ก็เหมือนเดิมที่ไม่เหมือนเดิมคืออีกคนเริ่มโกหก ปิดบัง มีพิรุตจนเรารู้สึกได้  แกล้งโง่แต่ไม่ได้โง่  ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ถามไม่เซ้าซี่ไม่ใช่อะไรแต่เราเบื่อ เบื่อกับทุกสิ่งที่ทุกคนกำลังทำ เกลียดมากเหรองั้นฆ่าเลยสิ

ไม่รู้ว่าความรักของใครหลายคนจะเป็นยังไง แต่ของเรามันโหดร้ายทุกข์มากกว่าสุขก็เพราะรักอีกนั้นแหละเลยทนมาได้ถึงทุกวันนี้ เราเป็นคนร่าเริงคุยเก่งเข้ากับคนง่าย แต่เสียงของเราในตอนนี้เริ่มเศร้าปากยิ้มรับทุกอย่างแต่ใจไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน เสียงหัวเราะที่เคยมีความสุข กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะที่เรารู้ว่ามันไม่ได้มีความสุข เพื่อนจากที่เคยมีตอนนี้ไม่ได้เจอกันเกือบปีเลยทีเดียว รู้ตัวเองดีว่าเริ่มเก็บตัวพูดน้อยลงไม่เที่ยวที่ไหน กลับบ้านเดือนละครั้งหรือสองครั้งมีโทรคุยกับพ่อแม่บ้างบางครั้ง คิดถึงพวกเขาแต่ก็ไม่ได้ไปหาเพราะอีกคนไม่อยากไป ตลกเนอะกับครอบครัวเราเขากลับไม่สนใจไม่อยาเจอ แต่กับครอบครัวเขาเรากลับต้องอยู่ฟังคำพูดดูถูกซ้ำไปซ้ำมาจนชิน

แล้วความรักของพวกคุณล่ะเป็นยังไง